Merry Christmas, little fangirl

4 December 2017 ~ George Smith OS

Whoever he is

Ik had me voorgenomen om voor 6 december geen kerstmuziek te luisteren, bc Sinterklaas, maar toen kwam Whoever He Is uit en toen was mijn promise aan mezelf gebroken. Ben letterlijk tot middernacht opgebleven om 'm meteen te kunnen luisteren.

GEORGE'S POV

'Kom op, Smith, die blaadjes ruimen zichzelf niet op!' [Y/N] staat een eindje verderop en wenkt me lachend.

'Ja, ja, ik kom eraan!' Ik raap mijn tuinhandschoenen van de grond, stop ze in mijn jaszak en loop op een sukkeldrafje naar [Y/N] toe. 'Goed, wat gaan we doen?'

'Ik heb al wat blad geharkt, we moeten het even in de kruiwagen doen en wegbrengen.' Ik knik en begin [Y/N] te helpen met het inladen van de blaadjes.

Met z'n tweeën kost het ons niet veel tijd voordat de kruiwagen vol zit en ik neem de handvatten van de kruiwagen vast.

'Waar moet het heen?' [Y/N] grijnst.

'Eh, daar.' [Y/N] bukt zich naar de kruiwagen, steekt haar handen in het blad en voordat ik het weet, bedelft ze me onder de bladeren. Ik struikel wat achteruit en besef me wat er gaande is.

'Oh, die krijg je terug!'roep ik uit. Ik buk me naar de grond, raap een volle hand bladeren en gooi die naar [Y/N]. Ze duikt weg en gooit wat terug. Dit keer kan ik de rondvliegende bladeren ontwijken en graai nog wat bladeren van de grond.

Voordat ik het weet, zijn [Y/N] en ik verwikkeld in een soort van sneeuwballengevecht met het gevallen blad. We rennen lachend achter elkaar aan, in een poging elkaar onder te gooien met het blad.

Na een tijdje voel ik de bladeren in mijn jas en zijn mijn handen koud van het vochtige blad. [Y/N] lijkt er niet veel beter aan toe te zijn, want de bladeren zitten in de muts van haar jas en haar laarzen zien er doorweekt uit. Ze laat me dichterbij komen en als ik vlak voor haar sta, laat ze zich op haar rug in een berg blad vallen. Ik kijk even aarzelend toe, maar als ze onophoudelijk begint te giechelen, laat ik me langs haar vallen.

'Dit is leuk,'zegt [Y/N] en ze kijkt me aan.

'Ja,'stem ik in. 'Dat is het zeker.'

'Ik hoop dat we dit volgend jaar weer samen kunnen doen, George.'

'Als het aan mij ligt wel,'zeg ik en ik zoek haar hand. Als ik 'm vind, verstrengel ik mijn koude vingers met die van haar en kijk naar de kale bomen boven ons.

'Als het aan mij ligt ook.' Ze lacht naar me en kust me.

En ik geloofde haar.

'George, hoor je me wel?' Ik kijk op van mijn telefoon, van de foto die haar moeder van ons genomen heeft die dag.

'Wat zeg je?'vraag ik papa.

'Ik moest je roepen voor de lunch.'

'Oh.' Ik knik. 'Ik kom eraan.' Papa knikt en verdwijnt. Ik blijf weer alleen achter in de woonkamer en mijn blik gaat terug naar mijn telefoon. De foto van [Y/N] en mij staat nog steeds op het scherm. Haar glimlach, die me altijd aan het lachen maakte, voelt als een steek in mijn hart.

Dat was in oktober. Het is nu december en kijk eens waar we nu zijn. Na een halve zomer en de herfst samen geweest te zijn, zei ze me in december ineens gedag. Ze had een andere jongen ontmoet op school en niet ik, maar hij was degene die haar compleet maakte, zei ze. Dus er kwam geen tweede herfst waarin we samen bladeren op zouden gaan ruimen –en er uiteindelijk alleen maar een grotere bende van zouden maken. Geen tweede zomer, geen eerste lente. Er kwam niet eens een kerst samen.