Merry Christmas, little fangirl

8 December 2017 ~ Ashton Irwin SA

Last Christmas

ASHTON'S POV

'Zal ik de lampjes hier of daar ophangen?' Ik sta op een ladder en kijk Elize aan. Ze houdt de ladder vast, maar lijkt in een totaal andere wereld. 'Lief, waar zal ik ze ophangen? Hier of daar?' Elize kijkt op en knikt.

'Ja, is goed.' Ik frons even, maar begin dan toch de kerstster met lampjes links van me op te hangen. Ik vergeet Elize's gekke reactie weer en als van de ladder af ben, glimlacht ze naar me. 'Het ziet er mooi uit zo, Ash.'

'Vind ik ook,'stem ik met haar in. In aai over haar haren en pak dan de ladder vast. 'Ik zet deze vast weg, zullen we zo warme chocolademelk drinken?'

'Is goed.' Elize knikt. 'Ik zal vast melk op gaan warmen.'

'Dan zie ik je zo binnen.' Ik druk gauw een kusje op haar lippen en loop haar dan met de ladder in mijn handen voorbij. Elize verdwijnt naar binnen en ik breng de ladder weer naar het schuurtje. Het is even passen en meten, maar dan staat hij weer op zijn plaats en ga ik weer naar binnen.

Ik doe mijn handschoenen en jas uit en hang ze bij de verwarming, waarna ik door het raampje naar de keuken kijk. Elize staat bij de magnetron om melk op te warmen. Ik wil me net wat naar voren buigen om te kijken hoe lang de melk nog moet, maar dan begint het ding te piepen –wat genoeg is om mijn vraag te beantwoorden. Elize lijkt uit haar gedachten te schrikken, maar neemt dan de twee mokken uit de magnetron, maakt chocolademelk van de melk en komt dan tegenover me aan de keukentafel zitten. Ze geeft me een mok aan en staart dan afwezig uit het raam. Ik neem een slok van de warme chocolademelk –en verbrand mijn tong- en neem Elize dan in me op. Er is vandaag iets met haar, maar ik kan mijn vinger er niet op leggen. Ze is de hele tijd zo afwezig en lijkt op een compleet andere planeet te zijn. Dan staart ze met een lichte frons op haar voorhoofd voor zich uit, kijkend naar helemaal niets.

Dus ik zet mijn mok terug op tafel en leg mijn hand op haar onderarm. Ze kijkt traag op.

'Is er iets, schat? Je bent al de hele dag zo afwezig.' Elize doet haar best om te glimlachen, maar ze lijkt het niet op te kunnen brengen.

'Sorry.' Ze haalt haar schouders op. 'Ik wil de kerstsfeer niet verpesten.'

'Ik ben alleen maar bezorgd,'zeg ik. 'Ik vind het maar niks dat je zo voor je uit zit te staren.' Ik streel haar onderarm. 'Maak je –je zorgen over je werk?'

'Nee,'zegt ze. Ze haalt een keer diep adem. 'Het is vandaag twee dagen voor Kerstmis. Vorig jaar hebben Noë en ik dat ongeluk gehad.' Ik word van mijn adem benomen. Dat ik zo stom ben geweest om dat te vergeten.

Ik schrok me lens toen ik 23 december vorig jaar ineens een telefoontje van de politie kreeg. Elize was met haar zus weg geweest om de boodschappen voor het kerstdiner te doen. Ik had me wel afgevraagd waarom het de twee dames zo veel tijd kostte, maar ik suste mijn opkomende paniek met het idee dat het vrouwen zijn. Vrouwen met een grote liefde voor Kerstmis, wel te verstaan. Wie weet waren ze wel helemaal hun hart aan het ophalen op de kerstafdeling en waren ze de tijd volledig vergeten.

Maar dat telefoontje bewees het tegendeel. Ze waren niet eens bij de supermarkt aangekomen. Elize en Noë hadden een auto-ongeluk gehad en de politie kon me niet vertellen hoe het met ze ging.

Zonder erbij na te denken, ben ik op de fiets gesprongen en naar het ziekenhuis gegaan.

De hele Kerst heb ik met de familie van Elize en haar zus in het ziekenhuis gezeten. Je zou toch zeggen dat zoiets indruk maakt.