Merry Christmas, little fangirl

21 December 2017 ~ Calum Hood OS

Deze is voor jou, @Doemtij omdat ik je na al die jaren nog steeds heel bijzonder vind en ik je een beetje extra  op wil vrolijken

Grandma Cupid

JOUW POV

'Hallo mevrouw Hood!' Ik zwaai de deur van het kleine appartementje open. Mevrouw Hood kijkt op.

'Ach, [Y/N], wat leuk dat je er bent.' De oude vrouw zit in haar stoel bij het raam tv te kijken. Ze pakt de afstandsbediening van het tafeltje en zet het apparaat uit. 'Kom toch zitten. Lust je koffie? Of thee? Wat was het ook alweer?'

'Koffie, alstublieft,'zeg ik. Ik zet mijn mandje op de keukentafel en help mevrouw Hood. Ik pak de koffie voor haar uit het keukenkastje en terwijl zij het koffiezetapparaat aanzet, zet ik alvast wat mokken klaar, evenals de suiker en de melk.

'Wat leuk dat je er weer bent, kindje,'zegt ze, als we met een kop koffie in de woonkamer zitten. Ik neem een slokje van de warme koffie.

'Natuurlijk, het is een traditie.' Mevrouw Hood schudt lachend haar hoofd.

'Dat denk ik.'

'Echt wel.'

Het is inmiddels zes jaar geleden dat ik mevrouw Hood voor het eerst verraste met een mand versgebakken koekjes voor Kerstmis. Het was een project voor school, waarbij we het bejaardentehuis opleukten voor de Kerst. Samen met mijn klasgenoten versierden we de gangen, organiseerden een Kerstbingo en bakten koekjes voor de bewoners. Ik was samen met wat anderen op uitdeel-dienst en had het geluk om mevrouw Hood te treffen. Ze vertelde me hoe leuk ze het vond dat we dit deden en dat we er zoveel plezier in hadden.

Dus het jaar daarna wachtte ik met smart totdat we weer naar het bejaardentehuis zouden gaan.

Maar dat gebeurde niet. Er was een nieuwe beheerder en die vond het allemaal maar niets. Toch heb ik met wat vriendinnen een nieuwe actie op touw gezet. We versierden de gangen uit eigen initiatief en brachten de mensen weer koekjes, maar de beheerder had binnen een week alles weggehaald.

Het jaar daarna hielden we het dus alleen bij de koekjes, wat de mensen nog steeds erg konden waarderen. Niet iedereen die we het eerste jaar hadden leren kennen woonde er nog, maar de oorspronkelijke bewoners vonden het prachtig.

En nu, zes jaar na die eerste keer, is mevrouw de enige die nog over is van de oorspronkelijke bewoners van "mijn" gangetje. De actie houden we niet meer, want mijn vriendinnen en ik zijn een beetje uit elkaar gegroeid toen we naar de universiteit zijn gegaan, maar ik kan het niet laten om mevrouw Hood wat koekjes te brengen.

'Dus, hoe is het nu met je?'vraagt mevrouw Hood verder. Ik zet mijn koffiekopje op tafel.

'Goed. Ik zit inmiddels op de universiteit, ik heb het heel goed naar mijn zin!'

'Echt! Goh.' Mevrouw Hood knikt. 'Wat word je toch groot, meis.' Ik schiet in de lach.

'Ik kan het ook niet helpen, het gebeurt gewoon.' Mevrouw Hood lacht terug.

'Maar hoe oud ben je dan?'

'Ik ben [leeftijd].' Mevrouw Hood fronst.

'Ah. Dat wist ik niet.' Ze glimlacht. 'Dan is mijn kleinzoon ongeveer van jouw leeftijd.'

'Oh.' Ik lach zachtjes.

'Echt een schat van een jongen. Hij is veel weg geweest de afgelopen paar jaar, en hij zit nog steeds veel in Amerika, maar hij is laatst nog langs geweest en hij is er met Kerst, dus ik mag niet klagen.'