Merry Christmas, little fangirl

13 December 2017 ~ Breece OS

The Christmas caroler

BLAKE'S POV

'Nu komt het, nu gaat ze...' Abbie en ik zitten "Love Actually" te kijken en mijn zus telt opgewonden af totdat Keira Knightley achter Mark aan zal rennen om hem te kussen. 

Maar voordat ze haar zin af kan maken, gaat de deurbel. Abbie en ik kijken elkaar aan.

'Ik ga wel, dan hoef jij dit niet te missen,'zeg ik. Abbie knikt niet eens, ze is te veel in de film om dat te doen, dus ik sta op en ga naar de voordeur.

Als ik echter bij de voordeur kom en een schim kan ontwaren door het glas van de deur, wil ik me eigenlijk meteen weer omdraaien. Het kan niet, want ik ben nu ongetwijfeld al gezien en gehoord, maar ik heb zo'n hekel aan die christmas carolers. Ik weet gewoon echt niet wat ik er mee moet. Je staat er zo ongemakkelijk bij terwijl ze –vaak vals- een liedje zingen en ik weet nooit wat ik na afloop van zo'n liedje moet doen. Moet ik applaudisseren? Moet ik ze geld geven? Moet ik ze vriendelijk bedanken en dan gewoon de deur dichtduwen?

Er is maar één soort christmas caroler wat ik nog meer haat, en dat zijn die –die maar door en door blijven gaan. Dan ben ik echt totaal het spoor bijster en weet ik helemaal niet wat ik met mezelf aan moet.

Ik pak de sleutel van het haakje en open de deur. Als ik de deur openzwaai, kijkt de jongen, die net op het punt stond naar het volgende huis, op. Als ik dus nog net wat langer getreuzeld had...

'Oh, h-hey.' De jongen klappertandt een groet en gaat weer midden voor de deur staan.

'Hoi,'zeg ik.

'M-mag ik?'vraagt hij. Ik weet dat dit het perfecte punt is om hem af te kappen, maar ik kan het niet echt over mijn hart verkrijgen. De knappe, ondergesneeuwde jongen heeft een rode neus van de kou en hij heeft zijn vingers krampachtig om de hals van zijn gitaar gevouwen –ik vermoed ook van de kou. Het zou lullig zijn om hem nu weg te sturen, terug in de sneeuw. Dus ik knik en de jongen haalt diep adem. Hij verschuift zijn ijskoude vingers over de hals van de gitaar en slaat de snaren aan. Ik herken het liedje wat hij begint te spelen meteen –al draagt het feit dat hij ook meteen begint te zingen er ook aan bij.

Hij speelt "Christmas Time" van Bryan Adams en ik moet hem nageven, hij doet het niet slecht. Helemaal niet slecht, om heel eerlijk te zijn. Hij heeft een heldere, hoge stem, maar toch past het wat rauw en hees gezongen liedje heel goed bij hem. En zijn gitaarspel is erg behendig, al zijn -zijn vingers totaal verkleumd.

De jongen, met zijn kerstmuts op, kijkt tijdens het refrein naar me op, nadat hij eerst de hele tijd naar de grond gekeken heeft. Zijn groene ogen ontmoeten de mijne en hij begint te glimlachen tijdens het spelen. Ik kan het niet helpen dat ik teruglach. Er is iets met hem wat me mijn hekel aan christmas carolers volledig doet vergeten.

Dus ik geniet van zijn stem en fluit zachtjes als hij klaar is. De jongen lacht zijn tanden bloot en probeert dan zijn vingers van de hals van zijn gitaar los te krijgen. Ik kom weer wat overeind –ik was terwijl hij aan het zingen was wat tegen de deuropening gaan hangen- en daar komt mijn ongemakkelijke christmas caroler-haat weer aan.

'Uh, dus...'begin ik. Ik haal een hand door mijn haren. 'Kan ik iets voor je doen?' De jongen kijkt weer naar me op.

'Nee hoor,'zegt hij dan. 'Ik wilde er gewoon op uit, mijn ouders zijn toch niet thuis, dus dacht ik, ik ga mensen een serenade brengen bij hun deur.'

'Maar het is hondenweer.' De jongen schiet in de lach.

'Dat is het zeker. Maar het is leuk om te zien dat mensen het zo leuk vinden.'