Chapter 17: The act of aggression

ابدأ من البداية
                                    

"Anyway, forget about that. Ayaw kong mag-iba ang tingin mo sa akin. Always remember that Sapphire Quinn isn't nice and fragile. A bloody evil. The Sapphire Quinn everyone knows." My lips dragged the last sentence with a sigh. I don't know. Suddenly, I feel like I'm not myself. 

A timid smile formed in his lips and I could see his eyes forming a crescent shape. Why is he smiling?

"Death is afraid of the bloody evil Sapphire Quinn." Natatawang sambit nito kaya naman sinamaan ko siya ng tingin. 

"Nah, it's because you saved m—" 

"Nah." He cuts me off once again. "Death is afraid of you." Then he laughed.

"Why are you laughing?" 

"Why did you opened up to me? Thought you hate me?" Inangat niya ang magkabilang kilay. Why did he have to remind of that incident on the library? Hanggang ngayon hindi ko pa rin 'yon makalimutan. Anyway enough with that, I really just wanted to say thanks, but I ended up telling him why I have such fear. 

Dapat kasi talaga hindi na siya nagtanong. Kasalanan niya 'to.

"How did you know that I have that kind of fear?" I asked.

"It's obvious. Kapag may swimming classes, pass lagi ang sagot mo. Napapaisip nga ako kung may takot ka sa tubig paano ka naliligo? Don't tell me..." Hinagisan ko siya ng unan dahil sa sinabi niya. 

"I told you it's just fear of drowning!" Tumawa siyang muli at iwinasiwas ang kamay niya sa ere na para bang pinatitigil na ako. "Wait, another question." 

"What?"

"Did you just laugh?" Nang itanong ko 'yon ay bigla na namang bumalik ang normal expression niya. Emotionless expression. Isn't it ironic? His normal expression is not having any. 

"Whatever." He stood up and fixed the pillows. "Let's eat, I could hear your stomach screaming for food. Tulog mantika ka kasi." 

"It's because I passed out, you idiot." 

Pabiro ko siyang inirapan bago ako tumayo at sumunod sa kaniya paglabas.

Nauna ng bahagya sa akin si Silver sa paglalakad dahil ayaw kong makasabay siya. Kahit papaano may pride pa rin akong pinoprotektahan. Plus, I shouldn't let him break my walls that easily. Pagpasok namin sa cafeteria ay siyang paglabas naman nila Dannah at Blake. Huminto sila parehas sa harapan ko kaya napakunot ang noo ko.

"Okay ka na?" Tanong sa akin ni Dannah.

"What are talking about?" 

"Sabi ni Shaiala, may nagtangka raw pumatay sa 'yo. Pinapasabi niya na sorry raw kasi umalis siya agad kaya hindi—" Natigil siya sa pagsasalita nang itaas ko ang kamay ko.

"I'm not her responsibility so need to say sorry." Nilagpasan ko silang dalawa at hindi ko naman napansin na katabi ko na pala sa paglalakad si Silver.

"Anong gusto mong kainin? I'll get it for you." Kumuha siya ng dalawang plato pero agad kong inagaw ang isa.

"I'm alright now." I hissed making him chuckle. Hinayaan niya na lang ako. We get foods for us, that's weird because I'm not used to eat with him, but somehow it feels just fine. But I'm glad he knows how to keep distance. Siguro naninibago din siya.

We sat on the usual seat. Ngayon ko pa lang siya makakasama kumain, hindi ko nga alam kung bakit hanggang ngayon nakabantay pa rin siya. I started eating as if he's not around. Gano'n rin naman ang ginawa niya.

"Pagsabihan mo ang kaibigan mo." Bigla siyang nagsalita.

"Sinong pagsasabihan ko?" I chuckled. Wala naman akong cinoconsider na friends dito. Siya na ang nagsabi no'n 'di ba? Wala akong cinoconsider na friends rito.

"Everytime Ford sneaks out, lagi ako ang ginagamit niyang cover up. Akala niya yata close kami." Napailing siya habang natatawa.

"How?"

"Kapag napapansin nila na nawawala na siya, ako ang mag-iimbento ng palusot kasi ang dorm ko lagi ang kinakatok. Magkatabi lang kasi ang room namin."

"Pumapayag ka naman?"

He just shrugged.

Napa-isip tuloy ako. Kaya pala gano'n ang galit ni Silver kay Ford nang mahuli ito. It's because he's involved too. Bakit niya pa ba kasi tinutulungan sa gano'n si Ford na para bang nakalimutan niya na rin ang tama sa mali.

Suddenly, the whole cafeteria went silent. The door opened and that's when I saw someone I didn't expect to be here. "Mr. President." Bati ng lahat pero nakatingin lang siya sa akin.

"What's with the superiors? You guys are breaking the rules one by one." The authority and disappointment in his voice made me stop. "Bring her to my office." Lumapit sa akin ang dalawang tauhan niya pero agad silang pinigilan ni Silver.

"You don't need to drag her." 

What is he even doing? Hindi ba siya natatakot?

"She killed someone yet you're taking her side. Anong nangyayari sa inyo nila Hendrix? Corrupted na ba ang mga pag-iisip niyo? So much disappointment." Si Mr. President lang ang may kayang makapagpatahimik sa akin. I know what he's capable of, talagang hindi siya dapat kinakalaban. 

"That's self-defense, Mr. President."

"I've watched the CCTV footage and she clearly did the offense after you beat the outsider black and blue." Offense? Outsider? "That's no longer a self-defense, you acted retaliation against the original aggressor. Ang self-defense ay habang, and retaliation ay pagkatapos."

"But—" Silver was clearly finding the right statement to defend me, but it's clearly my fault. Wala akong lusot dito. Nagpabulag ako sa galit.

"At my office. Now." Mr. President walked first, followed by his bodyguards. I was hesitant to follow, but Silver dragged my wrist. I protested, but he went closer to whisper something on my ear.

"Don't worry. I'll defend you, I'm on your side."


_

Infernio Academy 1: Touch of Hellحيث تعيش القصص. اكتشف الآن