Cryptic Agency 1: Keys for Hidden Mysteries (Completed)

Seventh Mystery

In Nightmare's Arm: Healing Days

Pagkagising ko ay agad kong kinusot ang mata ko. Nakita kong naka-dextose ito. Dextose? Is there's something happened to me? At bigla kong naalala yung nangyari sa art exhibit. It was really a nightmare.

"I am glad that finally you are awake after one week, Muse Clio. You make me worried." sabi ng hindi pamilyar na boses ng isang lalaki sa tabi ko.

Nabaling ang atensyon ko sa kanya.

I am shock when I saw that it was him.

Yun pa rin ang suot niyang maskara. Halatang hindi pa rin siya nagpapalit ng kanyang uniporme dahil sira-sira ito na marahil ay dulot ng mga baril. I am glad na naka-bullet proof long sleeves siya.

"Thanks for worrying about me. Uhmm.. may I ask if my twin brother already knows it? Saka, nasaang ospital ako?" tanong ko sa kanya.

"Almighty handles it. You are in the company hospital. You wear your mask when I go here. I am sorry to fail in protecting you." sincere na sabi niya gamit ang ibang boses.

That voice seems his natural voice. Napakanatural kasi ang labas nito sa kanya kumpara sa boses na lagi niyang ginagamit pag kausap kami sa agency.

"It's my fault too. I am being reckless again. Thanks for saving me when I thought it was my end." ganti kong sabi sa kanya.

"Saving you? I failed in saving you. The only thing that I do was I brought you here in the company hospital after we exited in the mall. I became occupied in defeating those goons." sagot niya sa akin.

If he is not the one who saves me, sino ang taong iyon? Nakita kaya siya ni Nightmare?

Yes, I am with Nightmare now. Wala na nga yung nakakatakot na aura na nilalabas niya. I became comfortable sa kanya pagkatapos ng mga nangyari.

"If you're not the one who saves me, who he is? Can you describe him?" tanong ko sa kanya.

Gusto kong malaman kung okay lang ang lalaking iyon at kung sino siya para mapasalamatan man lang.

"No. I didn't saw him. I received his message via your communicator. He just give me your location. When I arrived there, he was not there anymore. He managed to defeat the enemies." sagot niya sa akin.

Napasimangot ako sa sobrang disapointment.

I can't say thank you to that someone who saves me from my enemies.

"Sayang, at hindi ko nagawang magpasalamat sa kanya." banggit ko sa disappoinment ko.

"There is another time. I know you will see each other again. By the way, do you want me to bring you in the hospital's garden for a while?" yaya sa akin ni Nightmare na hindi ko na tinanggihan.

Maya-maya pa, sinakay niya na ako sa wheel chair dala ang dextose ko. Ayon sa kanya, baka raw mapwersa ang binti at hita ko dahil marami raw akong naging tama ng baril sa parteng iyon kaya mas nakabubuti sa akin na ipahinga muna ang parteng iyon.

Tulak-tulak ni Nightmare ang wheel chair, narating namin ang hospital garden.

Napakaganda ng garden.

Ang daming bulaklak at may mga munti pang paru-parong lumilipad.
Nakagagaan ng pakiramdam.

Napapikit pa nga ako ng mata para damhin ang simoy ng hangin na isang linggo ko ring hindi natikman.

"Uhmmm... Nightmare, hindi ka pa ba umuuwi sa inyo simula ng ma-ospital ako?" tanong ko dahil pansin ko ngang hindi pa siya nagpapalit ng damit.

"I can't peacefully went home if I know that I put someone in danger because of the plan I made. I feel responsible for your injuries. Again, I am really sorry." sincere niyang sagot gamit pa rin yung boses na kanina pa niya ginagamit sa pakikipag-usap sa amin.