Falling Inlove With You (EDITING)

SPECIAL CHAPTER 3 *

CHRYSSTALL'S POV...

IM STILL FROZE... I still cant recover to what Mark has said. Hindi ko akalaing ganun pala ang pinagdaanan niya at wala akong kaalam-alam man lang.

Pero bakit sa lahat ako lang ang mas nagulat sa nangyari. Muling pagkikita namin ng taong pinakawalan ko na dahil buong akala ko hindi ko na siya makakasama ngunit nagkamali ako.

Sana nagpakita nalang siya ng mas maaga edi sana buhay pa ngayon si Keith---sana buhay pa siya.

But I cant blame him, hindi naman niya kasalanan kasi ginawa niya yun dahil sa bestfriend niya ngunit gulong gulo parin ako.

"Can I ask you something?" Napatitig naman ako agad sa kanya. "Do you still love me? May nararamdaman ka pa ba sakin?"

dO_ob

Nagulat ako sa sinabi niya hindi ko inaasahang tatanungin niya ako ng ganyang bagay. Napaiwas ako ng tingin sa kanya dahil sa tanong niya. Ayokong madisappoint siya sa magiging sagot ko. Ayokong masaktan siya.

"Y-Yeah, I knew it... It's him." Tsaka tumayo at aastang aalis.

Im sorry Mark but my feelings have change. Gusto kong sabihin ang pagmamahal ko sa kanya ay kusang nabago ng panahon. Ngunit ayokong sumama ang loob niya sakin.

"I-Im sorry... Im sorry."

"You dont have to. It was my fault leaving you with him. Kung...kung alam ko lang sana...hindi ko na sana hinayaang mawala ka pa sakin."

Saka niya ako tinalikuran ng tuluyan. Gusto ko siyang sundan ngunit natulala nalang ako sa living room. Hindi ako makapaniwalang ganito ang magiging resulta ng pag uusap namin. Ni walang spark akong naramdaman nung makita ko siya.

Ganun na ba talaga kapag naglaho na ang pagmamahal ko sa kanya?

Napahawak ako sa sentido ko . Hindi ko alam kung tama ba ang kalimutan na siya ng tuluyan. Ayokong mamili kung sino ang mamahalin ko.

"Tama na yung nasaktan ko ang isa. Ayoko nang makapanakit pang muli ng iba." Sabay sabunot sa buhok ko.

Mahal ko o yung taong nagmamahal sakin? Yung taong binibigyan ko ng halaga o yung taong nagpapahalaga sakin?

Shiiit! Ang gulo na!

Tumayo na ako tsaka bumalik sa kwarto ko. Bakit pa kasi siya nagpakita sakin. Nang mabuksan ako ang pinto ay nagising na pala ang anak ko at nanatiling naupo ito sa kama habang nakatingin sa kawalan.
Parang bigla akong nanghina nang makita ko siya sa ganung sitwasyon. Parang dinudurog ang puso ko sa dinadama niyang kalungkutan. Hindi siya pumapasok sa school niya dahil wala nang Daddy siyang maihaharap.

"Yssan?" Agad namang napatingin siya sakin.

Walang gana ang mga mata niyang makitungo sakin. Nginitian ko naman siya tsaka naupo sa tabi niya.

"Why are you sad?" Tanong ko sa kanya pilit kong pinatatatag ang loob kong ipakita sa kanya na handa akong maging sandalan niya.

"I miss Daddy." Malungkot na aniya.

"We'll meet him again someday."

"But...I want...him...I want him now." Nag uumpisa na siyang umiyak. Pinapatahan ko naman siya dahil madali akong madala sa emosyon ko.

"Im sorry baby...Im sorry but I cant bring him b-back." Gumagaragal na ang boses ko. Ngayon ko lang nakitang naging ganito ka lungkot ang anak ko. Maybe because he understand some things at sa maikling oras na nakasama niya ang inakalang Tito niya yun pala ay ang tunay na ama niya.