Falling Inlove With You (EDITING)

Chapter 22 *

Chrysstall's POV...

Pinuntahan ko muna si Keith sa office niya para mainform na magclubbing kami ngayon with my friends and to make sure na hindi to magiging issue at pagmumulan ng away. Nang matapos ang program kasi ay nagkaroon na agad sila ng meeting at kami naman dumeretso sa room para daw magcelebrate. Hindi ko akalaing expected na pala nila iyon.

Nagkaroon kami ng konting party with batchmates lang naman iyon at hindi rin nagtagal kaya nakalabas ako agad. Malapit na ako na sa pinto nung narinig kong may nagsalita. 

"Dude! You better talk to your parents."
Saad ng lalaki at kalmado lamang ang boses niya.

Sino kaya tong kausap niya?
At bakit parang nag aaway sila? Instead na pumasok ako ay para akong tsismosang nanatili sa harap ng pinto.

"Okay fine. But I'll make sure they will dismissed this stupid issue." Napayukom ng palad siya at tila naiinis.

Kumatok ako at dalawa silang mukhang nagulat na makita ako. Naistorbo ko kaya sila? At ako ang naging center of attraction nilang dalawa. Nanatili silang nakakatitug sakin tila iniinspeksyon ang aking kabuuan.

"B-Baby? Bakit ka nandito?" Lumapit siya agad sakin.

"Pwede ba kitang makausap sandali?"
Malamig kong sabi.

"Matthew, can you please excuse us?" Pakiusap niya.

Agad naman itong tumango at umalis na muna ito pansamantala.

"Spill it now baby." Habang inaayos niya ang mga nagkalat na papers sa ibabaw ng table niya.

"Can I go for a club tonight with friends?" Pagpapaalam ko. I need his response to make sure na okay ba o hindi. Besides uuwi naman kaming maaga.

"No!" Agad naman niyang sagot sakin.

"But I wi-" pangagatwiran ko sana kaso bigla nalang siyang nagalit sakin.

"No more buts Chrysstall! Once I said no. It a NO. Ihahatid kita sa bahay niyo!" Galit niyang sabi. Halos maiyak nalang ako sa lakas ng pagkakasigaw niya. Ano bang problema niya at ako ang napagbubuntungan niya.

Sabi ko nga rin Hindi papayag. Agad naman akong umalis sa office niya at tinungo ang garden section ng university. Alam kong tinatawag niya ako but he's so selfish. Im not a kid anymore I wanna go and just have fun. Why does he limits me from doing that?

Para akong batang napagalitan but why parang feeling ko I can't do what I want?
Naupo ako sa isang bench na naroroon at tumulo nalang ang luha ko. Dinadama ko ang hangin na humahaplos at dumadampi sa balat ko. Napapapikit ako at parang inuutusan ako ng hangin na sabihin ko lamang ang aking nararamdaman. Naramdaman ko may umabot sakin ng isang panyo ng namulat ako dahil sa yabag ng paa nito.

"Sa'yo na!" Agad na tanggi ko sa kanya. Kilala ko naman kung sino siya. Nakikita ko siya sa peripheral vision ko. Napakaselfish niya tapos susundan lang naman pala ako.

"Abutin mo na ayokong nakakakita ng babaeng umiiyak."

Nilingon ko siya. Gwapo siya at matangkad katulad ni Keith. Siya yung lalaki kanina sa office.

'Abutin mo na ayokong nakakakita ng babaeng umiiyak'

'Abutin mo na ayokong nakakakita ng babaeng umiiyak'

'Abutin mo na ayokong nakakakita ng babaeng umiiyak'

Bakit ba pareho ko silang nakilala sa paraan ng sitwasyon ko ngayon. Inabot ko yung panyo na pareho naman nilang ginawa at agad kong pinunasan yung luha ko. I know Im acting more than a kid do. But who cares I wanna let this out.