#17 Τρόποι Επιβίωσης [#17ΤΕ] [✔]

~#5 Να είσαι ειλικρινής~

"Δεν έμαθα το όνομα σας," ακούω την φωνή του να λέει και σηκώνεται για να κάτσει δίπλα μου.

Η απόσταση των σωμάτων μας κλειδώνει, κάτι που με κάνει να νιώθω άβολα. Με βάση το γρήγορο σκανάρισμα μου, η θερμοκρασία του σώματος του είναι κανονική και ο ανδρισμός του παραμένει πεσμένος, σε σχέση με τον Σεργκέι ο οποίος με έκανε να θέλω να βγάλω τον εμετό από τα μάτια με τις πονηρές σκέψεις του.

Λυπάμαι τον Άντι-Κρίστιαν που αναγκάστηκε να τα ακούσει και να τα δει κι εκείνος.

Συμπέρασμα: Ο Μπράιαν μέχρι στιγμής, με βάση τις υποψίες μου και όχι κάποιου δεδομένου, δεν με θέλει. Ας μείνει έτσι, για να ρεύσουν τα πράγματα σωστά με την Αλίκη. Πανάθεμα τον, μπορεί να είναι ο εχθρός μου, αλλά δεν έχω κλάψει περισσότερο για το bralice απ'ότι έχω κλάψει στην ζωή μου.

Άμα εξαιρέσω τότε που ο Άντι-Κρίστιαν είπε 'Λούσιφερ' πρώτη φορά.

Ξεφεύγω από το main point και αυτό είναι ότι ο Μπράιαν έχει βολευτεί δίπλα μου και κάθεται σαν την πέρδικα με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. Έχει σταυρώσει τα πόδια και έχει γυρίσει το σώμα του για να με κοιτά πλήρως. Στηρίζει το κεφάλι στην γροθιά του πλαγίως και περιμένει την απάντηση μου.

"Λουσίντα," απαντώ ξερά, εφόσον αυτό το όνομα που έδωσε η Αλίκη.

Καλύτερα να με έλεγαν Μαρίτσα.

Θα την πλακώσω αυτήν εδώ που τα λέμε, αλλά έτσι όπως το πάει ο Μπράιαν με μένα σε αυτό το σώμα, θα με κάνει καραφλή και να θα σύρει στην Κόλαση για να με κάνει κάρβουνο. Δεν την κατηγορώ, το ίδιο θα έκανα για την Μαξ.

"Λουσίντα," γελάει κοροϊδευτικά. "Πολύ ψεύτικο όνομα."

"Δεν ζήτησα την γνώμη σου," μιμούμαι τον τόνο φωνής του και του χαρίζω ένα δολοφονικό βλέμμα καθώς γελά ξανά.

Θα του σπάσω τα δόντια και θα του τα κάνω lego άμα συνεχίσει.

"Μπορείς να κόψεις την ηθοποιία. Η Αλίκη δεν είναι εδώ, Μπράιαν," δηλώνω με τον τόνο της φωνής μου να χαμηλώνει.

Δεν μπορώ να είμαι τόσο σίγουρος ότι θυμάται ή έστω ξέρει. Μπορεί και να μην ξέρει ότι έχει πάρει το πιο πολύτιμο αντικείμενο της Κόλασης από μένα πριν χρόνια. Πρέπει να είμαι προσεχτικός, αλλά αυτά τα μάτια του... Είναι σαν να τον προδίδουν, γιατί μπορώ να καταλάβω πόσο το ευχαριστείται. 

"Ξέρεις πως δεν μπορείς να κρυφτείς για πολύ," επιμένω με σιγουριά και γυρνάω το σώμα μου για να είμαι εντελώς αντιμέτωπος μαζί του.