#disconnected || andreas wellinger

15,5

-Nie, nie w ten sposób. 

Już od kilku minut próbowałam powtórzyć chwyt za brunetem. Wydawało mi się, że palce trzymałam we właściwych miejscach, ale dźwięk wydawany przez gitarę za każdym razem znacząco różnił się od tego wykonywanego przez mojego przyjaciela. Mimo to postanowiłam inaczej chwycić gryf i spróbować jeszcze raz.  

-A tak? -spytałam pełna nadziei. Liczyłam na to, że w końcu mi się uda. Chciałam nauczyć się grać; grać niemal tak dobrze jak on. Wiedziałam jednak, że nigdy mi się to nie uda. 

-Nie, też źle. -Pokiwał przecząco głową. Jednak jego twarz nie wyrażała nawet cienia zniecierpliwienia czy gniewu. Wytrwale czekał, aż mi się uda. 

Choć nic nie wskazywało na to, że w końcu mi się powiedzie.

Nieważne, spróbowałam ponownie. Odpowiednio ułożyłam palce. Szarpnęłam kostką struny. 

Niestety znowu nieudolnie. 

-Nie, to nie tak. Czekaj, pokażę ci...

Podszedł bliżej mnie, bliżej kanapy, którą okupowałam wraz z jego charakterystyczną czarną gitarą. Uklęknął przede mną, aby zrównać się wysokością ze mną i instrumentem. Złapał dłońmi moje palce i nieco je przesunął; teraz o wiele łatwiej było mi trzymać gryf. Po karku przeszedł mi dreszcz spowodowany jego dotykiem. 

-Spróbuj teraz.  -Posłał w moją stronę pełen szczerości uśmiech, na który nawiasem mówiąc skręcał mi się żołądek, i powrócił na swoje wcześniejsze miejsce. Znów przejechałam kostką po strunach, ale tym razem pokój wypełnił zupełnie inny dźwięk niż przedtem; nawet bardzo podobny do jego. 

-O, właśnie tak -powiedział z aprobatą.

-Aaa, wreszcie mi się udało! -krzyknęłam z entuzjazmem cała rozpromieniona. Brunet zaczął bić mi brawo.

-Ale nie spoczywaj na laurach, to dopiero podstawy -skarcił mnie, a na mojej twarzy pojawił się udawany grymas żalu i zniesmaczenia. -Ale hej, nie martw się, wszystkiego cię przecież nauczę. Mamy czas. 

Mrugnął do mnie i na moment porwał gitarę z moich nóg.

Mieliśmy czas, lecz wcale nie tak dużo, jak nam się wydawało.