DİLSİZ (bitti!)

final part1

Susan dilimdi,
Konuşan Kaderimdi..

Bir Anda bütün dünyam başıma yıkıldı. O kurduğum hayaller , acı tatlı bütün anılar sırça bir köşke dönüşüp toz bulutu gibi bir rüzgâra kapılıp gitti. Ve benim mutlu olduğum her en bir evin çatısı gibi başıma yıkıldı.

Ege beni bırakıp gitti...

Canım çok yandı...

Sabrettim güneşin doğmasını bekledim...

gözlerim yandı ,ellerim boş kaldı, dilim bu güne kadar susmamış gibi daha çok sustu...

hep boşluk kalacaktı illaki bir yanım..

Sonra Mehmet gelip elimden tuttu , "sakın küsme hayata bebeğin var ."dedi.

Neler olduğunu merak ettiğinizi biliyorum, Anlatmak için güç arıyorum kendimde hadi diyorum.

karanlığa fısılda..

gözlerimi kapatıyorum ve o karanlıkta bana bakan bir çift yeşil göz görüyorum etrafı kırmızı damarlarla çevrili...

"burda kal sakın gelme." diyor , ağlıyorum başımı öyle bir sallıyorum ki sağa sola saçım başım dağılıyor.

öylece açıyorum gözlerimi Ege'nin bırakıp gittiğini kabul edemiyordum uzun süre...

Mehemet'in beni dedemin evine getirdiği o günden sonra bir daha rahat nefes alamadım.

Dedemin evinde bir göz odaya sığınmış gibiydim.

o gecenin sabahı uyandığımda yatağımîn kenarında elindeki bastona dayanmış bir şekilde bana bakan adamı ilk defa gördüm.

gözlerimi açtığımı fark ettiğinde geriye doğru doğrularak " Nurluma çok benziyorsun."dedi.

yutkunarak yattığım yerde doğrulup yatak başına sırtımı dayayıp yorganı çenemin altına kadar çektim, başımı eğince uzun saçlarım önüme düşerek görüşümü kapattı.

"özür dilerim kızım!" diyerek birden ağlamaya başladı. ağlama sesini duyduğumda başımı korkarak ona çevirdim. yüzünü bastonuna kapatmış şekilde hıçkıra hıçkıra ağlıyordu . koskoca adam "özür dilerim." diye sayıklıyor bir yandan da ağlıyordu.

"ben, ben bilmiyordum seni anneni ben Bülent tek başına öldü sandım. mezarını bile aramadım oğlumun. affet diyemem sana yüzüm yok . ama bundan sonra yanında olmama izin ver ."dedi. başını bastondan kaldırırken.

yataktan çıkmak için yorganı elimle üstümden çekip ayaklarımı yataktan sarkıttım. Kalbimin boğazımı sıktığını hisettim. sadece Neden? demek isterdim. Neden onları konsun? ama gözumde yaşaran yaşlar bana uzun vermezdi. gözumde alan yaş Mehmet Kurtuluşun avcuna düştü.

"ben suçluyum kızım benim hatamın telafisi yok . ama bundan sonra izin ver yanında olayım deden olamadım bugüne kadar bırak bundan sonra destek olayım sana ."
diyerek elime uzandı.

karşımda bitmiş bir şekilde iki büklüm olan benim babamın babasıydı. ben onun kanını damalarlarımda taşıyordum. Ama kırgın olmama engel değildi.

öylece önünde kaldım. 

Sanki öylece durursam hayat bana çarpmadan geçecekti. Beni kendi halime bırakacak zaman alacak ben öylece kalıp sessiz sakin izleyeceğim...