Forever Together

hoofdstuk 45

{Scarlett pov.}

"Mevrouw u moet echt hier blijven"zegt de arts. "Nee!"roep ik en probeer langs hem af naar Lex te rennen die de andere artsen steeds verder de gang in rijden. De arts houd mij tegen. Ik laat me zuchtend vallen. Er rolt een traan over mijn wang die ik weg veeg. "Mevrouw waarom belt u  niemand?"vraagt de arts. Ik knik en loop naar de telefoon die in de wachtkamer hangt.

Stom ding er moet geld in. Ik voel met mijn handen in mijn broekzakken. Shit..niks. Een jongen die voorbij loopt ziet me. Hij glimlacht en geeft een muntje. "Dankje"zeg ik. Hij loopt weg. Ik duw het muntje in het apperaat. Ik tik het nummer van Lex zijn vader in. Tenminste dat dacht ik... "hallo?"zeg ik. Geen reactie. Ik hoor alleen iemand ademen. "Mark?"vraag ik. Weer geen reactie. creepy. Zodra ik op wil hangen hoor ik een stem. "Scarlett"hoor ik aan de andere kant van de telefoon. Ik slik. Henk. Nu ben ik degene die niks zegt. "Dit is nog niet voorbij"zegt hij. Zodra hij dat zegt hoor ik het piepje van de telefoon weer. Ik laat de telefoon abrubt uit mijn handen vallen. "Mevrouw gaat het wel?"vraagt een arts. Ik slik en weet een glimlach op te zetten. Ik knik naar hem en loop maar de wachtkamer. Ik laat me op een stoel vallen. Wat bedoeld hij met dit is nog niet voorbij? Maar ik ben van plan dit nog even voor mezelf te houden voor iedereen dalijk ongerust wordt...

"Mevrouw Waters?"roept een arts door de wachtkamer heen. Ik sta snel op. "Hij is wakker. U mag naar hem toe maar hij is nog wel zwak dus vraag niet teveel van hem"waarschuwt hij me. Ik knik. "Welke kamer?"vraag ik. "178 A" zegt hij. Ik loop snel langs hem af opzoek naar de kamer.

177 B.177 C. 178.  eindelijk. Ik maak de deur open. Ik zie Lex liggen in het ziekenhuis bed. Zijn hoofd draait zich voorzichtig naar mij om. Hij glimlacht zwak. Ik loop snel naar hem toe en ga op de rand van zijn bed zitten. "Scar"mompelt hij zwak. "Shttt"zeg ik en druk mijn lippen even op de zijne.  Hij kust wel terug maar je kan merken dat zijn energie compleet weg is. Dat snap ik ook wel daar niet van. "Ik hou van je weet je dat"zeg ik. Hij glimlacht. "Ik ook van jou babe" weet hij uit te brengen. Hij knippert moe met zijn ogen. Ik kruip naast hem onder de deken. ik sla een arm van hem om mij heen. "Trusten handsome"zeg ik en druk een kus op zijn wang. Hij glimlacht en doet zijn ogen dicht. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en doe mijn ogen ook dicht.

"Mevrouw het bezoek uur is voorbij"hoor ik een stem naast me en 1 hand op mijn schouder die me een beetje door elkaar schud. Ik knipper met mijn ogen. Ohja. Ik lig in Lex zijn armen in een ziekenhuisbed te slapen. Ik knik langzaam en maak me los uit Lex zijn greep. Onbewust maakt hij een protesterend geluidje. Ik grinnik en druk een kus op zijn wang. "Tot morgen"glimlach ik. De dokter loopt de kamer uit. Ik doe hetzelfde en doe achter me de deur weer dicht.

Ik zit in de wachtkamer. Olivia komt binnen. Ze heeft Sepp bij. "Heey"zegt ze en geeft me een knuffel. "Wat is er gebeurd?!"zegt ze. Ik vertel haar bijna alles over Henk. Over het schot. Maar niet over de scherven. Ik denk niet dat Lex het leuk vind als Olivia over bezorgd wordt. Als ik klaar ben met vertellen geeft ze me nog een knuffel. "Hoe gaat het met hem?"vraagt ze. "Zwak. Maar hij knapt wel weer op"glimlach ik. Ze glimlacht terug. Ik kijk naar Sepp die rustig in de maxi cosi ons gesprek aan het afluisteren is. Kleine smieght. Ik til hem op. "Hee papa ligt in het ziekenhuis"zeg ik tegen hem en kietel hem opzijn buikje. Hij lacht. Ik glimlach en druk een kus op zijn voorhoofd. "Papa?"weet hij met een babystemmetje te zeggen. "Ahww. Is dat zijn 1ste woordje?"vraagt Olivia. Ik glimlach en kijk trots naar Sepp. Het lijkt echt alsof hij heel het gesprek gevolgd heeft. Grinnik ik in mezelf.

Hey mensjes,
Laat weten wat je ervan vond. Vergeet niet te stemmen. Tips en ideeën zijn altijd welkom.

Groetjes roos