Forever Together

hoofdstuk 1

{Scarlett pov.}

26 Dagen. 26 Dagen dat ik in deze cel zit. 26 Dagen denkt lex dat ik dood ben. 26 Streepjes staan er op de muur gekrast. Jax heb ik al die tijd niet gezien. Heeft hij me gered om me hier weer neer ze zetten. Raar. Elke dag komt rond etenstijd een oude grijze man langs en brengt me een bord eten. We hebben iets gemeen denk ik. We HATEN Jax allebei. Volgens mij mag hij Jax ook niet zo want hij geeft me altijd stiekem wat extra brood, zodat de camera's het niet zien. Ik ga op bed zitten en kijk door het kleine raampje in de muur naar buiten. Ik zucht. Ik mis Lex echt heel erg. Hopelijk gaat het hem niet te slecht af zonder mij. De maan schijnt recht op de bomen en de sterren staan er prachtig om de maan heen. Vanaf mijn cel kan je het bos zien. Wat zou ik graag even naar buiten willen. Om gewoon even dat gevoel van totale vrijheid te hebben, die wind door je haren, vogels die fluiten. Dan klinkt er een hartverscheurend gehuil. Ik herken het. Het is Lex... Ik huil meteen naar hem terug. Zou hij me horen? Meteen heb ik weer een beetje hoop.

Hij lijkt het te merken want hij stopt meteen. Wacht eens even de matelink. Hoe kan ik nou zo stom zijn dat ik dat ben vergeten. Ik ga rustig op bed zitten en concentreer me goed. 'SCAR!' hoor ik lex zijn stem door mijn hoofd heen schreeuwen. 'Hey Lex' antwoord ik met een super grote glimlach op mijn gezicht. Er klinkt wat gerommel achter de cel deur. ik slik. De deur vliegt open. Ik weet niet waarom maar mijn gevoel zegt dat ik wat er nu gaat gebeuren heel vervelend wordt. Jax komt de kamer bruut inlopen en komt op ploft op bed neer. Hij buigt naar me toe. Ik schrik ik kruip meteen een stukje naar achter tot dat ik e koude stenen tegen mijn rug voel. Hij plant zijn lippen op de mijne. Ik probeer hem van me af te duwen maar het lukt niet. Lekker nu is de matelink ook weer verbroken. Hij komt op me liggen en plet mijn lichaam met de zijne. Hij mag dan wel behoorlijk gespierd zijn maar jezus wat krijgt hij te eten hij is zo zwaar! Hij kust mijn nek terwijl ik nog steeds met alle macht weg probeer te komen. Hij kust mijn kaak. Ik krijg het benauwd hier. Oke Scar rustig blijven. Ik denk aan mijn kracht als maangod en verzamel al mijn kracht. Hopelijk gaat dit lukken... Ik speel het spel even mee en leg mijn handen op zijn shouders zodat ik goed grip heb. Hij grijnst en precies op dat moment trap ik hem in zijn kruis en duw hem met al mijn kracht van me af. Hij land met een harde klap tegen de muur en valt dan op de grond. Hij krimpt ineen en kermt van de pijn. Ik kijk paniekerig om me heen. En nu snel weg hier!! Ik kijk de kamer rond. Muren, muren en nog eens muren. Ik ren naar de deur toe want ik kan niet door het ene rampje. Shit de deur ik dicht!! Ik kan geen kant op. Kan ik hem niet ergens mee tegen houden? Ik kijk de kamer rond maar ik zie niets scherps of iets waarmee ik hem bewusteloos kan slaan. Alleen mijn bed en aan mijn kussen heb je nou niet zoveel gok ik zo. Hij probeert weer overeind te komen wat hem de eerste keer niet lukt maar daarna wel. Hij staat kwaad op en pakt me beet bij mijn arm. Ik probeer weg te rennen wat me eerst lukt, maar dan houd hij me in de wurggreep en houd zijn pistool tegen mijn slaap en dwingt me mee te lopen. Ik zucht en probeer een ander plan te bedenken. Wat niet echt goed lukt met een pistool op mijn slaap gericht... Ik loop maar vooruit ik heb geen zin om nu wel echt dood te gaan. Na door verschillende gangen te zijn gelopen komen we uit in een kamer. "Lex zal spijt krijgen dat hij mijn mate heeft vermoord"gromt hij in zich zelf. Hij praat volgens mij best veel in zichzelf. Ik weet dat Lex mensen vermoord heeft dus heel veel verbaasd het me niet eerlijk gezegd. Er staat zo'n tandartsstoel maar dan als bed in het midden va de kamer. Het is best lastig uit te leggen. Hij duwt me erop en er komen uit donkere hoeken van de kamer mannen  in zwarte jassen lopen. Dezelfde als bij die ene keer toen ze lex en mij gevangen hielden. Voor ik weg kan hebben ze me op mijn buik liggend vast gemaakt. Jax pakt mijn arm, hij heeft een spuit in zijn hand. "Ga maar lekker slapen liefje wij doen de rest"grijnst hij. Urghhh liefje verschrikkelijk woord. Ik probeer mijn arm weg te trekken maar het lukt niet. ik word bang. Waarom doen ze dit? Zijn nagels steken in mijn huid. 1 kleine beweging doet al pijn. Hij steekt de spuit in mijn arm en ik bijt kort op mijn tanden. Dan spuit hij de inhoud van de spuit langzaam leeg. Ik probeer wakker te blijven maar ik kan het niet helpen. Alles word zwart. God weet wat ze van plan zijn...

Heyy mensjes,
Hier is ie dan eindelijk. Hoofdstuk 1 van Forever Together! Wat vonden jullie ervan. Vergeet niet te stemmen en tips en ideeën zijn altijd welkom!

Veel plezier met lezen!

Groetjes roos