Justin Bieber - Sekret... |J.B|

2

Po dość długim czasie rozmów i przeróżnych badań, lekarz wraz z pielęgniarką wyszli z sali, zostawiając mnie w towarzystwie mężczyzn.

- Kochanie – zwrócił się starszy mężczyzna, po czym usiadł na krześle, stojącym obok mojego łóżka

- Kim Wy jesteście? – spytałam, niepewnie spoglądając na jednego i drugiego

- Skarbie ja jestem John, twój ojciec – wyjaśnił mężczyzna uśmiechając się lekko. 

Nie wiem czemu, ale wierzyłam mu. Czułam z nim jakąś wyraźną więź. Mimo tego, że w zasadzie widzę go pierwszy raz - no a przynajmniej tak mi się wydaje - na oczy, to wierze w to co mówi.

- A to jest Justin Twój...

- Brat? – spytałam przerywając mężczyźnie. 

Panowie popatrzyli zdziwieni po sobie, śmiejąc się po chwili, na co zmarszczyłam brwi, nie mając pojęcia dlaczego tak zareagowali

- Chłopak – odezwał się blondyn. 

Spojrzałam na niego zaciekawiona, po czym uśmiechnęłam się szeroko. W zasadzie nawet nie wiem dlaczego tak zareagowałam na tą wiadomość, ale on był naprawdę przystojny i chyba wolałabym, żeby nie był moim bratem. Cholera, ja to mam gust...

- No ale Pan mówił do niego synu, więc... - zatrzymałam się nie kończąc zdania, czekając na jakieś wyjaśnienia

- Tak, zwracam się tak do Justina, bo jest dla mnie jak syn – powiedział uśmiechając się lekko. 

To było słodkie.

- Och – wydukałam zażenowana. – Jak się tu znalazłam? – spytałam po chwili

- Miałaś wypadek – odezwał się blondyn – Ktoś cię pobił, miałaś rozległe obrażenia i zapadłaś w śpiączkę – dodał. 

Kiedy tak o tym mówił, widziałam w jego oczach smutek. Było w nich coś jeszcze, ale nie potrafiłam tego zidentyfikować. Chłopak spuścił głowę, wpatrując się w nasze splecione dłonie. Pomimo tego, że go nie znałam, to w żadnym momencie nie cofnęłam swojej reki. Chciałam żeby mnie trzymał, dodawał mi tym otuchy i pewności siebie.

- Jak długo spałam? – spytałam, chcąc znać jak najwięcej szczegółów

- Prawie rok – odpowiedział mężczyzna. 

Otworzyłam szeroko oczy ze zdziwienia. 

Boże, aż rok? To przecież cholernie długo.

Rozmawialiśmy jeszcze długo o tym, co się wydarzyło. Ojciec i Justin pytali czy na pewno niczego sobie nie przypominam, ale niestety, ja nie pamiętam nic. Nie mam pojęcia kim jestem, co wcześniej robiłam. Nie wiem jak wygląda moja mama i siostra. Nie znam swoich przyjaciół, ani reszty rodziny. Nie mam pojęcia jak poznałam się z Justinem i kim ten chłopak w ogóle jest. Nie wiem nic. W mojej głowie nie ma kompletnie nic. Czarna, głucha pustka. To nie jest przyjemne uczucie. Bo wyobraź sobie, wstajesz któregoś dnia i nie wiesz co się z tobą dzieje. Albo nie, nie wyobrażaj sobie, nie uda ci się... 

Kiedy za oknem zaczęło się ściemniać, panowie oznajmili, że będą się już zbierać. Mimo tego, że nie znałam ich – a przynajmniej tak mi się wydaje – nie chciałam żeby szli. Bałam się zostać sam na sam, ze swoimi myślami. To wszystko było takie bez sensu.

- Kate – zwrócił się do mnie chłopak – Jak chcesz, to zostanę z tobą – dodał, przyglądając się mi uważnie. Spojrzałam na jego piękna twarz, posyłając mu lekki uśmiech. Kiwnęłam jedynie głową, pokazując że chcę żeby został. Chłopak uśmiechnął się szeroko, po czym pocałował mój policzek