Hocama Aşık Oldum (DÜZENLENİYOR)

Tatlı

Biliyorum o kadar beklediniz bu kadar kısa bir bölüm olmamalıydı canlarım ama üniversite sınavına hazırlanıyorum ve bu stresle ancak bu kadar yazabiliyorum ama kısa zamanda yeni ve daha güzel bir bölüm yazmaya çalışacağım. Bunu fragman kabul edin. Bu bölüm benden mahsumcabakmak ve mmglsmKayrak2 gelsin.

"Tatlıyı önden yerim diyorum." dedi beni kucağına çekerken.

"Getireyim o zaman." dedim anlamazlığa vurarak.

"Şu an tam olarak kucağımda duruyor getirmene gerek yok." Bu sırada belimde olan eliyle beni biraz daha kendine çekti. Yapmak istediği şeyin tam anlamıyla farkındaydım ama saf numarası yapmam beni kurtarabilecek tek şeydi.

"Yok aç karna tatlı iyi gitmez. Karnın ağrır. İlk önce yemek yiyelim." dedim, belimi tutan elini gevşetmeye çalışırken. Ayağa kalkmaya çalıştığım sırada Selim belimi daha sıkı kavradı. Yapma bunu Selim. Ben de insanım. Yazık bana. Diren İpek, diren.

"Sen yakın olamadığımızdan yakınıp durmuyor muydun?" dedi yanağıma minik bir öpücük kondururken. Tabi bu öpücükle bastırmaya çalıştığım duyguları yavaş yavaş ortaya çıkmaya başlamıştı. Hayır yapabilirdim ona karşı direnebilirdim. Odaklanmam gereken şey beni öpmesi değil guruldayan karnım olmalıydı.

"Öyle de..." dedim ne diyeceğimi bilemediğim için.

"Ee sorun ne?" dedi bu sefer yanağımla dudağım arasındaki yere minik bir öpücük bırakmıştı. Artık kendimi Selim'e bırakmıştım. Daha doğrusu zorunda kalmıştım. Kendime engel olamıyordum. Aylardır girdiğim sınav stresi bitmiş ve Selim de öğretmenim gibi davranmayı bırakıp tekrardan sevgilim olmaya karar vermişti. Aylardır beklediğim an gelip çatmıştı. Selim gibi bir sevgiliniz olunca ister istemez böyle şeyleri düşünüyor ve arzuluyorsunuz.

"Sorun yok." dedim fısıltıyla parmaklarımı dudağında gezdirirken. Gözlerimde dudaklarındaydı. Parmaklarıma küçük öpücükler konduruyordu. Bu sırada gözlerimi dudaklarından ayırıp gözlerine baktım. O da gözlerime baktı. Böyle anlar da bir süre göz göze duraksamak hoşuma gidiyordu. Elimi boynuna doğru götürdüm. Bu süreçte o da belimi iyice kavrayarak kendine yakınlaştırmıştı. Aramızdaki kıvılcımlar iyice çoğalmıştı ve beklenen an... Nefeslerimizi bir anlığına kesip sonra güçlü bir şekilde nefes almamızı sağlayan o an. Yani dudaklarımızın uzun bir aradan sonra büyük bir tutkuyla birbiriyle buluştuğu uzun bir süre ayrılmayacağı o mükemmel an. Uzun bir süre öpüştükten sonra biraz duraksadık. Ben öpüşmenin verdiği sarhoşlukla gözlerine bakıyordum.

"Bunu özlemişim." dedi.

"Ben de." dedim yutkunduktan sonra.

Tam böyle romantik bir anda karnım guruldamıştı. Karnım gu rul da mış tı.
Gerçekten ben romantikliğe tepki olarak dünyaya gelmiştim. Selim bu sırada gülmeye başlamıştı. Yaşadığım utancı tarif dahi edemezdim. Ama bir yandan da komik gelmişti. Tabi ne kadar komik olsa da gülemiyordum. Sonuçta guruldayan benim karnımdı.

"En iyisi sen açlıktan ölmeden yemek yiyelim." derken hala gülüyordu.

"Yeterince utanç verici gülme bir de." dedim ve Selim hala gülüyordu.

"Selim gülme." dedim tek elimle yanaklarından sıkarken.

"Ama komik hayatım." Tabi bunu söylerken yanaklarını sıktığım için tombul küçük çocuklar gibi gözüküyordu.

"Şu an ne kadar tatlı gözüktüğünü anlatamam." dedim gülerken.

Ellerimi çekerken

"Öyle mi küçük hanım." dedi.

Kollarıyla beni kavrayarak kucağına aldı. Ayağa kalktı. Sonra beni yemek masasının sandalyesine yavaşça bıraktı.

"Yemekleri hazırlayıp yorulmuşsun, otur da yemekleri ben servis edeyim."dedi. Ne kadar düşünceli. Onunla olduğum her an ne kadar doğru bir karar verdiğimi anlıyorum. Gözlerimi ona dikmiş kapıdan çıkıp mutfağa gidişini izliyordum. Daha mutfağa yeni gitmişken arkasından seslendim.

"Hayatımm." Hemen gelmişti.

"Ne oldu bitanem ?"

"Seni seviyorum."

"Bende seni seviyorum." dedi yüzündeki şaşkın gülümsemeyle.