NOX - De Begaafden

Hoofdstuk 31

Genesis wist niet echt goed wat ze moest doen en bekeek hem eens goed. Iemand die dezelfde Gave had als haar! Een Weermeester! Als ze goeden vrienden zouden worden, konden ze elkaar misschien helpen en dingen bijleren!

Schattend keek ze naar hem op. 'Ik ben Genesis.'

De jongen wierp haar een nieuwsgierige blik toe. 'Xander,' begon hij. 'Aangenaam. Ik heb veel over je gehoord.'

'Dat kan.' Genesis zuchtte zacht. Iedereen kende haar nu als Duvalls reder en een aantal leerlingen geloofde zelf dat ze een halfelf was – extreem Begaafd en dapper – die hen zou redden van de Daemonen, met Duvall aan haar zij. 'Ik ben niet zo goed als jullie allemaal denken.'

Xander lachte even. 'Je moet vast gek worden met al die aanbidders,' zei hij grijzend. 'En al die aanbiddingen. Lijkt me vrij onaangenaam.'

'Dat is het ook,' bekende Genesis, 'maar ze bedoelen het goed. Ik kan het wel waarderen, maar het voelt niet goed. Het voelt fout omdat ik helemaal niet zo sterk en getalenteerd ben als iedereen denkt. Ik kan mijn Gave nog maar amper oproepen, laat staan gebruiken!'

Haar stem schoot de hoogte in en op de één of andere manier kon het haar niets meer schelen. 'Ik kan dit niet. Mensen verwachten veel te veel van mij, maar het enige wat ik kan is op het goede moment op de goede plaats zijn waardoor het lijkt alsof ik iets kan. Meer niet!'

Er viel een stilte. Genesis ademde verhit. Xander zweeg. Zijn lippen krulden op in een miniem glimlachje. 'Dat was duidelijk,' mompelde hij, 'maar ik begrijp je standpunt. Wij zijn allemaal leerlingen, nog niet zo ervaren als de soldaten. Toch betekent dat niet dat je niet goed bent, Genesis. Het maakt je net speciaal en anders, omdat je zaken goed weet te doen met de weinige training die je al hebt gehad.'

Over die woorden moest ze even nadenken. Misschien had Xander wel gelijk, besloot ze.

Maar lang kreeg ze niet, want een paar minuten later verscheen een nieuw persoon in de gang. Een vrouw van middelbare leeftijd met rood haar als vuur en gouden ogen beende met afgemeten passen op hen af terwijl de insignes op haar borst fonkelden in het licht dat door de ramen naar binnen scheen. Genesis herkende het teken van de Weermeester – dat trots vooruit leek te steken – en nog een aantal andere stiksels die wezen op haar moed en dapperheid in de strijd en tientallen onderscheidingen. Deze vrouw was geen lachertje.

Toen ze bij hen aan was gekomen, gingen Xander en Genesis vlug opzij terwijl zij de deur opengooide en hen wenkte. Zwijgend volgde de twee leerlingen haar, best aangedaan door haar verschijning.

Genesis keek om zich heen naar de ruimte. Die was groot met veel ramen. Toen ze allebei binnen waren, viel de deur door een gestuurde windvlaag achter hen dicht.

'Zo, wat staan jullie daar nog te doen?' vroeg de vrouw. 'Kom dichter. Dit is geen tijd om vol ontzag naar iedere ruimte of plaats te staren die je tegenkomt, maar een moment om te vechten!'

Meteen schoten ze in het gelid. Genesis keek de vrouw ademloos aan, aangedaan door haar houding. Ze trilde lichtjes op haar benen van de spanning want ze was bang om haat teleur te stellen.

'Ik ben Nimea.' De vrouw liep langs hen heen. Heen en weer, heen en weer. Genesis werd er duizelig van. 'En ik zal jullie leren hoe jullie jullie Gave het beste gebruiken. Een Weermeester is niet zomaar een meester van het weer, maar veel meer. We hebben vele beperkingen, maar ook oneindig veel mogelijkheden. Weet iemand waarom?'

Xander stak zijn hand op. 'Omdat wij het water of vuur niet kunnen besturen zoals Vuur- en Watermeesters dat wel kunnen.'

'Inderdaad!' Nimea knikte verwoed. 'Wij kunnen het alleen laten regenen, maar dat water niet besturen. Als we willen dat het op een bepaalde plaats begint te regenen, moeten we de wolken die kant op sturen, maar wij kunnen het water niet samenballen of vorm geven zoals de Watermeesters dat kunnen. Nog een voorbeeld?'

'Bliksem,' zei Xander. 'Als we vuur willen maken, moeten we dat doen aan de hand van bliksem, maar we kunnen de vlammen niet controleren. Eén goed gemikt schot is dus belangrijk.'

Genesis luisterde geboeid. Ze schaamde zich dat ze hier niets van wist en bedacht zich dat ze beter meer boeken had gelezen, maar was onaangenaam verrast bij het idee dat ze geen water of vuur zou kunnen besturen, alleen via wolken of bliksem zou ze dus nog enige controle hebben.

'Er is maar één element dat wij ten volle kunnen benuttigen,' zei Nimea. 'En dat is de wind. Windmeesters kunnen wind oproepen, vervormen en gebruiken, maar als Weermeester kunnen wij dat evengoed. Wij kunnen stormen creëren door het gebruik van onze Gave, terwijl een Windmeester geen onweerstorm kan maken, maar alleen de wind kan doen aanwakkeren. Daar mogen we trots op zijn.'

Dat maakte Genesis al iets blijer. Ze luisterde verder naar het relaas van Nimea en was opgelucht dat de theorie nog niet zo moeilijk bleek te zijn als ze eerst had gedacht. Ze zouden beginnen met het oproepen van wind en die naar hen toe leren sturen omdat dat één van de belangrijkste zaken waren in het Weermeester zijn.

Nimea liet hen een platform zien dat aan het lokaal was bevestigd. Als ze te ver naar de rand liepen, konden ze naar beneden vallen. 'En uiteindelijk zullen jullie daar moeten staan,' dreigde ze. 'Want ik laat jullie vallen en als jullie de wind op dat moment niet juist weten te sturen, vallen jullie te pletter.'

'Heel aangenaam,' mompelde Xander tegen Genesis. Ze beet op haar lip. 'Ze lijkt Nikai wel.'

'Nikai is mijn broer.'

Met een ruk keken de leerlingen om. Nimea wierp hen een kille blik toe. 'En zijn methodes zijn nu eenmaal de beste, dus verwacht maar niet dat ik minder streng voor jullie zal zijn. De harde aanpak is de beste aanpak.'

Genesis en Xander kreunden op hetzelfde moment. Dat moesten zij weer hebben. Door de wanhoop die Genesis uitstraalde, riep Lupen haar in gedachten op. Wat is er?

Mijn docent is de zus van Nikai! Ik ga zo dood, Lupen. Ze wilt ons over een tijdje van een platform smijten om toe te kijken hoe we te pletter vallen als we onze Gave niet goed beheersen.

De wolf lachte keffend in haar hoofd. Dat noem ik nou eens overleven!

Je helpt me niet echt.

Doet dat ertoe? Ik ben maar een wolf.

Zuchtend verbrak Genesis het contact, Lupen inwendig vervloekend, en richtte zich weer tot Nimea. Die stond een helse uitleg te geven met gebaren en uitbarstingen en probeerde hen duidelijk te maken dat zwakte niet getoond mocht worden in de oorlog.

Toen ze daarmee klaar was, begon ze met de theorie over het aanroepen van de wind. Xander en Genesis moesten recht voor het platform gaan staan, met hun gezicht in de bries en ze beval hen om hun ogen te sluiten.

'Luister naar het lied van de wind. De manier waarop hij zingt. Voel zijn adem, zijn vingers die langs je gezicht strijken en probeer die vast te grijpen,' mompelde Nimea. En dat herhaalde ze keer op keer. Ingespannen probeerde Genesis te doen wat haar gevraagd werd, maar het lukte haar maar niet om vat te krijgen op de bries.

Ze bleef verwoed vechten, zoekend naar haar innerlijke kracht. Het zweet brak haar uit terwijl ze haar ogen zo stevig dichtkneep dat het pijn deed. Ze moest dit kunnen!

Toen, plots, stelde ze zich de wind voor als iets levends. Ze voelde de handen langs haar wangen glijden, de vingers die haar haren in de war brachten en greep die stevig vast in haar gedachten. Met een ruk trok ze de wind naar zich toe en slaakte een verraste kreet.

'Goed zo, Genesis!'

Toen Genesis haar ogen opende, voelde ze de wind langs haar lichaam glijden en een cirkel van stof en bladeren wervelde om haar heen. Opgetogen juichend probeerde ze haar kracht te behouden en spande zich in tot het uiterste.

'Stuur nu naar voren!' schreeuwde Nimea boven het geraas uit. 'Richt je aandacht op één punt en stel je voor dat je een pijn afschiet die jij kan sturen hoe en naar waar je wilt.'

Met tot spleetjes geknepen ogen deed Genesis wat haar docent had gevraagd en slaakte een gil van opluchting toen de kracht wegschoot, over het platform. De slagen van de wind zorgden voor golven in het gras beneden en woeien een groepje leerlingen omver.

Genesis wankelde naar achteren, opgelucht en vermoeid en keek buiten adem naar Nimea. Die sloeg een arm om haar heen en keek het hijgende meisje glimlachend aan. 'Ik denk dat de echte les nu kan beginnen.'