Mr Bitter meets Ms Proper

SIXTY

So ayun nga, we exchanged our vows. We had our rings, pero sabi naman ng parents namin na hindi pa toh official wedding. Kasi may sa simbahan pa, pero nevertheless, Nathan is mine already.

Pagkatapos nung event namin, sinunod agad yung graduation. Grabeh talaga, ang saya ko lang.

"Are you happy Bi?" Nasa sasakyan kami ni Nathan. Well, papunta pa kaming family dinner. Mom decided kasi na sabay nalang kami ni Nathan papunta sa venue kaya eto.

"Are you kidding me? Ang saya saya ko talaga! Thank you Nathan. Thank you so so much for making me the happiest. Best graduation gift ever talaga toh. Hindi ako makapaniwala Bi, tayo na. Sa kabila ng lahat, sa lahat ng pagpapanggap, sa lahat ng pretensions, we ended up REAL."

"Alam mo ba na grabe ako kinabahan. Baka kasi pumalpak. Baka kasi okay lang sayo na iwan kita. Kaya I prayed so hard na sana mahal mo pa ako sa kabila ng mga ginawa ko. Pero syempre, I had to make sure na kahit hindi 100% na kasiguraduhan ay may kahit kaunti pa akong panghahawakan. And that is the reason why Scarlet and Javier appeared sa scene, para naman malaman mo na ang buong katotohanan and for me to know if you still feel the same way."

"So talagang sinet up mo ako?"

"HAHAHAHA! YES! Gusto mo pa malaman ang iba? Well, kasali rin si Angel, I asked her to talk to you after nung night na nalaman mo ang totoo. Kasi gusto ko na iparealize sayo na what I did was still for your own good. At di ba, it worked. And kinasabwat ko rin si Kevin, kaya hindi mo na contact at hindi ka niya nakausap kasi he is busy preparing our wedding. I even talked to your Mom and Dad, kaya ayun. Alam mo ba na sobra akong kinabahan when I talked to them and asked your hand?! Pero dahil magaling ako, pumayag sila. The crucial part is nung kinasabwat ko lahat ng batchmates natin. Alam mo, I prayed so hard na sana hindi mo magets at sana walang leakage na magaganap. And the odds were really good to me." Oo na, siya na. At ako na ang tanga. Pero kasalanan ko ba na dahil sa kakaisip ko sa kanya hindi ko na tuloy namamalayan ang mga nangyayari sa paligid ko?!

"Oo na Nathan. Ikaw na ang the best. Ikaw na." Ikaw na, ikaw lang.

"Pero seryoso, hindi ko talaga alam kung anong gagawin ko kapag mawawala ka. Jura, ginayuma mo ba ako? Eh kasi, I never loved and I never felt this feeling before. Yung parang hindi ko nakikita ang sarili kong masaya sa piling ng iba? Ewan ko, siguro ang cheesy ko na pakinggan pero, I just love you so much. Natatawa pa nga ako minsan sa tuwing naiisip ko ang mga pinaggagawa ko para sayo. Pero siguro nga ganyan talaga ang love."

"Alam mo Nathan, ang OA mo na eh. Mahal na mahal rin kaya kita. Kaya hindi rin talaga ako papayag kapag mawawala ka noh. Kaya, kahit anong mangyari, I will never let go of you." Talagang talaga. This time, kahit ano man ang mangyari, hinding hindi ko na siya iiwan. We will face anything together.

"Dapat lang!"

Sabay kaming tumawa and then I realized.

Wait! Bakit hindi papuntang restaurant tong dinaanan namin?

"Nathan? Saan tayo papunta?"

"Sa panghabang buhay nating dalawa." Tumawa lang ako and then there it is.

The church kung saan niya ako dinala noon. Kung saan akala ko na magwawakas na ang panghabang buhay namin. Pero here it is. The same church, pero iba na ang mga taong ikakasal. The church kung saan magsisimula ang panghabang buhay namin.

Kung nung una nakikisabay lang kami, well now, kami na talaga.

Agad agad talaga na sa simbahan na. Akala ko hindi pa ngayon toh, atat masyado tong mokong na toh eh.