Change My Life~Niall Horan

44

Pov Camille

Het is nu begin zomer. Eindelijk.

"Hey Ni" zeg ik vrolijk en loop naar hem toe. "Hoi Cam" zegt hij zacht en loopt weg. Cam? Hij noemt me bijna nooit Cam, alleen als we bij vrienden of familie zijn of als hij serieus is.

Ik ga naast hem op de bank zitten en kijk hem aan. Het lijkt of hij het er moeilijk mee heeft dat ik naar hem kijk of dat ik bij hem ben. "Mijn vader vroeg of je vanavond bij ons mee komt eten" zeg ik zacht. Hij glimlacht zwak, maar barst in tranen uit. 

Pov Niall

Ik huil gewoon. Cam is zo lief voor me terwijl ik nu al weet dat ze me na morgen super erg gaat haten. Vooral na onze 'jubileum' date van vorige week voor onze half jarige relatie.

"Niall...baby, what's wrong?" Vraagt Cam en trekt me in een knuffel. Ik huil nog harder. "Nothing, ik ben alles gewoon zat, het opnemen, jou niet zo vaak meer zien" verzin ik, het is waar, maar niet de echte rede. "Dat is niet niks" mompelt ze in mijn nekholte.

Na een tijdje ben ik weer rustig. "Maar wil je vanavond mee naar mijn pa?" Vraagt ze zacht. "Ja, gezellig" fluister ik en glimlach naar haar. Ze glimlacht onzeker terug.

Pov Camille

We zijn nu bij mijn huis, nou die van mijn vader. Ik slaap er de laatste tijd veel vaker, minimaal 3 keer in de week. Vroeger, half jaar geleden, misschien maar 1 keer per 2 weken.

Niall is anders geworden, hij vertelt bijna niks, komt laat thuis, is somber. Het enige wat we doen ik samen slapen en dan een beetje knuffelen. Niet zoals vroeger. Hij heeft deze week zijn armen niet zo strak om me heen zitten. Normaal heeft hij die super strak om me heen zitten, hij zegt dan altijd 'ik laat je niet gaan. Jij bent van mij'. Nou deze week voelt gewoon anders. Net of er iets gaat gebeuren wat veel inpekt gaat hebben ofso. I dont know.

We gaan slapen, Niall slaapt ook hier. Ik kleed me snel om en ga onder de dekens liggen. Niall komt naast me liggen en pakt me dit keer wel stevig vast. Ik glimlach. Hij drukt zijn lippen op die van mij, de 3de keer deze week. Pas de 3de keer, normaal zouden we nu al de 100 hebben.

Ik open mijn mond een stukje. Zijn tong glijdt bij mij naar binnen en zoekt mijn tong. Onze tongen vinden elkaar en ze draaien rustig een rondjes om elkaar.

Ik trek terug. "Ik hou van je" zeg ik hees. "Ik ook van jou" fluistert hij. Ik draai me om en ik voel dat Niall zijn armen stevig om mijn boven lichaam legt. Ik denk dat hij gewoon zijn week niet heeft. "Slaap lekker baby" fluister ik. "Slaap lekker babe" fluistert hij.

~•~•~•~•

We zijn weer bij Niall thuis. Niall is niet normaal erg gespannen. Ik heb geen flauw idee waarom.

"Cam, kan ik met je praten?" Vraagt hij stotterend. Ik knik langzaam en kijk hem aan. "Ik zit er al een tijdje mee" zegt hij zacht en er ontstaan tranen in zijn ogen. "Niet huilen" fluister ik. Hij schudt zijn hoofd. "Ik maak het uit" zegt hij. Mijn wereld staat stil. Een traan rolt over mijn wang. "Niall" zeg ik zacht. "Ik wil dat je gaat" zegt hij snel en staat op. Een snik verlaat mijn mond. Hoe kan dit opeens? Vorige week vertelde hij dat hij zo graag met me wilde trouwen en 2 kinderen wilde.

Ik sta verbaasd op en loop naar boven. Als ik in zijn kamer komen barst ik gewoon in tranen uit, super erg. Ik pak huilend al mijn spullen en prop ze in een tas.

Ik loop weer naar beneden en zie Niall huilen in een hoekje. Het lieft wil ik nu naar hem toe rennen en hem troosten, maar hij heeft verdomme mijn hart gebroken. Mijn tweede helft, de jongen waar ik niet zonder mee kan, de jongen die mij gelukkig maakte, de jongen die altijd een glimlach op mijn gezicht toverde maakt het uit. Ik doe de deur open en haal de autosleutels uit mijn zak (A/N, in dit verhaal rijdt Camille al op haar 17de in een auto). "Doei" huil ik en klap de voordeur dicht. Ik hoor Niall schreeuwen. Ik huil nog harder.

Ik loop mijn huis binnen en mijn vader rent naar mij toe als hij me ziet. "Wat is er liefje?" Vraagt hij bezorgt en trekt me in een knuffel. "Niall...hij...hij" begin ik, maar kom niet verder omdat ik weer in tranen uitbarst. "Hij heeft het uitgemaakt" flap ik er in een keer uit. "Ach meissie toch" fluistert hij.

Ik zit op de bank, ik staat wat voor me uit. Dylan, Sarah en Kate proberen me op te vrolijken, maar dan barst ik weer gelijk in tranen uit.

"Ik ga naar bed" mompel ik en sta op. "Lieverd je moet echt wat eten" zegt Julie, na dat gedoe met mijn moeder voelt zij nu als mijn moeder. "Heb geen honger" mompel ik en loop naar mijn kamer.

Ik kleed me om en ga onder de dekens liggen. Ik druk mijn hoofd in het kussen waar Niall altijd op sliep. Ik barst weer uit in tranen. Mijn snikken galmen door mijn kamer. Ik kan dit niet, niet zonder hem mijn verdriet weg verwerken. Hij zorgde er altijd voor dat ik het vergat en het een plekje gaf. Camille nu ga jij goed luisteren, hij is weg, je kan het ook zelf. Nope, ik kan het niet zelf.

Ik zucht en ga weer normaal liggen. Ik sluit mijn ogen en doezel weg.