<កូនប៉ន..!ល្មមៗបានហើយ>ម្តងនេះលោកដាណាយ៍ជាអ្នកស្រែកកំហកទៅកាន់ប៉នម្តងនេះដូចជាជ្រុលហួសហេតុពេកហើយ
<ហឹស!គ្រប់គ្នាចូលចិត្តកាន់ជើងតាវាទាំងដែលវាធ្វើឲខ្ញុំឈឺរហូតមកចឹងឬ>ប៉នក្រោកឈរនិយាយទាំងសម្លេងមាំទៅកាន់គ្រប់គ្នាហេតុអីក៏ស្រឡាញ់ចូលចិត្តមនុស្សដែលបោកប្រាស់ទំនុកចិត្តគេម្លេះត្រង់គេនិយាយអីបន្តិចក៏ខុស
<យើងមិនចង់ឃើញឯងក្លាយជាមនុស្សដែលមិនចេះស្គាល់តម្លៃរបស់មនុស្សដូចគ្នា>លោកដាណាយ៍នៅតែបន្តនិយាយទៅកាន់ប៉នដោយសម្លេងស្រលបំផុតហើយគ្រប់គ្នាក៏មិនហ៊ានលូកមាត់ដែរតែចំណែកភូវីនមានតែអោនមុខចុះលួចយំតែប៉ុណ្ណោះ
<នេះប៉ាចង់ថាខ្ញុំជាសត្វឬ?>ប៉នយកដៃចង្អុលមកកាន់ខ្លួនឯងហើយបកសួរទៅកាន់ប៉ារបស់គេវិញចង់បានន័យយ៉ាងមិចឲប្រាកដ
<ផាំង!ប៉នកូនចេះស្តាប់គ្នាដែរទេ>លោកដាណាយ៍ ក្រោកឈរអស់កម្ពស់ទះតុមួយដៃទាំងកំហឹងដែលជ្រាបចេញមកខាងក្រៅទប់លែងជាប់ហើយដោយសារតែកូនប្រុសមួយនេះ
<ហ្អឹក លោកប៉ាបានហើយ កុំឲតានតឹងកូនទៅវិញក៏បានដែរហឺៗ>ភូវីនជូតទឹកភ្នែកចេញអស់ ងើបមុខមកនិយាយជាមួយប៉ារបស់ប៉នគេមិនចង់ឃើញគ្រប់គ្នាមានរឿងដោយសារគេទេគេចេញទៅវិញក៏បានដែរ
<ភូវីនកូនមិនបាច់ទៅណាទាំងអស់ កូនមើលវាធ្វើចរិកទៅចរិកបាតផ្សារៀនអស់តែលុយតែមិនចេះគោរពមនុស្សជុំវិញខ្លួនតើសមជាស្វាមីគេទេ សមជាឪពុកកូនគេទេ ហើយសមជាមនុស្សត្រកូលអាដាណាយ៍ឬអត់>លោកដាណាយ៍ ពិតជាខឹងនឹងកូនប្រុសខ្លាំងណាស់ដែលនិយាយមិនចេះស្តាប់បែបនេះនេះគាត់ចញ្ជឹមឲខូចកូនដោយខ្លួនឯងឬមកពីគេប្រែប្រួលខ្លួនឯង
<ហុឹកៗ មកពីកូនៗទេលោកប៉ា ហឺ>ភូវីន យំនិយាយដដែលៗថាមកពីខ្លួនរហូតដល់ម៉ាក់ប៉ននឹងជេមចូលមកលួងលោម
<បានហើយកូនមិនមែនជាកំហុសកូនទេ>ម៉ាក់ប៉ន
<មែនហើយបងថ្លៃឈប់យំទៅ វាមិនមែនជាកំហុសបងទេបងជឿអ្នកម៉ាក់ទៅ>ជេមក៏ចូលមកនិយាយលួងលោមភូវីនម្នាក់ទៀត ជាហេតុធ្វើឲប៉នយើងគ្រឺតជើងធ្មេញខឹងនឹងនាយតូចដែលមកធ្វើជាតួកំសត់ឲប៉ាម៉ាក់នឹងមិត្តគេអាណិត
