+ប្រទេសចិត្ត ទីក្រុងប៉េកាំង
នៅមុខប៉មខាងលើវិមានមានប៉មដ៏ស្រស់ស្អាតនឹងធំសម្បើមមួយវាបញចេញពន្លឺយ៉ាងស្រស់ស្អាតនាពេលរាត្រី។
<មិនអាចទេ...គ្មានថ្ងៃខ្ញុំទៅដូចមុនទៀតទេ>ភ្នែកក្រហមស្រាលបញ្ជាក់ពីភាពឈឺចាប់រវាងគេនឹងអតីតភរិយាដែលមិនបានស្រឡាញ់គេនោះ នឹកម្តងណាគេកាន់ស្អប់ៗខ្លួនឯងដែលទៅស្រឡាញ់មនុស្សម្នាក់នឹង
<ពេលវេលាមកដល់ពេលណាយើងឲឯងសងនូវភាពឈឺចាប់ដូចដែលឯងធ្វើដាក់យើង>ញញឹមចេញបែបពិសពុលមានគំនិតមិនល្អទៅលើអតីតភរិយាហើយគេសន្យាទៅលើកនេះមិនមែនជាមនុស្សដូចកាលពីមុនមិនមែនផ្អែមល្ហែមដូចមុនឡើយ។
តឺតៗ!!
ឈរសង្ចឹងគិតបានមួយសន្ទុះសម្លេងទូរសព្ទក៏រោទ័ឡើងមក!!
<អាឡូ ជេក៍!! ខលមកស្មើនេះមានអី>ប៉ន លើកទូរសព្ទមកនិយាយជាមួយជំនិត
<គឺ..គឺអ្នកប្រុសតូចសួររកអ្នកប្រុសទាន>ជេក៍
<អ្នកណា...វីមានយើងគ្មានអ្នកប្រុសតូចម្ចាស់តូចដូចឯងថាទេ>ប៉ន
<ហឺយ..បាត់ការចងចាំឬយ៉ាងមិចទៅប្រទេសចិនមិនទាន់បានមួយឆ្នាំស្រួលបួលផងភ្លេចអស់ហើយ>ជេក៍ ដកដង្ហើមធំមុននឹងនិយាយថាឲប៉នយ៉ាងមិចលេងស្រីនៅទីនោះច្រើនពេកមែនទេបានជាមកនចាំអ្នកនៅទីនេះសោះ
<អាជេក៍...!!>ប៉ន ស្តាប់ហើយសឹងតែដកកាំភ្លើងបាញ់ទម្លុះក្បាលភ្លាមៗឲស្លាប់នឹងកន្លែងទេចេះដឹងសម្បើមណាស់
<អ្នកប្រុសភូវីនសួររកអ្នកប្រុសទាន យល់បានឬនៅបាទ!>ជេក៍
<. ជារឿងរបស់គេ មិនពាក់ពន្ធនឹងយើងទេចង់គេសួររកយើងតាមរកយើងដល់ពភក្រៅទៀតក៏យើងមិនចង់ដឹងដែរ>ប៉នអាក់បន្តិចមិញនេះស្តាប់ច្រឡំទេដឹងដែលថាភូវីនសួររកគេនោះ តែក៏ធ្វើជាមិមអើពើនឹងសម្តីរបស់ជំនិតហើយតបបែបមិនខ្វិលទៅវិញ
<ក្រែងលោកម្ចាស់ស្រឡាញ់គាត់មិនចឹង>ជេក៍
<អានឹងវាពីមុន>
<ចុះឥឡូវវិញនោះ>ជេក៍នៅតែបន្តសួររហូតដល់ប៉ននិយាយមកវិញថា
