សង្រ្គាមត្រជាក់បែបរោលរាលចេះតែបន្តរហូត បន្តគ្រប់ទីកន្លែង បន្តលេងគ្រប់ក្បាច់គ្រប់ស្ទាយ នៅក្នុងបន្ទប់មិននឹកស្មានថាប៉នជាបុរសសុភាពៗតែបែរជារឿងលើគ្រែគេជំនាញយ៉ាងនេះសោះ ធ្វើតាំងពីថ្ងៃត្រង់រហូតដល់ល្ងាចទើបពួកគេទាំងពីឈប់ដោយអ្នកខាងក្តោមសន្លប់មិនជាប៉ុន្មានដងហើយទេ ងើបមកក៏ឃើញអ្នកខាងលើកំពុងដកចេញចូលដដែលគេទន់ខ្លួនសឹងស្លាប់ទៅហើយ។
ព្រឹកថ្មី
ពន្លឺព្រះអាទិត្យចាំងចូលតាមបង្អូចដែលមិនបានបិទធ្វើឲរំខានដល់ការដេករបស់មនុស្សពីរនាក់លើគ្រែកំពុងតែដេកអោបគ្នាស្អិតរមួតសឹងតែបេះមិនដាច់ ក្រែងថាស្អប់មិនចឹងមិចបានមកដេកអោបគ្នាទៅវិញ
<ហុឹម...>សម្លេងស្ងាបដែលមិនអាន់អស់ងងុយកាលពិយប់មិញតែដោយសារទទួលបានការរំខានពីពន្លឺព្រះអាទិត្យទើបបង្ខំចិត្តក្រោកទាំងឈឺមួយតួខ្លួន
<ខ្លួនប្រាណយើង...ហ្អឹកៗ ហឺក>ភូវីនក្រោកមកនឹកឃើញរឿងយប់មិញធ្វើឲគេយំស្តាយខ្លួនដែលមកអស់ត្រឹមមនុស្សដែលគេមិនបានស្រឡាញ់ គេមិនដែលឲអ្នកបានប៉ះទេសូម្បីនីកីសង្សាររបស់គេក៏មិនបានប៉ះដែរតែបែរជាប្តីមានតែឈ្មោះដូចជាប៉នទៅវិញ
<ភូវីនអូនកើតអីហេតុអីបានយំហា៎>ប៉នដោយលឺសម្លេងរំខានពីអ្នកក្បែរខ្លួន ក៏ងើបមកឃើញនាយតូចអង្គុយយំឡើងដង្ហក់
<ចេញទៅ ចេញឲឆ្ងាយពីខ្ញុំទៅ ហ្អឹកៗ>ភូវីន រុញទ្រូងប៉នឲចេញឆ្ងាយពីខ្លួនគេ ពេលនេះគេមិនចង់ឃើញមុខនាយសូម្បីបន្តិចឡើយ
<អូន....ក៏បានបងចេញទៅហើយ >ប៉ន ស្ងាត់បន្តិចនឹងព្រមចេញតាមសម្តីភូវីន
<ហ្អឹកៗ..មិនគួរណាឲលោកឯងពង្វក់បានទេ យើងស្អប់ៗស្អប់ខ្លួនឯង> ក្រោយប៉នចេញទៅបាត់នាយតូចភូវីនក៏អង្គុយយំបន្តោសខ្លួនឯងដែលត្រូវបានប៉នយកអស់
ជាន់ក្រោម
<អៅ! អ្នកប្រុសធំមិនទៅធ្វើការទេមែនទេ>ម៉ែដោះ
<ព្រឹកអត់មានការងារទេ ពេលថ្ងៃបានមានណា>
<ចា៎អ្នកប្រុស ចឹងខ្ញុំទៅធ្វើការសិនហើយ>
