<បងស្អប់អូនណាស់ត្រូវទេប៉ន>ភ្លាមនោះសម្លេងចេញពីមាត់ទ្វាវីមានក៏បន្លឺឡើងដែលជានាយតូចភូវីនគេបានឈរស្តាប់យូមកហើយតែមិនហ៊ានចេញមកសុខចិត្តនៅចាំស្តាប់បន្តទើបធ្វើឲគេបានស្តាប់នៅពាក្យឈឺចាប់បែបនេះ
<មែនហើយ!បើឯងលឺហើយក៏ល្អដែរកុំឲយើងនិយាយដដែលៗ>ប៉ន ឃើញថាភូវីននិយាយបែបនេះគេមិនបានខ្វល់ទេមានតែនិយាយថែម
<ប៉នបានហើយ កុំនិយាយចឹងដាក់ប្អូន>លោកដាណាយ៍ចូលមកនិយាយសម្រួលព្រោះគាត់មិនចង់ឃើញគ្រួសារមានភាពបែកបាក់ម្តងទៀតទេ
<ប៉ាហាមកូនធ្វើអី មិចមិនហាមអាក្មេងម្នាក់នេះទៅ>ប៉ន
<ហ្អឹកៗ....អូនដឹងថាបងស្អប់អូនរឿងពីមុនតែអូនបានឈប់វាយូរហើយប៉ន>ភូវីន កែវភ្នែកមានទឹកថ្លាស្រក់មកស្របពេលដែលមនុស្សដែលខ្លួនបានស្រឡាញ់និយាយបែបនេះមកកាន់គេវាឈឺណាស់
<វាទាត់ក្បាលឯងចោលទៅយកមនុស្ស្សរីមែនទេ>ប៉ន និយាយឡើងទាំងសើចចម្អកឲនាយតូច
<ហឹម!គេបានក្បត់អូនទៅយកមនុស្សស្រី>ភូវីន អោនមុខចុះរៀបរាប់រឿងដែលកើតឡើងទាំងដេងកំហុស
<មនុស្សប្រុសជារបស់មនុស្សស្រីវាចឹងហើយ មិនមែនបែបឯងទេយល់ទេ>ប៉ន ញញឹមចុងមាត់នៅពេលដែលឃើញនាយតូចយំនឹងយល់ព្រមទទូលយកការពិតបែបនេះគេមានតែសប្បាយចិត្ត
<ផាច់~~កូនចេះនិយាយស្តីមើលងាយគេតាំងពីពេលណាប៉ន>ម៉ាក់ប៉ន ខឹងណាស់ដោយសារកូនគាត់ខំចញ្ចឹមមករាប់ឆ្នាំបែរជាមកនិយាយស្តីមើលងាយគេបែបនេះវាសមនឹងវង់ត្រកូលគេទេបើអ្នផ្សេងលឺតើគេនឹងគិតបែបណា
<ខ្ញុំនិយាយមិនបានមែនទេ? ត្រង់វាក្បត់ខ្ញុំម៉ាក់មិនចេះថាឲវាផងទៅ>យកអណ្តាតទាល់ថ្ពាល់ទប់កំហឹងដែលម៉ាក់របស់គេហ៊ានលើកដៃទះគេនៅចំពោះមុខមនុស្សដែលគេស្អប់កន្លងមក
<ប៉ន~~~>ម៉ាក់ប៉ន
<ឯងចេញពីទីនេះ ហើយទៅឥឡូវនេះឆាប់ចេញទៅ>ប៉ន
<ទេ ខ្ញុំមិនទៅទេខ្ញុំនៅទីនេះកែរប្រែកំហុសរបស់ខ្ញុំដែលធ្វើដាក់បងណាប៉ន បងកុំដេញអូនអី ហ្អឹកៗ>ភូវីន ចូលទៅអោបនាយធំយ៉ាងណែនអង្វរគេកុំដេញនាយចេញអីព្រោះបើគេចេញគេច្បាស់ជាមិនមានឪកាសទៀតទេ
