រឿង វិលថែរស្នេហ៍ អតីតស្វាមី(end)

EP17 នៅឲឆ្ងាយពីយើង

<រឿងរបស់យើងចាំបាច់ឯងមកចេះដឹងដែរមែនទេ>ងៀកមកប្រសព្វភ្នែកជាមួយមនុស្សដែលប្រហើនហ៊ានបញ្ជារនាយមិញនេះដោយកែងភ្នែកមុតជ្រៅ

<សុំទោស បើចេងខ្ញុំទៅគេងហើយ>អោនមុខចុះសុំទោសដែលគេចេះដឹងហួសហេតុ ហើយក៏បង្វែរខ្លួនបង្រុងទៅរកគ្រែគេងក៏ឈប់ភ្លាមៗនៅពេលលឺសម្លេងរបស់នាយធំ

<អ្នកណាឲឯងដេកលើគ្រែរបស់យើង>

<ចុះឲខ្ញុំគេងឯណាវិញ>ភូវីនបកសួរទាំងឆ្ងល់បើមិនឲគេងនៅទីនេះ តើឲគេគេងឯណាវិញ

<ទីណាក៏បានកុំឲតែគ្រែរបស់យើង!>ជ្រុសពេកទេដឹងនៀក

<តែ...ខ្ញុំ>

<និយាយតាមត្រង់ចុះយើងវាសែនស្អប់មុខរបស់ឯងសូម្បីឈ្មោះក៏យើងមិនដែលចង់លឺផង យើងប៉នឲតែចេញឲឆ្ងាយៗពីយើងទេ>ប៉ននិយាយទៅឲភូវីនទាំងសម្លេងរឹងកំព្រឹសបញ្ជាក់ថានាយមិនបានលេងសើចនឹងសម្តីមុននេះទេ

<មកពីខ្ញុំដែលធ្វើបាបបង>ភូវីនអោនមុខចុះសម្រក់ទឹកភ្នែកដែលខំទប់មុននេះតែវាមិនបានសម្រេច

<បងចឹងឬ?ហាស់ៗគួរឲអស់សំណើចណាស់>ប៉នផ្ទួនពាក្យរបស់នាយតូចដែលហៅគេមិញនេះគេលឺហើយចង់តែសើចឲស្លាប់ទេ

<ខ្ញុំគេងលើសាឡុងក៏បានដែរ>ភូវីនដឹងខ្លួនថាមិនសមទើបកែប្រធានបទនិយាយជាមួយប៉នវិញ

<ហឹស!ធ្វើជាតួកំសត់>ប៉នដើរចូលបន្ទប់ទឹកដោយមិនភ្លេចចម្អកឲអ្នកម្ខាងទៀតឡើយ។

ពេញមួយយប់ភូវីនគេងមិនលក់អីបន្តិចព្រោះតែខ្លួនមិនទម្លាប់គេលើសាឡុងម្តងសោះ។ទោះបីធ្លាប់ធ្វើការហត់យ៉ាងណាក៏មកវិញគេអាចមានរបស់ពូវមានអាហារឆ្ងាញ់ញាំដែរ

+ព្រឹកថ្មី
ពន្លឺភ្លឺចញ្ចាចបណ្តេញឲមនុស្សដែលចូលនិន្រ្ទាកាលពីយប់ភ្ញាក់ឡើងម្នីម្នាធ្វើការដើម្បីប្រាប់ចំណូលគ្រួសារទៅតាមវីធីផ្សេងគ្នាៗ។ហើយយើងក៏បានបង្ហាញទីធ្លានៅវីមានអាដាណយ៍ផងដែរ...

ផាំង**

<ស្អីគេ!អ្នកណាធ្វើស្អីក្នុងផ្ទះបាយ>ដោយសារតែមានសម្លេងរំខានដល់ខាងលើនាយធំដែលដេកមិនទាន់ពេញភ្នែកនោះក៏ម៉ូម៉ៅឡើងមួយរំពេច

<នែ៎!ឯធ្វើស្អីនៅទីនេះ>ប៉ន ចុះមកក៏ឃើញនាយតូចកំពុងតែនៅផ្ទះបាយកំពុងញ៉ាប់ដៃញ៉ាប់ជើងជូនរបស់ដែលធ្លាក់មុននេះ

<គឺ...អឺ..គឺ>ភូវីនធ្វើភ្នែករេលិចរេកើតមិនយល់សាច់ការដូចក្មេងដែលមិនដឹងខ្យល់អីព្រោះតែភ័យពេក

<នៅអឺ..គឺនៅនឹងហើយ មិនលឺយើងសួរទេមែនទេ?>ចាប់ផ្តើមស្រែកសម្លុតអ្នកនៅនឹងមុខដែរភ័យផងអីផងទឹកមុខរកតែយំទេតែខំប្រឹងទប់

<អូន...អូនធ្វើស៊ុបឲអ្នកម៉ាក់នឹងប៉ាតែមិនប្រយ័ត្នក៏ធ្លាក់>ឆ្លើយនឹងនាយធំមិនចង់នឹងចេញព្រោះតែខ្លួនភ័យនឹងសម្លេងសម្លុតរបស់គេ តើគេចេះភ័យបែបនេះមកពីណានៀក?

<ឈប់ហៅខ្លួនឯងថាអូនហើយឈប់ហៅប៉ាម៉ាកយើងថាចឹងទៀត?>យកដៃចង្អុលមុខអ្នកដែលអោនមុខចុះហាក់ក្លបខ្លាចនឹងទង្វើរបស់នាយ

ម៉ាក់នឹងប៉ាអ្នកអនុញ្ញាត!
សម្លេងលឺពីក្រោយខ្នងរបស់នាយធំ

<ប៉ាម៉ាក់...ហេតុអី?>ប៉នងៀកមកអ្នកទាំងពីដោយអារម្មណ៍ធុញទ្រាន់

<គ្មានហេតុអីទេ...ហើយមួយទៀតកូនភូត្រូវតែហៅឯងថាបងហើយឯងក៏មិនត្រូវហៅប្អូនថាឯងដែរយល់ទេ>ម៉ាក់ប៉ន ស្តីឡើងកាន់ជើងនាយតូចធ្វើឲគេដែលឈរស្តាប់នេះចង់ហក់ទៅច្របាច់ករឲស្លាប់ទេ

<ទោះបីខ្ញុំស្លាប់ក៏ខ្ញុំមិនហៅវាថាអូនដែរ ម៉ាក់ស្តាប់ឲហើយទៅ>ប៉នថាហើយក៏ដើរចេញទៅបាត់

<ប៉ន ប៉ន ហឺយ!>

<ម៉ាក់ៗ បានហើយមកពីកូនខ្លួនឯង>ភូវីនចូលមកនិយាយលួងលោមម៉ាក់ក្មេករបស់គេគ្រប់យ៉ាងប៉នគេនិយាយត្រូវណាស់គឺមកពីគេគ្រប់យ៉ាង។

Enjoy your reading na luv🧨🫶