HAYATIN SİMASI

48. Riskli karar

Selaam, yeni bölüme hoş geldiniz♡ Kitabımı yarıda bırakmadan buraya kadar okuyan herkese çok teşekkür etmek istiyorum. Heyecanlı bir bölümle karşınızdayım, umarım beğenirsiniz.

Keyifli okumalar dilerim...

♡♡♡

Bu kez benim insanları şaşırtmamın vaktiydi. Sonuçta hep Sima şaşıracak diye bir şey yoktu ya.

"Ne demek istiyorsun?" Diye sordu Karam gözleri hafif kısık iken. "Çok basit eminim senin bildiklerini ben, benim bildiklerimi sen bilmiyorsun. Ama ikimiz de her şeyi bilirsek o adamı yok edebiliriz." Dedim sesimi oldukça ikna edici tonlamaya getirerek. "Sen bunu neden yapacaksın? Amacın ne?" Diye soran adamın kafasında benim ile alakalı o kadar çok kuşku döndüğüne emindim. "Sana dedim, ailemle tehdit etti. Onunla bu yüzden evlenmek zorunda kaldım. Ama bu işi halledebilmem için sadece 6 aydan az bir sürem kaldı." Dedim ciddiliğimi bozmadan. "Ne için 6 ay süren kaldı?" Onu ikna edebilmek için bazı şeyleri açıklamak zorunda kalmıştım. Anlattığım onca şeye şaşırmamış şuan 19 yaşında olduğuma şaşırmıştı. Haklıydı yaşım 19'du fakat ruhum o yaşı geçeli baya olmuştu. Ne derler ruh hali insan bedenine, sözlerine va hayatına elbet yansır...

Kısa bir süre sessiz kalıp düşünen adam sonunda "Kabul ediyorum." Cevabını vermişti. Artık aynı hedef üzerinde ortak olmuştuk. "Bu arada neden Livio'nun malekanesine baskın yaptın? İfşa olmayacak mısın? Sonuçta beni kaçırdın? Sahi beni neden kaçırdın?" Diye sordum, garip bir şekilde az önceden beri en önemli olan unuttuğum soruyu sorarak. "Ben de bunu sormanı bekliyordum. Baskın yaptım çünkü erişmem gereken bir şey var. Seni kaçırdım çünkü, seni yeni görmüştüm ve düşmanımın yakınını daha yakından tanımam gerekiyordu. Ve onu düşmana karşı kullanmam." Başlamıştı. Belki de yıllardır düzenlediği planına bugün başlamıştı. Neyse ki zamanında yetişmiştim ve artık iki kişi bu işin üstesinden daha sağlam ve daha hızlı gelebilirdi. "Peki ya senin yaptığını bulursa?" Diye sordum. "Birkaç gündür kamera sistemini çökelttim." Diye cevap verdi rahatça. Bunu duymak beni sevindirmişti çünkü morgun olduğu odaya girdiğim de bir hayalet olarak kalacaktı.

"Şimdi ne yapacağız?" Diye sordum artık anı kavrayabilince. "Livio her yerde seni arıyor. Seni bir şekilde ona ulaştırmalıyım." Dedi bu kez kafası karışmışa benzerken. İkimizde ne yapmamız hakkında düşünmeye başlamıştık. Sonunda kafamda girişten sonuca kadar yaptığım planım tamamlanınca heyecanlı bir şekilde Karam'a bakmıştım. "Ne oldu?" Diye sormuştu adam kafamın içindekini merak ederek.

"Hadi biraz patakla beni." Dedim sırıtarak. Ne duyduğuna emin olamamış gibi şaşkın gözlerle bana bakan adam ağzımdan çıkacak diğer şeyleri bekliyordu. "Şimdi buraya bir telefon bırakacaksın ve beni döverek yaralayacaksın. Livio'yu arayacağım ve kaçırıldığımı söyleyeceğim. O zamana kadar sen buradan tüy olacaksın. Böylelikle beni almaya gelecek ve dayak yediğimi görünce asla benden şüphelenmeyecek." Konuşmamı bitirince şaşkınlığı bir kat daha artmıştı. "Kendini mi dövdüreceksin?" Diye sordu. "Eklemlerime dokunma. Sadece yüzüme biraz yumruk at." Dedim sanki canı acıyacak olan kişi değilmişim gibi. "Peki madem kendin istiyorsun."

Ondan sonrası acı içinde beklemek olmuştu. Karamın yüzüme savurduğu yumruklar yüzünden dudağım patlamıştı ve aynı şekilde kaşım patlayıp gözüm şişmişti. Ellerimi ve ayaklarımı sandalyeye bağlayıp eski kullanılmayan bir telefonu bırakıp gitmişti. Ben ise sanki sandalyede debeleyip düşen biriymişim gibi ellerim bağlıyken sandalyeden bilerek devrilmiş ve sürüklene sürüklene telefona ulaşmıştım. Livio'nun numarasını çevirmemle hemen açmıştı. "Livio..."Dedim sesimi kısarak ve titreyerek. "Sima!" Güçlükle bağırıp bir sürü soru yağmuruna boğmuştu. "Lütfen beni bul. Dayanamıyorum." Yine sesimin titremesi ile telefonun sinyalini takip ederek yola çıkmaya başladığını söylemişti.