DAĞ CEYLANI

42. Bölüm

🇹🇷
7 YIL ÖNCE

Ceylan üniformasını giydi ve aynada son kez kendine bir bakış atarak odadan çıktı. Koridorda yürürken kendisine bakan askerlere başıyla selam vererek Albay'ın odasına geçti. Kapıyı iki kez çaldı, üstünü bir kez daha düzelterek omuzlarını dikleştirdi ve 'gir' emriyle kapıyı açarak içeriye girdi.

"Asteğmen Ceylan Deniz Demir," diyerek selam durdu. Albay başıyla selamı alarak, "otur Ceylan," dedi ve koltuğu gösterdi.

"Sağol Komutanım," diyerek rahatta beklemeye başladı. Yarbay Murat hafif gülümseyen bir ifadeyle Ceylan'a bakıyordu.

"Evet Ceylan, geldiğin gibi gidiyorsun," dedi ve hafiften gülerek elindeki dosyayı ona uzattı.

"Tim operasyon gitmeye hazırlanıyor, git ve onlara katıl," dedi ve resmen onu odadan kovdu. Ceylan dosyayı aldı ve selam vererek odadan çıktı. İlk gününde operasyona gidecek olmanın şaşkınlığı ve heyecanı vardı üzerinde. Hızlıca timinin olduğu odaya geçti.

Kapıyı açar açmaz dört erkek ona döndü.

"Asteğmen Ceylan Deniz Demir," diyerek selam durdu Komutanına. Erkekler şaşkınlıkla ona baktılar. Time yeni birinin geleceğini biliyorlardı ancak bunun bir kadın olduğundan habersizlerdi. Komutanları Zafer selamı aldı ve "ne duruyorsun, giyin." Diye emretti. Tanışmalarını başka zaman yaparlardı. Şu an gitmeleri gereken bir görev vardı.

Böylelikle Ceylan yeni hayatının ilk adımını atmıştı. Timdekilerle birbirlerine alışmaları fazla sürmemişti. Birkaç aya hepsiyle abi kardeş olmuşlardı. Bir kişi hariç..

🇹🇷

Operasyon Ceylan'ın mükemmel keskin nişancılığıyla başarıyla sonuçlanmıştı. Dönüp rapor verdiler ve dinlenme odasına geçtiler.

"Vay canına Ceylan, o nasıl bir vuruştu öyle. Resmen senin sayende teröristleri yakaladık," dedi Orhan gülümseyerek. Ceylan hafifçe gülümsedi ve teşekkür etti. O sırada Koray sinirli bir tavırla homurdandı.

"Tabii ya, vuramasaydı beni dinlemediği için operasyon berbat olabilirdi," dediğinde Zafer kaşlarını çatarak Koray'a baktı.

"Mantıklı kararı verseydin, öyle bir şey yapmak zorunda kalmazdı. Böyle acemiliklere timde yer yok, bunu zaten biliyorsun," dediğinde Koray kaşlarını çatarak kıza baktı. Onu ilk günden sinir etmişti. Kızın bu kadar asi olmasını beklemiyordu. Gerçi asker olan bir kızdan nasıl bir performans bekliyordu ki?

Hatasını anlayarak Zafer'e döndü ve özür diledi.

Ceylan kendisini kötü hissetmişti. Koray denilen adam orada da kendisine bağırmıştı zaten. Ona çok sinirliydi. Ancak ne olursa olsun görev başarıyla sonuçlanmıştı. Onun öne çıkmak gibi bir derdi yoktu. Her şey vatan içindi. Ve kimin ne düşündüğü Ceylan'ın umurunda değildi.

"Neyse arkadaşlar, yorulduk. Herkes dinlenmeye geçebilir," dedi Zafer ve herkes dağıldı.

Ceylan lojmana geçerken arkasında duyduğu adım sesleriyle birisinin onu takip ettiğini anladı. Çok beklemesine gerek kalmadan Koray yanında yürümeye başlamıştı bile. Ceylan hiçbir şey söylemeden yürümeye devam etti. Koray bir elini ensesine attı ve konuşmaya nereden gireceğini düşündü.

"Şey ben-" dedi ve durdu. Ne diyecekti ki Koray? Özür mü dileyecekti? "Evet," dedi Ceylan hiç ona bakmadan.

"Orada sana bağırdım" dediğinde Ceylan tek kaşını kaldırarak ona döndü. Koray birden Ceylan'la göz göze gelince ne yapacağını bilemedi. Eli ayağı birbirine dolandı.