| AÇIKLAMA | |TAMAMLANDI|
"Başından beri bana bilerek mi yaklaştın?"
"...... evet."
"Düşmanın kızını seviyormuş gibi yapmak zor olmalı."
Annette, kraliyet soyundan geliyordu ve askeri bir generalin tek kızıydı.
İki yıl süren tutkulu bir aşkın ardınd...
Dünya do minörden ibaretmiş gibi görünüyordu. Annette sessizce Rachmanioff'un Senfoni No. 2, Do minör, ilk bölümünü mırıldandı.
Parmakları kafasındaki akorlar boyunca hareket etti. Parmak uçlarından karanlık, kasvetli bir piyano girişi çıktı. Issız dünya kısa sürede piyano müziğiyle doldu.
Adagio (ağır ve yavaş) Do majör giriş, Piu andante (biraz daha yavaş) geçiş bölümü, Piu allegro (daha hızlı)........
Durmadan hareket eden elleri Picardy kadansına gelmeden hemen önce durdu. Dünya bir anda sessizliğe gömüldü.
Annette siyah boşluğa bakarken gözlerini kırpıştırdı.
"Neden yaşadım ben?
Geri gelen kısa sürede sorguladı.
Kendini ölümüne kesmişti. Ama ölemiyordu. İşe yaramaz bir hayat yaşadığı, bir şişe kapağını bile açmayı hizmetçilere bıraktığı için miydi?
Yine de onu yalnız bıraksalar ölecekti.
Neden hayatta kalmıştı?
Onu bu dünyada kim kurtarmıştı?
Aynı sorular ağzında birbiri ardına tekrarlanıp duruyordu. Deli bir insan gibi tekrar tekrar sordu kendine. Neden yaşıyordu? Sorun neydi? Nasıl ölebilirdi ki?
Hışırtı.
Ayaklarının dibinden bir hareket sesi geldi. Bu, odada kalan hemşireydi. Hemşire biraz sersemlemiş görünüyordu, muhtemelen uykusundan uyanıyordu.
"Merhaba."
Annette'in seslenmesiyle hemşire irkilerek ayağa kalktı. Hemşire biraz telaşla sordu.
"Hanımefendi, evet, ihtiyacınız olan bir şey var mı?"
"Bir süreliğine dışarı çıkabilir misiniz?"
"Evet?"
Annette tekrar konuştu, dudaklarında hafif bir gülümseme vardı.
"Lütfen gider misiniz?"
"Madam, ......"
"Yalnız kalmak istiyorum."
"Özür dilerim hanımefendi, ama bana sizi bırakmamam söylendi..."
