My Beloved Oppressor | Sevgili Zalimim

11

Annette Glenford'daki plaja vardı. Çoktan akşam olmuştu.

Aileler ve sevgililer kıyı boyunca yürüyordu. Bir çocuğun kahkahası yankılanıyor ve rüzgâr tarafından taşınıyordu.

Annette peçesini kaldırdı ve önündeki manzaraya boş gözlerle baktı. Gün batımının renklendirdiği okyanus inanılmaz derecede güzeldi.

Düz ufuktan yükselen dalgalar bir aşağı bir yukarı dalgalanıyordu. Elinizi deniz suyuna sokup çıkarırsanız, içi kırmızı suyla doluymuş gibi görünüyordu.

Dalgaların bittiği kıyı şeridinde bir buket çiçek gibi kabarcıklar yükseliyordu. Ayakkabılarını çıkaran aşıklar ayaklarıyla suyun içinde oynuyordu.

Annette peçesini tekrar indirdi. Sonra eteği rüzgârda dalgalanarak yavaşça uzaklaştı. Rüzgâr biraz serinleticiydi.

Sahilin bir köşesinde bir adam resimlerini sergiliyordu. Önündeki büyük tuvale bakılırsa, adam resimleri kendisi yapmış gibi görünüyordu.

Çalışmalar ilgisini çekince Annette yaklaştı ve sordu.

"Bu tablolar satılık mı?"

"Elbette. Ben çiziyorum ve satıyorum."

Annette alttaki fiyat etiketini okudu. Fiyat o kadar da yüksek değildi.

"Hava karardığı için temizlik yapacaktım. O yüzden bir tanesini bedavaya boyayacağım. Lütfen oturun."

"Ah ......"

Annette hemen cevap vermedi. Kalbi minnettardı ve ilgileniyordu ama bunu yapmak için şapkasını çıkarması gerekiyordu.

Adam Annette'in tereddütünü anladıktan sonra şaka yaptı.

"Neden, yüzünü gösterecek kadar kendine güvenmiyor musun? O zaman şapkanız takılıyken de çizebilirim."

"Hayır, efendim."

Tereddütle sandalyesine oturan Annette yutkundu ve sonra şapkasını çıkardı. Gizlice adamın yüzüne baktı ama adam herhangi bir tepki vermedi.

'Ya umursamıyor ya da umursamıyormuş gibi yapıyor...'

Her iki durumda da bu bir lütuftu. Kendini biraz daha rahat hissederek şapkasını düzeltti.

"Ne kadar sürer?"

"Çabuk olacak. Bedava, ama ne istiyorsun?"

"Beni çok garip çizme."