| AÇIKLAMA | |TAMAMLANDI|
"Başından beri bana bilerek mi yaklaştın?"
"...... evet."
"Düşmanın kızını seviyormuş gibi yapmak zor olmalı."
Annette, kraliyet soyundan geliyordu ve askeri bir generalin tek kızıydı.
İki yıl süren tutkulu bir aşkın ardınd...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Heiner kulaklarından şüphe eden biri gibi şaşkın görünüyordu. Yumruklarını kucağında sıkan Annette tekrar konuştu.
"Benim gerçekten ama gerçekten deli olduğumu düşünüyor olmalısın." (A)
Kendini garip bir şekilde boşlukta hissediyordu, oysa bu durumda onu omuzlarından tutup birkaç kızgınlık sözcüğünü bir araya getirmesi gerekirdi.
Annette başını eğdi ve sonra tekrar kaldırdı.
"Öyle olmalı. Nefret ettiğin ve tiksindiğin bir kadına aşıkmış gibi davranırsan......... o kadın da seni sevdiği için aptaldır ve bu yüzden ona gülebilirsin." (A)
Sanki gerçekten komikmiş gibi küçük bir kahkaha attı. Ama kahkahası kısa sürede azaldı. Sonra kahkahasını kaybetmiş bir yüz ifadesiyle devam etti.
"Ama eğer öyle olsaydı... Sana üç yıl önce söylediğim şeyi söyleyeceğim. Amacına ulaştığında ve artık beni kandırmana gerek kalmadığında sana söyleyeceğim. Bunu bile bilmiyordum..." (A)
Duyguları içinde boğuldu. Ama gözyaşı dökmedi. Derinlerden gergin bir ses aktı.
"Üç yıl boyunca seni daha çok sevdim...." (A)
Heiner'in gözleri bu sözlerle titrer gibi oldu. Hayır, belki de gözleri titriyordu. Annette sessizce bakışlarını indirdi.
Üç yıl boyunca aşkı sayısız kez kırılmıştı, bu da onun orijinal şeklini söylemeyi zorlaştırıyordu.
Sık sık parçalanması, sık sık yeniden inşa edilmesi anlamına geliyordu. Üç yıl boyunca Annette sık sık parçalanmış ve buna karşılık sık sık yeniden inşa edilmişti.
Geri dönecek. Yine gülümseyecek. Yine fikrini değiştirecek. Yine güzel sözler fısıldayacak. Beni yine sevecek.
Bu daha ne kadar tekrarlanmalı?
"Şimdi bile."
Heiner sessizliği bozdu. Kenarlarından kırık dökük gelen bir sesle sordu.
"Şu anda bile beni hâlâ seviyor musun?"
Annette onun sözlerinin alaycı ya da iğneleyici olduğunu düşündü. Öyle bir ses tonu değildi ama en azından ona öyle gelmişti.
Annette yüzünde acı bir gülümsemeyle mırıldandı.
"Seviyorum dersem, ne kadar zavallı olurum?" (A)
Soba sessizce odayı ısıtıyordu. Annette'in bakışları yatağın çarşaflarına döndü ve boş boş konuştu.
"Tam olarak bilmiyorum. Ben seni, senin beni seviyormuş gibi yaptığın şekilde sevdim. Seninle ilgili sevdiğim her şeyin yalan olduğu ortaya çıktı, o zaman benim aşkım da yalan değil mi?" (A)
