| AÇIKLAMA | |TAMAMLANDI|
"Başından beri bana bilerek mi yaklaştın?"
"...... evet."
"Düşmanın kızını seviyormuş gibi yapmak zor olmalı."
Annette, kraliyet soyundan geliyordu ve askeri bir generalin tek kızıydı.
İki yıl süren tutkulu bir aşkın ardınd...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bölüm 123. Yan hikaye 10 (Son)
****
Kısa yaz tatili sona ermek üzereydi. Heiner eşyalarını topladıktan sonra Sunset Cliff'ten ayrıldı ve Santa Molly İstasyonu'na doğru yola çıktı.
Santa Molly'den Lancaster'a trenle gitmek her yönden beş saat sürüyordu. Gelip gidilemeyecek bir yer değildi ama sık sık uğranabilecek bir yer de değildi.
Santa Molly İstasyonu'na varan Heiner, Lancaster terminaline birinci sınıf bir bilet aldı. Annette de onun yanındaki koltuktaydı.
Glenford İstasyonu, uzun Güney Denizi boyunca, güneydeki küçük Santa Molly kasabası ile başkent Lancaster arasında yer alıyordu.
Yaz tatillerini birlikte geçirecekleri son yer olarak Glenford sahilini seçmişlerdi.
Tren raylar boyunca ilerledi ve Glenford'a doğru yol aldı. Göz kamaştırıcı Güney Denizi yol boyunca vagon penceresinin sağ tarafına yayılmıştı.
Glenford İstasyonu'na vardıklarında bir vagona bindiler ve rezervasyon yaptırdıkları otele gittiler. Otel lobisinde etrafa bakınan Annette şakacı bir tavırla şöyle dedi.
"Bu oteli bilerek mi seçtin?"
"...Denize en yakın ve en iyi otel burası."
Bu otel Annette'in Glenford Denizi'ne geldiği zaman kaldığı yerdi. O zamandan bu yana dört yıl geçmiş olmasına rağmen bina hiçbir değişikliğe uğramadan aynı kalmıştı.
Odalarına yerleştikten sonra yakındaki ünlü bir deniz ürünleri restoranında öğle yemeği yediler. Her ikisi de Santa Molly'nin deniz ürünleri konusunda daha iyi olduğu yorumunda bulundu.
Yemekten sonra Glenford'daki müzeyi gezdiler, bir hediyelik eşya dükkanından önemsiz şeyler satın aldılar ve tesadüfen uğradıkları bir kuyumcuda çiftin yüzüklerini taktırdılar.
Sürekli alyansını taktığı için biraz incelmiş olan sol yüzük parmağı zamanla neredeyse eski haline dönmüştü.
Heiner yüzüğü tekrar parmağına taktı. Güneş batmadan önce denize açıldılar ve kıyı boyunca yürüdüler. Herkes ayakkabılarını çıkardı ve ellerinde sallandırdı.
Annette kumsalın bir tarafına özlemle bakarak şöyle dedi.
"Eskiden resim ve çizim satan bir sokak satıcısı vardı. Başka bir yere mi gittiler?"
"Sokak ressamları bir yerden bir yere gitme eğilimindedir."
"Sanırım öyle... ... ... ... ? Bu çok kötü oldu. Onunla tekrar görüşmek istiyorum."
"Sanırım o kişinin çizimini beğendiniz."
"Bu da doğru, aslında o zaman beni çizmişti. O resim var mı diye merak ediyordum... Tabii çok uzun zaman oldu."
