Song of the Hollow [1] ¤ WOOSAN

28: Marsz Żałobny

San wiedział, że próba zamordowania karierowców jest nie do przeskoczenia. Nawet jeśli nie chciał tego jeszcze robić, to było to konieczne. Mógł ich zabić, albo wystawić sam siebie na zagładę.
A był jeszcze Wooyoung, nie mógł ryzykować jego życia. To prawda, że to był jego pomysł, jego inicjatywa, wydawał się być zaangażowany w jego wykonanie, ale to nie znaczy, że będzie bezbłędny. Wypadki zawsze się zdarzają.

Dlatego gdy stanęli na rozstaju korytarzy jaskiń, ucichli i jedynie cztery pary jasnych oczu lśniło w ciemności.

- To musimy iść- Armin spojrzała po reszcie.

- Musimy.

San spojrzał na Wooyounga, choć w migającym świetle pochodni widział jedynie kawałek jego twarzy. Stresował się, choć starał się tego nie pokazać.

- Young- szepnął i dopiero po chwili zrozumiał, że użył zdrobnienia. Nie mógł go już jednak cofnąć.

Wooyoung popatrzył na niego niepewnie przytaknął na niezadane pytanie.

- Damy radę- a potem znów odwrócił wzrok przed siebie. Poświęcił latarką w głąb korytarza.- Spotkamy się przy wyjściu. Armin odciągnie Indygo i ją załatwi. Resztę pokonamy my. Na pewno- powtarzał jakby chciał przekonać sam siebie.- Na pewno się uda.

Chciał już odejść, ale San zatrzymał go za ramię i gdy ich spojrzenia się spotkały, uśmiechnął się nikle.

- Uważaj na siebie- dodał skrępowany.- Proszę.

Wooyoung jedynie sucho przytaknął. Potem zniknął bez pożegnania.
Zarówno San jak i Armin mieli wyciągnąć karierowców z ukrycia, a następnie ich sprytnie rozdzielić. Indygo wydawała się mu od początku najbardziej przebiegła i zawzięta na ich dwójkę, dlatego Armin miała zakończyć jej żywot z dala od reszty,  w tunelach.

Bez słowa, niczym podmuch wiatru dotarli pod wskazaną przez Sana szczelinę prowadzącą do obozu czwórki trybutów. Spojrzeli po sobie na sekundę, zanim podważając kamień maczetą, nie pękł w kilku miejscach zwracając na nich uwagę wszystkich zebranych.

*

Wooyoung miał stosunkowo łatwe zadanie. Może jego druga część była nieco ryzykowna, ale póki co siedział jedynie niewzruszony w delikatnych promieniach słońca. Zakryty kilkoma krzakami uśmiechał się w stronę jasnego nieba. Keir skulony wpatrywał się we własne dłonie przekładając między palcami jasny kamyk.

- Co tam masz?

Przedmiot błysnął w jego rękach.

- Znad wody- mruknął.- Zabrałem podczas połowu.

Wooyoung uśmiechnął się do chłopca i pociągnął go za kosmyk jasnych włosów.

- Niedługo tu będą, prawda?

- Mam nadzieję- westchnął opierając się luźno o pień.

- Ale nie mu nie będzie?

Wooyoung zerknął kątem oka na chłopca, a potem przekrzywił nieco głowę zdziwiony.

- Komu?

- Sanowi. Jest dobry, zawsze oddawał mi połowę swojego jedzenia. Myśli, że nic nie widziałem, ale to nieprawda.

Wooyoung poczuł na moment nawet ukłucie zazdrości. San nie oddawał mu swoich porcji i choć się o niego troszczył, to nie robił tego w taki sposób. Z drugiej jednak strony czuł ulgę, że pomagał temu dzieciakowi, nawet jeśli nikt nie wierzył, że wygra Igrzyska.