Butterflies 💜💙 [ jikook ]

6.

ჯონგუკი

გარეთ ნაწვიმარზე ნისლი ჩამოწოლილიყო. ცეცხლმა და სასმელმა თავისი გაიტანა. ზღაპრული წუთი იდგა. იყო რაღაც არაბუნებრივი ამ ერთი შეხედვით ჩვეულებრივ ღამეში, რაც სიცოცხლის წყურვილს აჩენდა.

იქვე მდებარე მდინარე ედოს ნაკადული წვეთებს აფრქვევს  და მიწას ატენიანებს.  მხოლოდ სამი პატარა კარავი ააგეს, მისთვის და მისი თანმხლები პირებისთვის და ერთი დიდი კარავი მათი მასწავლებლისთვის, რომელიც ხელმძღვანელობდა მათ ექსპედიციას. შუაში მწველი კოცონი გუგუნებდა. ოთხამდე ადამიანი, მათ შორის ისიც, იყო ჩასული ნიგერიის რეგიონის მშობლიური ცხოველების შესასწავლად. ბიოლოგიის სფეროში ახალი სამეცნიერო აღმოჩენების იმედით. მართალი გითხრათ, ჯონგუკს არ აინტერესებდა ბიოლოგია, მაგრამ მისი მშობლები მდიდარი წარმოშობის იყვნენ და ამიტომ გაგზავნეს თავიანთი შვილი უნივერსიტეტში სასწავლებლად. მისი უფროსი ძმაც ამჟამად უნივერსიტეტში სწავლობდა, ამიტომ, რა თქმა უნდა, ჯონგუკიც ისწავლიდა, ეს ბუნებრივი იყო.

თუმცა ჯონგუკს მხოლოდ სახლში სურდა ყოფნა, მან ვერ გაუძლო შიშის გრძნობას. ის არ იტყოდა, რომ ექსტრასენსია, მაგრამ ენდობა თავის ინსტინქტებს,  იცოდა, რომ რაღაც ცუდი მოხდებოდა, ამიტომ პირობა მისცა საკუთარ თავს, რომ უკან დაბრუნდებოდა, სახლში მის ოჯახთან უსაფრთხოდ.

- ეს ძალიან ამაღელვებელია! – ხმამაღალმა ხმამ შეაწყვეტინა მისი ფიქრები, რის გამოც ჯონგუკმა თავი დახარა კოცონისკენ, სადაც მისი ორი კლასელი იჯდა.

- ჰეი, ჯონგუკ?! შენ რა? არ ხარ აღელვებული ჩვენი  ლაშქრობით? – ჰკითხა ჯექსონმა.

- ჰო, ვარ, უბრალოდ წუხელ კარგად არ მეძინა. იატაკი ძალიან მაგარია ჩემთვის.

- ასეა. ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ქვაზე მეძინა.

– კარგი, ყველა შევიკრიბოთ კოცონის გარშემო. ჯექსონ, ჯონგუკ და მარკ, ეს ძალიან განსაკუთრებული დღეა და  ყურადღებით მომისმინოთ. ამ ტყეში საშიში არსებები არიან, რომლებსაც შეუძლიათ ჩვენი მოკვლა, ამიტომ მჭირდება თქვენთან ერთად ყოფნა. თუ რამეს დაინახავთ სასწრაფოდ შემატყობინეთ. გაიგეთ?