Üvey Babam - GAY

2

"Ne yapacaksın şimdi?" 

İnan ne yapacağımı ben de bilmiyordum. Kafamda dönüp dolaşan tonlarca düşünceyi ona söylemek yerine yürümeye devam ettim. Gerçi söylesem de bir şey değişmeyecekti.

Hafifçe eğilerek suratıma baktı. Cevap bekliyordu. Ama benim cevap vermeye bile halim kalmamıştı.

Yine benden bir cevap alamayınca adımlarını durdurdu ve önüme geçti. Gözlerini gözlerime dikti. Anlatabilirsin dercesine bakıyordu suratıma. Bakışlarının altında kendimi biraz ezik hissettim.

"Bilmiyorum."

Selimin bu huyunu sevmiyordum bir şey merak ettiğinde ağzından lafı cımbızla bile alabilirdi. Tabi mecazi anlamda.

Durdu. Suratımı inceledi biraz. Ardından kendi kendine onaylarcasına kafasını salladı.

"Bizde kal istersen hem annemlerde biliyor durumu birşey demezler."

Kafamı reddercesine iki yana salladım. Çekindiğim annesi veya babası değildi. Salih abi zaten beni çok severdi. Babamın da yakın arkadaşıydı. Ama onlarda kalamazdım. Ne zamana kadar birilerinde kalacaktım. Ne zamana kadar görmezden gelecektim.

"Ne zamana kadar kaçıcam gerçeklerden Selim. Yüzleşmem gerek."
dedim gözlerine bakarak. Bakışları huzursuzlaştı. Bana bir adım daha yaklaştı.

"O şerefsizle aynı evde mi kalacaksın?  Nasıl dayanacaksın onları görmeye. Ayrıca rahat edebilecek misin o evde?"

Haklıydı rahat edemezdim ama mecburdum.

"Babamdan bana kalan sayılı şeyler arasında o ev onlara mı bırakayım?"

Ne diyeceğini bilemiyordu. Diyecek bir şey kalmışmıydı ki? Düşündü biraz, ardından haklısın dedi sadece.

Selim yardımcı olamadığını düşünmüş olacakki suratını astı. Bunun üzerine kolumu omzuna attım. Benden bir kaç santim kısaydı.

"Tamam lan üzülme. Ben alıştım artık."

Yere bakan gözlerini bana çevirdi.

"Hem Şermin ilk defa sevgili yapmıyor. Bunuda atlatırım ben."

Dediklerimin ardından dudakları kıvrıldı.

"Haklısın fazla drama bağladım yine. Hadi bizimkiler bekliyor onların yanına geçelim."

Şuan o kadar çok içip kafamı dağıtmak istiyordum ki.

"İnan çok ihtiyacım var ama eve geçicem çoktan gelmişlerdir."

Karşılama töreni olmadan olmazdı değilmi.

"Bende geleyim mi senle?" dedi masum bir şekilde. Kendince destek olmaya çalışıyordu.

"Gel yavrum, gel de sonra salya sümük ağla."

Anında kaşlarını çattı. Selim bana hep yardımcı olmaya çalışır yanımda dururdu. Bunda bir sorun yoktu. Asıl sorun şu ki çok duygusal. En ufak şeye bile ağlayabiliyor. Eve gidince benim üzüldüğümü düşünüp ağlaması çok normal. Hatta ağlamazsa bir sorun var demektir.

Kafasını anladım anlamında salladı. Ve arkasını dönüp yürümeye başladı.
Trip atıyordu. Alışkındım bu duruma, hayatım boyunca sevgililerimden yemediğim tribi Selim'den yemiştim.

Büyük adımlar atıp önünü kestim. Gönlünü almadan gidemezdim.
Yanağından makas aldım hemen.

"Kız zilli veda etmeden mi gideceksin, bunca derdin arasında bide küsme diye uğraşıyorum."