ခြဲစိတ္ခန္းအျပင္မွငိုေႂကြးေနသံမ်ား၊စိုးရိမ္ပူပန္ေနမႈမ်ားကို ခြဲစိတ္ခန္းတြင္အသိစိတ္ကင္းမဲ့ေနသၫ့္ ေတးလိပ္ျပာတစ္ေယာက္မသိႏိုင္ေတာ့ေပ။ႏွာေခါင္းတြင္လည္းေအာက္စီဂ်င္ပိုက္ထိုးထားၿပီး Operating theatre၏မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ေမ့ေဆးအရိွန္ႏွင့္အသိကင္းမဲ့ေနေသာခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ဆရာ၀န္မ်ားက ကတ္ေၾကး၊အပ္မ်ား အျခားကိရိယာတန္ဆာပလာမ်ားသံုးလ်က္ ခြဲစိတ္ေနၾကေလသည္။ေတးအသက္ကိုလုေနၾကသၫ့္ဆရာ၀န္မ်ားမွာလည္း ေခြၽးမ်ားပင္ျပန္ေနေတာ့သည္။ခြဲစိတ္ခ်ိန္မွာအေတာ္ေလးၾကာျမင့္ၿပီးမွ ဆရာ၀န္မ်ားက ေတးကိုစိတ္ခ်ရသၫ့္အေျခအေနကိုျပန္ေရာက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္သည္။
Theatreထဲကခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ထြက္လာသၫ့္အခါ အျပင္တြင္အသင့္ေစာင့္ေနၾကသူမ်ားက ဆရာ၀န္ထံဝိုင္းအံုၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးၾကစဉ္ -
"ဆရာ ကြၽန္ေတာ့္သမီးေလးအေျခအေန"
"လူနာက ဓားထိုးမိတဲ့ေနရာကအေရးႀကီးတဲ့ေနရာကိုသြားမထိလို႔ ကံေကာင္းပါတယ္"
"ကြၽန္ေဝာ္တို႔အတတ္ႏိုင္ဆံုးႀကိဳးစားထားတာမို႔ ေစာင့္ၾကၫ့္ၾကတာေပါ့"
"အသက္အႏၲရာယ္ေတာ့ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ"
"ခဏေန အခန္းထဲကိုေရြ့ပါလိမ့္မယ္"
"ေက်းဇူးပါဆရာ ကြၽန္မသမီးေလးကိုကယ္ခဲ့လို႔ ေက်းဇူးပါဆရာရယ္"
"မလိုပါဘူးဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကလူနာေတြအေပၚမွာအတတ္ႏိုင္ဆံုးကုသေပးရမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အလုပ္ပါ"
အသက္အႏၲရာယ္လြတ္ကင္းသည္ဟူေသာအသံၾကားမွသာ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္အတူ သိမ္ေမြ့တို႔ပါ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္သည္။ထို႔ေနာက္တာ၀န္က်ရဲအရာရိွေရာက္လာကာလိုအပ္သည္မ်ားေမးျမန္းေန၍ သိမ္ေမြ့တို႔ႏွင့္ဦးထင္လင္းေအာင္၊ေဒၚပပ၀င္းတို႔ေျဖၾကားရသည္။
သိမ္ေမြ့တို႔မွာပြဲမွထလိုက္လာ၍ ဦးထင္လင္းေအာင္ကျပန္လႊတ္လိုက္ၿပီး ေဒၚပပ၀င္းႏွင့္ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ က်န္ခဲ့သည္။ေဆးရံုအခန္းသို႔ ေတးကိုေျပာင္းသၫ့္အခါ မိခင္မွာ သမီး၏သတိမဲ့ေနေသာပံုစံကိုျမင္၍ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာျဖစ္ရၿပီး သမီးနဖူးေလးကိုကိုင္လိုက္ လက္ေလးကိုင္လိုက္ႏွင့္ ငိုေနသည္။ဦးထင္လင္းေအာင္သည္လည္း စိတ္ထိခိုက္ေနပံုျဖင့္ ဇနီးေဟာင္းကိုပုခံုးေလးပုတ္ကာပုတ္ကာျဖင့္အငိုတိတ္ရန္ေခ်ာ့ေမာ့ေနရသည္။ေတးတို႔မိသားစုအတြက္ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ခဲ့သၫ့္ေန့ဟုေျပာလ်ွင္လည္းမမွားေတာ့ပါ။
