ေဒၚၾကာညိုတစ္ပတ္ခန႔္စဉ္းစားရင္းစဉ္းစားရင္းႏွင့္အခ်ိန္ကုန္သြားခဲ့သည္။အ ေျပာင္းအလဲျမန္လွသၫ့္အေျခအေနတို႔ၾကား မည္သူ႔ကိုမွေျပာမျပႏိုင္ မတိုင္ပင္ႏိုင္ပဲ တစ္ေယာက္တည္းၿမိဳသိပ္ေနခဲ့ရသၫ့္ေန့ရက္မ်ားမွာ စိတ္ပင္ပန္းလူပင္ပန္းအျဖစ္ရဆံုးေန့ရက္မ်ားျဖစ္ခဲ့သည္။အခ်စ္အတြက္အရူးအမူးျဖစ္ခဲ့ရသၫ့္ငယ္ရြယ္စဥ္အခါက စြန႔္လႊတ္ခဲ့ရျခင္းထက္ ယခုအခါကထိခ်က္ပိုျပင္းပါသည္။မပိုင္ဆိုင္ႏိုင္တာကိုသာ အစကႀကိဳသိခဲ့ရင္ ထိုကေလးကိုခ်စ္အေျဖစကားေျပာၾကားခဲ့မည္မဟုတ္ပါ။ယခုလိုခ်စ္ၿပီးမွေဝးရမည္ကို သူမလက္သင့္မခံႏိုင္ေသာ္လည္း လက္သင့္ခံရေတာ့မည္။ကံၾကမၼာအလွၫ့္အေျပာင္းတြင္ အဆိုးဆံုးအေျခအေနကိုေရာက္လာသည္။ေတးကိုအတတ္ႏိုင္ဆံုးဖံုးကြယ္လ်က္ ဟန္မပ်က္ေနခဲ့ကာ ေဒၚဘရဏီကိုအေၾကာင္းျပန္ရမၫ့္ေန့တြင္ ဖုန္းျပန္ဆက္ခဲ့သည္။
"ဘရဏီႏိုင္"
"ေျပာ ၾကာညိုျမင့္ေအာင္"
"နင့္ကိုငါ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေျပာမယ္"
"နင္ကေလးကို ဘာမွထိစရာမလိုဘူး"
"နင္ေျပာတဲ့အတိုင္းငါလုပ္ေပးမယ္"
"နင့္ကိုေၾကာက္လို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး ငါ့ကေလးအနာဂတ္ငါ့ေၾကာင့္အၫြန႔္က်ိဳးသြားမွာစိုးလို႔"
"ဘယ္လိုအေၾကာင္းဆိုတာငါစိတ္မ၀င္စားဘူး"
"နင္ငါေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္ဖို႔ပဲ"
"မနက္ျဖန္သူ႔ေမြးေန့ ဒီေတာ့နင္ဒီညေနသူ႔ကိုေျပာပါ"
"နင့္ကိုေျပာဖို႔ဒီတစ္ရက္ပဲငါအခ်ိန္ေပးတာ"
"ဟဲ့ နင့္မွာကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္မရိွဘူးလား"
"ဒီစကားကိုငါတစ္ရက္တည္းနဲ႔ဘယ္လိုေျပာရမွာလဲ နင့္ကိုအေျဖျပန္ေပးဖို႔ေတာင္ ငါတစ္ပတ္အခ်ိန္ယူရတာ"
"မလိုခ်င္ဘူးၾကာညိုျမင့္ေအာင္"
"နင္ငါခိုင္းတဲ့အတိုင္းလုပ္မွာလား မလုပ္ဖူးလား"
"မလုပ္ရင္ငါ့ဘက္ကလည္း ႏႈတ္လံုပါမယ္အာမမခံဘူး"
"ေျပာရင္ၿပီးေရာမလား"
