ကေတာက္ကဆေလးတစ္ခုမွစတင္ခဲ့ေသာအခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခုမွာ ယခုအခါေက်ာင္းတြင္းအခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးသဖြယ္ေျပာင္းလဲလာခဲ့သည္။မ်က္ႏွာထားမာမာထန္ထန္ႏွင့္ေအးစက္စက္ႏိုင္လွေသာ ေဒၚၾကာညိုသည္ ခ်စ္ျခင္း၏ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ကိုလိုက္ခဲ့သည္။တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္အခ်စ္ကိုအယံုအၾကည္မရိွခဲ့ေသာေတးလိပ္ျပာလည္း အခ်စ္၏ေက်းကြၽန္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ေလာကႀကီးကဆန္းၾကယ္သည္ထက္ လူတို႔၏စိတ္သေဘာထားမ်ားကပို၍ဆန္းၾကယ္သည္ဟု ထပ္ဆင့္မွတ္ခ်က္ျပဳရမည္။ေလးဆယ္ေက်ာ္ငါးဆယ္နီးဆရာမတစ္ေယာက္၏ ဒုတိေျမာက္ရင္ခုန္သံႏွင့္ေနာက္ဆံုးအခ်စ္ကို ေတးလိပ္ျပာဆိုေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ကေလးကသိမ္းပိုက္သြားသည္။အသက္အရြယ္ပိုင္းျခားျခင္း၊လိင္ခြဲျခားျခင္းတို႔ကိုေက်ာ္ျဖတ္ကာ ခ်စ္ျခင္းဟူေသာသေကၤတေလးကိုဖန္ဆင္းခဲ့ၾကေလသည္။
ႏွစ္အေတာ္ၾကာေက်ာင္းသြားတိုင္း သာမန္ဆရာမဟူေသာတာ၀န္အတြက္သာ အလုပ္သြားခဲ့ေသာ္လည္း ေတး၏သက္ဆိုင္သူျဖစ္သြားသၫ့္ေနာက္တြင္ ေဒၚၾကာညိုအတြက္ပို၍ အဓိပၸာယ္ရိွလာခဲ့ေလသည္။သူခိုးခ်စ္ႏွင့္အမ်ားအျမင္တြင္မသိသာေစရန္ေနရေသာ္လည္း ထိုသို႔ေနရသည္ကကို သူမအတြက္စိတ္လႈပ္ရွားစရာျဖစ္ေနသည္။မနက္ခင္းအတန္းခ်ိန္ေရာက္လ်ွင္ မိမိအားၿပံဳးျပေနသၫ့္ ေတးငယ္မ်က္ႏွာေလးကိုျမင္ရသည္။ေတးငယ္မ်က္ႏွာေလးကိုေတြ့လ်ွင္ မိမိအတြက္မနက္ခင္းတစ္ခုျဖတ္သန္းရန္ အားအင္ေလးမ်ားရလာခဲ့သည္။ဤအရာကား အခ်စ္စြမ္းအားျဖစ္မည္ဟုထင္မိပါသည္။
ထိုနည္းတူေတးအေနျဖင့္လည္း အိမ္တြင္းေရးျပႆနာပူေလာင္မႈမ်ားၾကားမွသူမသည္ ေတးအတြက္ စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေပးရာ တစ္ခုတည္းေသာအိုေအစစ္ေလးျဖစ္သျဖင့္ ေန့တိုင္းၾကၫ့္၍မ၀ႏိုင္ပါ။စဉ္းစားခ်င့္ခ်ိန္စရာမ်ားလွသၫ့္အထဲမွ ေတးကိုခ်စ္ေပးသည္။ၾကင္နာမႈေပးခဲ့သၫ့္ ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီးကိုေက်းဇူးတင္၍မဆံုး။ညအိပ္ရာ၀င္တိုင္း ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီးအေၾကာင္းမေတြးပဲအိပ္ခဲ့သၫ့္ေန့ဆိုသည္မွာမရိွေတာ့ပါ။ေန့ေရာညပါ ႏွလံုးသားႏွင့္ဦးေနွာက္တြင္ ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီးသာရိွသည္။ေတးတို႔ခ်စ္သူျဖစ္သြားသၫ့္အေၾကာင္းမွာ ေတးတို႔အဖြဲ႔ႏွင့္ေဒၚရည္မြန္မွလြဲ၍ က်န္သူမ်ားမသိၾကပါ။သိေအာင္လည္းမေနခဲ့ ေပ။အေနအထိုင္အလြန္ဆင္ျခင္ခဲ့ၾကပါသည္။လူမျမင္ကြယ္ရာတြင္ ထိုသူႏွစ္ဦး၏သီးျခားနိဗၺာန္ဘံုေလးကိုတည္ေဆာက္ေလ့ရိွၾကသည္။ေက်ာင္းဖြင့္ရက္မ်ားတြင္ ေတး၏ဂ်ီက်မႈေၾကာင့္ညဘက္ဖုန္းေျပာေပးရသည္။သို႔ေသာ္ ေဒၚၾကာညိုေတးကိုတစ္ခ်က္ေလးမွမၿငိဳျငင္ပဲလိုက္ေလ်ာသည္။ေတးက လူငယ္ျဖစ္၍ ဆိုးခ်င္ႏြဲ႔ခ်င္သၫ့္အခါ ဖုန္းေျပာရင္း ေခ်ာ့ရျပန္သည္။
