ဒေါ်ကြာညိုတစ်ပတ်ခန့်စဉ်းစားရင်းစဉ်းစားရင်းနှင့်အချိန်ကုန်သွားခဲ့သည်။အ ပြောင်းအလဲမြန်လှသည့်အခြေအနေတို့ကြား မည်သူ့ကိုမှပြောမပြနိုင် မတိုင်ပင်နိုင်ပဲ တစ်ယောက်တည်းမြိုသိပ်နေခဲ့ရသည့်နေ့ရက်များမှာ စိတ်ပင်ပန်းလူပင်ပန်းအဖြစ်ရဆုံးနေ့ရက်များဖြစ်ခဲ့သည်။အချစ်အတွက်အရူးအမူးဖြစ်ခဲ့ရသည့်ငယ်ရွယ်စဥ်အခါက စွန့်လွှတ်ခဲ့ရခြင်းထက် ယခုအခါကထိချက်ပိုပြင်းပါသည်။မပိုင်ဆိုင်နိုင်တာကိုသာ အစကကြိုသိခဲ့ရင် ထိုကလေးကိုချစ်အဖြေစကားပြောကြားခဲ့မည်မဟုတ်ပါ။ယခုလိုချစ်ပြီးမှဝေးရမည်ကို သူမလက်သင့်မခံနိုင်သော်လည်း လက်သင့်ခံရတော့မည်။ကံကြမ္မာအလှည့်အပြောင်းတွင် အဆိုးဆုံးအခြေအနေကိုရောက်လာသည်။တေးကိုအတတ်နိုင်ဆုံးဖုံးကွယ်လျက် ဟန်မပျက်နေခဲ့ကာ ဒေါ်ဘရဏီကိုအကြောင်းပြန်ရမည့်နေ့တွင် ဖုန်းပြန်ဆက်ခဲ့သည်။
"ဘရဏီနိုင်"
"ပြော ကြာညိုမြင့်အောင်"
"နင့်ကိုငါ့ဆုံးဖြတ်ချက်ပြောမယ်"
"နင်ကလေးကို ဘာမှထိစရာမလိုဘူး"
"နင်ပြောတဲ့အတိုင်းငါလုပ်ပေးမယ်"
"နင့်ကိုကြောက်လို့တော့မဟုတ်ဘူး ငါ့ကလေးအနာဂတ်ငါ့ကြောင့်အညွန့်ကျိုးသွားမှာစိုးလို့"
"ဘယ်လိုအကြောင်းဆိုတာငါစိတ်မ၀င်စားဘူး"
"နင်ငါပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်ဖို့ပဲ"
"မနက်ဖြန်သူ့မွေးနေ့ ဒီတော့နင်ဒီညနေသူ့ကိုပြောပါ"
"နင့်ကိုပြောဖို့ဒီတစ်ရက်ပဲငါအချိန်ပေးတာ"
"ဟဲ့ နင့်မှာကိုယ်ချင်းစာစိတ်မရှိဘူးလား"
"ဒီစကားကိုငါတစ်ရက်တည်းနဲ့ဘယ်လိုပြောရမှာလဲ နင့်ကိုအဖြေပြန်ပေးဖို့တောင် ငါတစ်ပတ်အချိန်ယူရတာ"
"မလိုချင်ဘူးကြာညိုမြင့်အောင်"
"နင်ငါခိုင်းတဲ့အတိုင်းလုပ်မှာလား မလုပ်ဖူးလား"
"မလုပ်ရင်ငါ့ဘက်ကလည်း နှုတ်လုံပါမယ်အာမမခံဘူး"
"ပြောရင်ပြီးရောမလား"
