ခ်စ္ျခင္း၌အျပစ္မရိွေသာ္လည္း လူ႔အျမင္၌အစြန္းအထင္းသဖြယ္ျဖစ္သည္။လူႏွစ္ေယာက္၏ခ်စ္ျခင္းသာျဖစ္ေသာ္လည္း ေလာကသဘာ၀ လူ႔သေဘာကိုဆန႔္က်င္ေနသၫ့္အတြက္ လက္ခံႏိုင္ရန္ခက္ခဲလြန္းသည္။မည္သၫ့္ေအာင္ျမင္မႈတြင္မဆို အခက္အခဲရိွသည္။အခက္အခဲကိုလြန္ေျမာက္မွ ေအာင္ျမင္မႈရလိမ့္မည္။စီးပြားေရး၊လူမႈေရး၊အခ်စ္ေရး၊က်န္းမာေရး မည္သၫ့္အေရး၌ပင္ျဖစ္ေစ ခက္ခဲပင္ပန္းေသာအခ်ိန္မ်ားမွာရိွစၿမဲပင္။ေတးကိုခ်စ္သူအျဖစ္ထၫ့္သြင္းစဉ္းစားရမၫ့္ ေဒၚၾကာညိုဘက္တြင္လည္း လက္ခံလိုက္မည္ဆိုပါက ပ်က္ဆီးဆံုးရႈံးရမၫ့္အရာမ်ားကရိွေန၍ အေတာ္ပင္ေဘးၾကပ္နံၾကပ္ျဖစ္ေနရွာသည္။ေတးသည္လည္း အဆံုးထိတြက္ကာ သူမအေပၚခ်စ္ျခင္းေမတၲာ၏အတိမ္အနက္ကိုခ်ျပေနေသာ္လည္း ကမ္းမျမင္လမ္းမျမင္ႏွင့္ဇာတ္သိမ္းရေတာ့မည္ကို သိေနခဲ့ရာ အခ်စ္ဟူသည္ကား ထိုသူႏွစ္ဦးအတြက္ ရင္နင့္ဖြယ္အေၾကာင္းအရာတစ္ခုျဖစ္ေနသည္။
ႏွစ္လျပၫ့္ရန္ရက္အနည္းအက်ဉ္းမ်ွသာလိုေဝာ့သည္။ရက္အနည္းငယ္အတြင္းတြင္သာ ေတးသူမအနားတြင္ေနခြင့္ရေတာ့မည္။အစစအရာရာျပၫ့္စံုေနခဲ့ေသာသူမဘ၀တြင္ ေတးသည္ေခတၲခဏႀကံဳႀကိဳက္ခဲ့သၫ့္ ခရီးသြားတစ္ဦးျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မည္။သို႔ေသာ္ ေတးေပးခဲ့သၫ့္အခ်စ္ဦးဆိုသၫ့္ အမည္နာမတစ္ခုကိုေတာ့ ေဒၚၾကာညိုအပိုင္ရခဲ့ပါသည္။အသက္အရြယ္အလြန္ကြာဟလြန္း၍ ေတးမွာ ရူးမတတ္ခ်စ္ရသကဲ့သို႔ ေဒၚၾကာညိုအေနျဖင့္လည္း ေျပာခြင့္ရိွေသာ္လည္းေျပာဖို႔မသင့္ဟူေသာအေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ အၾကင္နာတရားကိုမ်က္ကြယ္ျပဳ ႏွလံုးသားကိုအရူးလုပ္ခဲ့သည္။အဆံုးသတ္ခ်ိန္တန္လာခဲ့ေသာ ဤဇာတ္လမ္းတြင္ မည္သူကႏိုင္မည္နည္း......။
ေတးတို႔အဖြဲ႔ေန့လည္စာစားေနခ်ိန္တြင္ျဖစ္သည္။ယခုအခါတြင္ကား ကန္တင္း၌မဟုတ္ပဲ ေက်ာင္းတြင္းမွ ေဘးမဲ့ငါးလႊတ္ကန္ေဘးက တမာရိပ္တြင္ ေလးေယာက္သား ဖိနပ္ဖင္ခုထိုင္လ်က္ စိမ္ေျပနေျပထမင္းစားေနၾကသည္။တမာရိပ္ေအာက္တြင္ စားရင္းေသာက္ရင္း သိမ္ေမြ့ကသူရခဲ့ေသာသတင္းတစ္ခ်ိဳ႕အား ေဝမ်ွေလသည္။
