အေပၚစီးမွေရေလာင္းခ်လိုက္သၫ့္အေနအထားတြင္တစ္စံုတစ္ဦးမွာေက်နပ္အားရေနသၫ့္ဟန္ရိွသည္။တံခါးေဘာင္ကိုလက္တစ္ဖက္ကေထာက္ၿပီး က်န္လက္တစ္ဖက္မွာတစ္ေတာင္ခန႔္ရိွသၫ့္ပလတ္စတစ္ပံုးအလြတ္ကိုကိုင္ထားသည္။အမူအရာမွာလည္းႏွစ္ၿခိဳက္စြာၿပံဳးေနၿပီး ေရကြက္ျဖစ္ေနခဲ့သၫ့္ထိုေနရာကိုအတန္ငယ္ၾကာစိုက္ၾကၫ့္ေနသည္။ထူးဆန္းေလစြ.....သူမကားမည္သူနည္း။မည္သၫ့္အေၾကာင္းေၾကာင့္ၿပံဳးေနရျပန္သနည္း။အေျဖရွာေတြးေတာဆင္ျခင္ရန္ ခက္ေကာင္းခက္ႏိုင္ပါသည္။
ထိုဆရာမ၏အမည္နာမကား ေဒၚၾကာညိုျမင့္ေအာင္တည္း။ယခုႏွစ္မွ ေတးတို႔တကၠသိုလ္သို႔အေျပာင္းအေရြ့ျဖင့္ေရာက္လာခဲ့သူျဖစ္သည္။ရာထူးမွာတြဲဖက္ပါေမာကၡျဖစ္ကာ အသက္အရြယ္အားျဖင့္၄၈ႏွစ္ပင္ရိွေနခဲ့ၿပီ။သို႔ေသာ္အသက္အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ႏုပ်ိဳမႈကလည္း ေလးဆယ္ကိုႏွစ္အခ်ိဳ႕ေလ်ာ့ သံုးဆယ္ေက်ာ္ဟုသာလူတိုင္းထင္ေၾကးေပးမိၾက၏။ရုပ္ရည္ရူပကာအားျဖင့္လည္းျပစ္မ်ိဳးမွဲ႔မထင္လွပေသာအမ်ိဳးသမီးျဖစ္သည္။Body structureကအစ ေရွးကမယ္ျမန္မာကိုယ္လံုးကဲ့သို႔ေျပျပစ္လွသည္။ေျခလွမ္းကေလးမ်ားလွမ္းလိုက္လ်ွင္လည္း Pencil heelsေလးကို စြပ္ကနဲစြပ္ကနဲနင္းလိုက္ပံုက မိန္းမသားမ်ားဆင္မယဉ္သာသြားတတ္သၫ့္ပံုႏွင့္ကြဲထြက္သည္။သို႔ေသာ္လည္း လမ္းေလ်ွာက္ပံုကအစ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္သၫ့္ဟန္ေဆာင္သည္။
သူမမွာမိတ္ကပ္ကိုခပ္ပါးပါးသာလိမ္းေလ့ရိွၿပီး ပန္းဆီေရာင္ႏႈတ္ခမ္းနီကိုသာစြဲစြဲၿမဲျမဲသံုးေလ့ရိွသည္။ဂုဏ္သေရရိွအသိုင္းအဝိုင္းကဆင္းသက္လာသၫ့္ဟန္မွာ သူမ၏ေျပာဟန္ဆိုဟန္ ေနထိုင္ဟန္ကသက္ေသထူေနျပန္သည္။ထိုကဲ့သို႔အရာရာျပၫ့္စံုေနသၫ့္အမ်ိဳးသမီးမွာ မည္သို႔ေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္ေတးႏွင့္ေတြ့ေတြ့ခ်င္း ေဆာက္နဲ႔ထြင္းသလို မသင့္မျမတ္ျဖစ္ကုန္သနည္း.....ဆက္၍ရႈ႔ၾကကုန္။
ေရပံုးကိုလက္တစ္ဖက္ကဆြဲလ်က္ျပတင္းေပါက္တြင္ရပ္ေနသၫ့္ေဒၚၾကာညိုျမင့္ေအာင္အား အလုပ္လုပ္ေဖာ္သူငယ္ခ်င္းဆရာမ ေဒၚရည္မြန္ကဘာမွမေျပာပဲအစအဆံုးၾကၫ့္ေနခဲ့သည္။ေအာက္ထပ္ကိုေရေလာင္းခ်၍ ေအာင္ျမင္သူ၏အၿပံဳးျဖင့္ၿပံဳးေနသည္။ေအာက္ကိုၾကၫ့္လိုက္အေဝးကိုၾကၫ့္ၿပံဳးလိုက္လုပ္ေနေသာသူမအားေဒၚရည္မြန္က လုပ္လက္စအလုပ္ကိုနား၍ ျပတင္းေပါက္အနီးသြား၍ ေမးျမန္းရာ -
