Villain,Please Go Easy on Me![Mm Translation]

118+119

Zawgyi

118. Era Of Republic Of China: Lin Wanbai's Intention

ဒီလို ေျပာေနေပမယ့္ ဟန္စန္းယဲ့က ျငင္းပစ္လိုက္တယ္။
“တကယ္တမ္း ေက်းဇူးတင္သင့္တာက စူးေပ့ပါ။ စူးမိန္းကေလးက ဒီလိုေတြ လုပ္ေနစရာ မလိုပါဘူးေလ”။

စူးရွီက နည္းနည္းေလး စိတ္ဆိုးသြားေပမယ့္ ထပ္မေျပာဘဲ ေနလိုက္တယ္။ အဲဒီအစား သူေျပာလိုက္တာက
“ကြၽန္မတို႔က ရွင့္ကို မေႏွာက္ယွဥ္ခ်င္ေတာ့တာေၾကာင့္ စူးေပ့ကို အရင္ဆုံး အိမ္ကို ျပန္ေခၚသြားလိုက္ပါ့မယ္။ တကယ္လို႔ ရွင့္ဘက္က စိုးရိမ္တယ္ ဆိုရင္ မၾကာခဏ လာလည္ေပါ့ေလ ေနာ္”။

စူးေပ့မွာေတာ့ သူ႔ကို လက္ခုပ္တီးေပးခ်င္စိတ္ေတြ ထိန္းမရေအာင္ ‌ေပၚလာတယ္။ ဒီေန႔တစ္ပိုင္းအတြင္းမွာ စူးရွီ ဉာဏ္ေကာင္းလာတယ္လို႔ သူ ဘာေၾကာင့္ ထင္ေနမိပါလိမ့္?

ဟန္စန္းယဲ့ကလည္း ထပ္ျငင္းတယ္။
“စူးသခင္ေလးက ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ေျခက်င္းဝတ္လည္သြားခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ ကုသဖို႔ရာ ဒီမွာ ခဏေတာ့ ဆက္ေနရလိမ့္မယ္”။

စူးရွီကေတာ့ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ၿပီး ထြက္သြားဖို႔ရာသာ တတ္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။

သူက စိတ္ဆိုးေနတာကို တစ္ခ်က္ကေလးေတာင္ ထုတ္မျပဘဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္သာ ထြက္သြားတယ္။

စူးေပ့ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ စပ္စုခ်င္လာတယ္။ စူးရွီတစ္ေယာက္ ခ်စ္မႈေရးရာ အႀကံေပးေကာင္းနဲ႔မ်ား ေတြ႕သြားေလသလား?

ဟန္စန္းယဲ့ကေမးတယ္။
“သူ႔ကို မသြားေစခ်င္ဘူးလား?”

စူးေပ့က ေခါင္းကို ခါယမ္းလိုက္ၿပီး
“မဟုတ္ပါဘူး... စူးရွီက နည္းနည္းေလး ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းလာတယ္လို႔ ေတြးမိလိုက္လို႔ပါ”။

ဟန္စန္းယဲ့ကလည္း စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ ေျပာလာတယ္။
“ကိုယ္လည္း အဲ့လို ထင္မိသား... ေကာင္းၿပီ.... ဘာလို႔လဲဆိုတာ မင္းသိခ်င္လား?”

စူးေပ့က သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး
“ခင္ဗ်ားက သိတယ္ေပါ့?”

ဟန္စန္းယဲ့ကေျပာလိုက္ၿပီး
“ဟင့္အင္း... ကိုယ္မသိပါဘူး”။