Villain,Please Go Easy on Me![Mm Translation]

104+105

Zawgyi

104. Era Of Republic Of China: A Narrow Escape

ဒီေနရာမွာ မင္းေမးစရာ ရွိတာက ဘာလို႔ ပထမဆုံး ကမာၻတုန္းက သုံးခဲ့တဲ့ လွည့္ကြက္လိုမ်ိဳး ဟန္စန္းယဲ့ ေရွ႕တည့္တည့္ကို ေျပးထြက္သြားၿပီး ‘ခင္ဗ်ားကိုပဲ ခ်စ္တာပါ’ ဆိုၿပီး ဖြင့္ေျပာလိုက္ဝာမ်ိဳး မလုပ္ရတာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းပါ။

သူခံစားမိတာကေတာ့ သူသာ ဟန္စန္းယဲ့ကို တည့္ႀကီး အဲလိုေျပာထည့္လိုက္ရင္ ေနရာမွာတင္ ဂုတ္ခ်ိဳးခံရလိမ့္မယ္ ဆိုတာပါပဲ။

ဟန္စန္းယဲ့က ဖုန္းရွင္းလန္လို ေပါင္းသင္းရလြယ္ကူတဲ့ ပုံစံမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးေလ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ ပထမကမာၻက ေခတ္သစ္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းလည္း ျဖစ္ေသးတယ္။ ဖုန္းရွင္းလန္ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ဆိုးပါေစ အမ်ားဆုံးက သူ႔ရဲ႕ လက္ ဒါမွမဟုတ္ ေျခေထာက္ကို ႐ိုက္ခ်ိဳး႐ုံေလာက္ပဲ။

ဒါေပမယ့္ ဒီကမာၻမွာ လူ႔အသက္တစ္ေခ်ာင္းက အမႈိက္တစ္စေလာက္ပဲ တန္ဖိုးရွိတာ။

အဲဒါအျပင္ ဟန္စန္းယဲ့ ဆိုတဲ့လူက စူးေပ့ သြားဆန႔္က်င္ႏိုင္စြမ္း ရွိေလာက္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးလည္း ဟုတ္မေနျပန္ဘူး။

ဒါေၾကာင့္ သူ ေဟာဒီစူးေပ့ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ထဲကို ေရာက္လာၿပီ ဆိုမွေတာ့လည္း သူ႔ကိုသူ အသက္ဆက္ရွင္ႏိုင္ဖို႔ရာ ႀကိဳးစားရေတာ့မယ္ေလ။

သူက ျမစ္ထဲကို ပစ္ခ်ခံလိုက္ရ႐ုံပါပဲ။ သူ႔မွာ ဆက္ႀကိဳးစားဖို႔ရာ အခြင့္အေရးက ရွိေနေသးတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ကမာၻမွာ ျပန္ေပးဆြဲ ခံခဲ့ရကတည္းက ႀကိဳးေတြကို ဘယ္လို ျဖည္ရမယ္ ဆိုတာ အမ်ားႀကီး ေလ့လာခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။ ဆိုေတာ့ သူ႔ဘာသာ ဘယ္သူ႔အကူအညီမွ မပါဘဲ ျပန္ျဖည္ႏိုင္ရမွာေပါ့။ တကယ့္ျပႆနာက အဲ့ဒါ မဟုတ္ဘဲ တကယ္လို႔ သူသာ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ခဲ့ရင္ ဟန္စန္းယဲ့က သူ႔ကို အသက္ရွင္လ်က္ ဆက္ေနခိုင္းမွာ ေသခ်ာရဲ႕လား ဆိုတာပါပဲ။

စူးေပ့က ဟန္စန္းယဲ့ကို ၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး
“ဟန္စန္းယဲ့... ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြ အေလာင္းအစားတစ္ခုခု လုပ္ၾကည့္ၾကရင္ေရာ ဘယ္လိုလဲ?”