Wicehrabina Raincliffe// Viscountess of Raincliffe

XXXV

     Zdała sobie sprawę, że nawet nie wiedziała, gdzie został pochowany, następnego dnia więc zapytała się o to swojej służącej.

     - Ojciec Campbell... - zaczęła ona z ponurym głosem – nie zgodził się na pochówek na cmentarzu. Nawet, gdy podobno pani Barnett upadła przed nim na kolana i rozpłakała się. To... musiał być smutny widok.

     „Biedna kobieta..." – pomyślała Velma.

     - Mam tylko nadzieję, że nikt tego nie widział. A już na pewno nie pani Merryweather – dodała Claudia, przymrużając oczy. – Nie mam wątpliwości, że to ona przekonywała księdza proboszcza, żeby nie wyraził zgody. Żadna z tych świętobliwych krów by do tego nie dopuściła, wredne kobiety, tyle wicehrabinie powiem!

     Tak też przeczuwała. Nawet po śmierci wioska niczego się nie nauczyła i nie przyjęła Olivera, ani ze wstydu, ani z litości. Mimo iż uważali, że Oliver popełniając samobójstwo, sam siebie skazał na wieczne potępienie, to oni ten wyrok na nim wykonali. Jako grupa żałosnych śmiertelników.

     - W takim razie... gdzie został pochowany?

     - Nie mam pojęcia, milady. Nie wiem nawet czy policja zgodziła się zwrócić wdowie zwłoki, skoro wioska odmówiła Oliverowi pochówku na cmentarzu a wdowy nie stać na żaden inny.

     „Chociaż tyle mogłabym dla niej zrobić. Dać pieniądze na pochówek. Może nawet przekonać Monty'ego o wymuszenie pochówku w wiosce." – pomyślała od razu, ale po chwili zdała sobie sprawę, że nie ma już takiej władzy. Montgomery z dobroci serca mógłby wesprzeć wdowę, ale przekonywanie ojca Campbella? To byłby dla niego niepotrzebny zachód. Mało prawdopodobne, że zrobiłby to dla tego chłopaka, a tym mniej prawdopodobne, że zrobiłby to dla niej.

     - Na miejscu jaśniepani sprawdziłabym jednak lasy Raincliffe. Jest jedno miejsce, w którym wioska od dawnych lat chowa tych, których za życia odrzuciła.

     To już zabrzmiało lepiej, chociaż ciarki przeszły po plecach Velmy.

     - Czy byłabyś w stanie wskazać mi to miejsce?

     - Tak, ale... - służąca zawahała się przez chwilę. – Lepiej będzie udać się tam po zmroku.

     Lady Raincliffe rzuciła jej zdziwione spojrzenie, ale po chwili kiwnęła jej na znak, że się zgadza. Zapewne chodziło jej o wioskę, nie chciała przyciągać niepotrzebnej uwagi.

     - W takim razie pójdziemy po zmroku.

*

     Huczenie jakiejś sowy niosło się echem po całym lesie, nadając mu jeszcze bardziej niepokojącej aury. Pani Dell wyglądała na zdecydowanie zdenerwowaną i co chwila rozglądała się dookoła z zacięciem w oczach. Velma jeszcze nigdy nie była w tych rejonach po zmroku i o ile na początku nie przejmowała się niczym, tak w miarę jak wchodziły głębiej w las niepewność udzieliła się także i jej. Szły w milczeniu i słyszały tylko tę przeklętą sowę, własne kroki na runie leśnym i delikatny szum liści na letnim wietrze. Od wioski Dell nie odezwała się do niej słowem, a cała ta dziwna atmosfera udzieliła się i jej dlatego sama była cicho i szła posłusznie za swoją służącą.

     Zatrzymały się, gdy las zaczął zamieniać się w skarpę i do Velmy doszedł jeszcze jeden dźwięk, szum wody.

     - Dalej będzie jaśniepani musiała iść sama – wyszeptała Dell.

     - Dlaczego?

     - Nie odważę się przejść tego strumyka. To niczemu dobremu się nie przysłuży, wicehrabina będzie teraz musiała przejść na drugą stronę, iść prosto aż trafi na polanę. Tam ich chowamy.