Kız Kardeşlerin Kavgası // BNHA FanFic

47. Bölüm // Unutmak

"Ama hala pes etmedim..!"

Bu sözler onu korkutmuş gibiydi. İlk defa yüzünde beliren bu ifade herkese pekala garip gelebilirdi. Elimi ona doğru uzattım. Aramızdaki mesafeyi korumaya özen göstererek belki de savaşımızın son hamlesini yaptım.

"Hep aynı şeyleri yaptığın için kaybettin." dediğimde anlamamışcasına bana baktı.

Ürktüğünü hatta belki de korktuğunu görebiliyor, hissedebiliyordum.

Birden bire yaptığım hamle benim de canımı çok yaksa da bunu belli etmedim.

Sağında ve solunda bir anda beliren alevler onu oldukça korkutmuştu.

İki ateşin arasında kalmıştı.

Kendimi zorlayarak yanına yaklaştım.

"Hiçbir zaman kimseyi hafife almamalıydın..."

Oldukça sessiz bir fısıltıydı bu.

Bir anda elini tutan şeyi hissettiğinde hızlıca o yöne baktı. Elimde parlayan küre vardı ve ona dokunmuştum. Kaybetmişti.

Fakat asıl dokunan ben değildim. Sol yarımda 018 olduğundan o tutuyordu elini.

Son kez hissedeceği şeyin, kız kardeşinin ona olan, hala bitmemiş sevgisi olacaktı.

Gözleri dolmuştu. 018'i yıllar sonra tekrar görmüştü ya. Nasıl duygulanmasın...

Gözlerinden akan yaşlarla yere düştü.

Kaybedişine ağlıyordu.

Kız kardeşini son kez görüşüne ağlıyordu.

Dünyamızdaki son saniyelerinde ağlıyordu.

Oldukça güçsüzdüm. Yorgundum ve her saniye daha fazla kan kaybediyordum.

Aklıma bir zamanlar tıpkı benim gibi yaralanmış biri geldi.

Nighteye...

Ah ne yazık olmuştu o adama! İyi bir kahramandı. Her şeyden öte iyi bir amaç uğruna ölmüştü. Onu öldüren yara... Şimdi bendeydi. Benimki o kadar büyük değildi ama hızlıca kan kaybetmeme neden oluyordu.

Kafamı çevirip bizimkilere baktım.

Sevgili sınıf arkadaşlarıma...

Izuku ve Aizawa-sensei'nin enerjileri tamamen bitmiş tekrar taş olmuşlardı.

Onlar yüzümü tam göremese de gülümsüyordum onlara.

Küre yavaş yavaş açılıyordu. Benim de gözlerim kapanıyordu. Ayakta duramayacak gibiydim.

Ağzımdan akan kanları kolumla sildim ve 017'ye döndüm. 018'de kaybolmuştu.

Yere çöktüm. Bu sayede ona daha yakındım. Ellerimi uzattım. Gözlerimi kapattım ve sadece 017'yi düşündüm. Sadece ona odaklandım.

Bir iki saniye sonra yukarı doğru fırlayan iki ışık yüzünden durmuştum. Işık kürelerime benziyorlardı. Bir süre havada durduktan sonra hızla bizimkilerin oraya uçtular. Biri Izuku'ya diğeri sensei'ye yaklaştı. Uzakta olduklarından tam göremiyordum ama bu küreler onların enerjileriydi.

Bu sefer gözlerimi kapatmadan uzattım ellerimi. Sadece ona bakıyor her şeyi duymazlıktan geliyordum.

Bir iki saniye sonra ışık kürelerinden birkaç tane daha fırladı. Beyaz kürelerden oluşan bir bulut oluşuyordu. Aralarda yeşil kürelerde vardı. Daha fazla çıkmadığında ellerimi çektim.