MELEZ

-44-

Aaron'ın ağzından;

Kumsal'ın annesinin odasına yöneldiğini görünce onları yalnız bırakmak için ordan uzaklaşmaya başladım. Ama ben birkaç adım dahi atmadan arkamdan bir ses geldi. Kumsal'a baktım.

Yere mi düşmüştü? Ama hayır. Karnını tutuyordu. Basit bir yere düşme olamazdı. Ona doğru koştum.

"Kumsal ne oluyor?!"

Bana cevap vermedi. Duyduğundan bile şüpheliydim. Omuzlarından tutar tutmaz kendini tamamen bana bırakınca az daha onu düşürücektim ama son anda sıkıca tutmayı başardım.

Endişeli gözlerim karnında ve onun karnını tuttuğu elinde geziniyordu. Ne yapacağımdan emin değildim. Düşüncelerini duymak için odaklandım.

Beynimin içini bir ses doldurdu o sırada. Kumsal değildi. Başka biriydi. Ne dediği anlaşılmıyordu. Kumsal'ı neden duyamıyordum? Ve beynimin içindeki bir sesi niye anlayamıyordum? Bu ses nereden geliyordu? Birden aklıma gelen ihtimalle gözlerim sonuna kadar büyüdü.

Bu gerçek olamazdı. Yanlış duyuyor olmalıydım.

O.. gelişimini tamamlamış olamazdı.

Beynimin içinde Kumsal'ın dışında başka bir ses duymamı başka neyle açıklayabilirdim peki? Malesef tek bir seçenek vardı. Bebeğin sesi... Başka kimin olabilirdi ki..

Odaklanmaya çalıştım. Ne dediğini duymalıydım. Ama hayır. Ses o kadar uzaktaydı ki..

Kumsal'ı düşünmeyi kesip tüm dikkatimi buna yoğunlaştırdım.

Bir kız sesi...

Ne diyordu?

'....öldür....izin...'

Anlamıyorum. Lanet olsun! Ses niye bu kadar uzaktan geliyor! Beynimin içindeki bir sesi duyamıyorum. İlk defa böyle bir şey oluyor. Çok.. çok uzakta hemde.

'....beni....yaşam...'

Biraz daha sesli. Hadii!

'....izin verin.'

Son kez tüm odağımı bunun üzerinde topladım. Ve ses anlamadığım bir şekilde daha anlaşılır bir hal almıştı. Sanki az önce aramızda kilometreler varken şimdi bu sadece metrelerce düşmüştü.

'Baba? Beni duyuyor musun yoksa?'

Ne kadar sıktığımın farkında olmadığım gözlerim açıldı.

"Duyuyorum."

Cevap bekledim. Bir süre beynimde sessizlik hakimdi. Kumsal'a baktım. Acısı ne kadardı bilmiyorum ama bayılacaktı.

"Kumsal seni kurtaracağım. Şu lanet bebekten kurtaracağım seni. Biraz daha dayan. Lütfen sadece birkaç gün daha."

Bayılmıştı. Cümlelerimi bitiremeden o bayılmıştı.

Beynimin içinde tekrar aynı küçük kız sesini duydum.

'Beni öldürmeyin. Yaşamama izin verin....'

Hayır. Bunu yapamam. Sen doğarsan Kumsal ölücek. Yapamam.

'Lütfen baba...'

Buna aldamazdım. Benim çocuğumdu ama Kumsal'ı öldürecek kadar tehlikeliydi. Önceliğim o değil Kumsal'dı.

"SUS VE ANNENE HER NE YAPIYORSAN BUNU KES!"

Ses yoktu. Ama içimde acayip bir his oluştu. Bunu nasıl açıklayabilirim emin değildim.

Sanki.. Sanki içimde yeni bir organ beliriyormuş gibiydi. Ya da şuana kadar içimde boş olan bir yer doluyormuş gibiydi. Daha başka anlatılamıyordu ama böyle hissediyordum işte.