MELEZ

-43-

Bir gün, iki gün ve sonunda üç gün daha geçti. Gözlerimin önünde her şey kayıp gidiyordu.

Şimdi gerçekten sadece 1 hafta kalmıştı.

1 hafta..

Karnıma baktım. Annemin fark etmesi an meselesiydi. Neyseki hastayım bahanesiyle şu yataktan kıçımı kaldırmıyordum. Üzerime örttüğüm battaniye şişkin karnımı kapatıyordu.

Boğazıma kadar gelen kusmuğu geri gönderdim. Yerimden kalkmak dahi çok zordu.

Aaron ne mi yapıyordu peki şu anda? Lanet olsun umrumda bile değildi. O günden sonra iki kere geldi, pencereyi tıklattı, evet istese girebilirdi ama o benim açmamı bekledi, açmadım ve ona gitmesini söyledim, bir daha onu görmek istemediğimi söyledim, bir şey demeden çekip gitti.

Derin bir nefes verdim. Tüm sorunlarımı unutsam ne güzel olurdu. Çünkü sürekli 'acaba yanlış mı yaptım?' diye içimi yiyordum.

Kapım tıklatıldı. Bunun annem olmadığını biliyordum. O kapıyı tıklatmadan girerdi.

"Geel." Derken yerimden doğrulmaya çalışıyordum. İçeri Yağmur girdi.

"Hey selam."

"Selam. Annem yüzünden gelmek istemediğini söylemiştin."

"Yani seninle artık arkadaş olamayacağımızı düşündüğüm için annene görünmek istemedim ama artık arkadaşız."

Duraksadı.

"Yani sanırım."

Gülümsedim.

"Öyleyiz. Dur aklıma gelmişken bana acilen numaranı ver çok lazım oluyor da."

Enerjik bir cevap vermem onu gülümsetmişti. Bana numarasını verdikten sonra gelip yatağımın yanına masamdaki sandalyeyi çekti.

"Nasılsın?"

"İdare eder. Annemin her an öğrenecek olması şu an en büyük korkum."

"Bir süre bizde kalmaya ne dersin?"

"Annem hayatta izin vermez."

"Niye izin vermesin ki?"

"Doğum günüme sadece 1 hafta kaldığı için bir yere göndermesi biraz zor. Ki normalde de zor."

O sırada içeri annem girdi. Ben yorganımı iyice üzerime çektim. Görmemeliydi.

Yağmur'un birden heyecanla atılmasına bende annemde aynı tepkiyi verdik. Gözlerimiz kocaman açılmış ve kaşlarımız çatılmıştı.

"Kumsal'ı birkaç gün çalabilir miyim?"

Acayip sorusu beni gülümsetsede annemin yüzü gevşemedi.

"Kızımı niye çalasın? Baştan söyleyeyim başına dert alırsın."

Annemin bu lafına güldü.

"Olsun. Evde çok sıkılıyorum. Abim de evde değil. Kumsal gelse hem ben ona çok iyi de bakarım hem de sıkılmam."

Bulut evde değil miydi? Ne yapıyordu acaba? Hala benim için mi uğraşıyordu?
Annem bana baktı. Ciddileştiğini fark ettim. Hayır ya da sanırım o ilk geldiğinden beri gergin ve ciddiydi.

"Beni biraz kızımla yalnız bırakır mısın?"

Yağmur nedenini anlayamayacak 'tamam' diyip odadan çıktı. Tabii nedenini anlayamayan sadece o değildi.

Yağmur çıkar çıkmaz annemin endişeli gözleri beni buldu.

"Kumsal ters giden bir şeyler var. Nasıl bu kadar hasta olabilirsin? Sen bir melezsin. Bu kadar yaklaşmışken daha çabuk iyileşiyor olman lazım. Ama sen sanki gün geçtikçe daha da çöküyorsun. Yanlış bir şeyler var. Acaba vücudun bunu red filan mı ediyor ya da kaldıramıyor mu? Ne oluyor? Dünden benir düşünüyorum ama baban bana hiç böyle bir şeyden bahsetmedi. Vücudunun buna bir tepki mi veriyor? Acaba doğum gününden sonra iyileşecek misin?...."