Efsun sabah kalktığında başı çatlıyordu, hayal meyal bir şeyler hatırlasa da belleği her şeyi silmişti. Yataktan çıkıp dün geceden kalma kıyafetlerini üzerinden atıp, duşa girdi. Saat 11'e geliyordu. Hızla banyodan çıkıp üzerini giyinip aşağıya indi. Kalabalık bir masa hazırlanmıştı. Efsun masaya bakarken arkasından biri seslendi bu kişi, Uraz'dı.
"Günaydın cesaret bombası."
"Urazzz..." Efsun arkasını döndüğünde Uraz'ın bir elini cebine koyup diğerindede kupa bardağı tutuşunu izledi. Bakışlarındaki muzurluk ben burdayım diye bağırıyordu.
"Çok mu berbattım?"
Efsun bunu söylerken burnunu kıvırmıştı, Uraz sola doğru başını eğip oda burnunu kıvırıp o can alıcı gülüşünü yaptı.
"Öpüşseydik bari dedin... "
Efsun kızaran yanakları elleriyle saklamak istedi. Efsun bu kadar saçmalayamazdı. Elini göğsünün tam ortasına koyup kendini gösterdi.
"Ben mi dedim? Hem de sana!" kahkaha atıp suratına baktı, bu gülüşe karşı Uraz baya baya ciddiydi.
"Şaka yapıyorsun, ben.... Ben Sana öpüşelim diyeceğim hem de sana!"
"Dün geceki adama mı söylemek isterdin yoksa ? " Uraz'ın gözlerinin pırıltısı gitmiş karanlığa bulanmıştı.
Efsunun hafızası yavaş yavaş yerine gelirken, Uraz'a belli etmeden inkar noktasına geçti. Bu kez parmağını onun göğsünün arasına koydu.
"Sen kimsin de bana karışıyorsun? Ben dün gece gidecektim niye engel oldun bana?"
"Efsun! Beni delirtme." Uraz kaşlarını çatmış göğsünde duran parmağa bakıyordu. Arkalarından duydukları ses ikisinin de o yöne bakmasına sebep oldu.
"Oooo günaydın, kelebek dün gece baya uçtun bakıyorum."
"Dalga geçme Oğuz yaaa."
Oğuz, Efsunun Yanına gelip yanağından öptü. "içmeye devam ettiğini görmedim görseydim, bu kadar müsaade etmezdim içmene."
Efsun bunların arasından kaçmak için, ellerini havaya kaldırarak hem bağırıyor hem de mutfağa doğru yürüyordu .
"Benim bilmediğim ne çok dadım varmış ya."
Efsun, Aylaya yardım ettikten sonra, Mete ve Şebnem'in gelmesiyle masaya oturdular. Masada şen şakrak sohbet ederken, masanın ortasına düşen bir adet Alev vardı. Bu Alev kim miydi? Dün akşamki sarışın bombaydı. Üzerine giydiği süper mini siyah eteğiyle borda kazağı bütün vücudunu yine en iyi şekilde sergiliyordu. Dudaklarındaki bordo ruj her şeyi tamamlıyordu. Efsun çaktırmadan kendine baktı. Altında eşofman tarzı bir pantolon bilekleri lastikli, üzerine sweet tarzı bir bluz . Saçları gelişigüzel topluydu ve suratında bir damla makyaj yoktu. Uraz niye baksınki Efsuna? Olsun Efsun böyleydi; Sade, gösterişsiz.
Alev içeri girdiğinde bakışlarını direkt Efsunun karşısında oturan Uraz 'a yönelterek yanlarına geldi.
"Günaydın, umarım rahatsız etmemişimdir."
Uraz gülümseyerek oturduğu yerden kalktı ve ona doğru birkaç adım attı. Kadın kollarını Uraz'ın boynuna doladı, kadın Uraz'ın boynunu koparacaktı neredeyse. Efsun bakışlarını hiç çekmeden onlara bakıyordu. Kalbi deli gibi isyan ederken, gururu otur yerine kendini gülünç gösterme diye bağırıyordu.
Kahvaltı neyse ki sona yaklaşıyordu.
"Ben kahve yapacağım isteyen var mı?" diyerek Efsun oturduğu yerden kalktı.
Diğerleri daha ağzını açmadan, Alev karısı elini kaldırdı. "Tatlım ben istiyorum."
"Mutfak orada tatlım, istersen girip yapabilirsin." Efsun tam arkasını dönecekken tekrar onlara döndü.
"Ya da Uraz sana yapsın, çok iyi kahve yapar kendileri."
Uraz, Efsunun bu söylediğine karşılık, ayağa kalktı.
"Az şekerliydi değil mi?" diyerek kalkıp mutfağa geldi Efsunun peşinden . Efsun hırsından kudururken Uraz, sakince makineye kahveyi koyuyordu.
"Niye gelmiş buraya?"
"Burası benim evim Efsun, senden izin mi istemeliydi? "
"Ben de bu evde yaşıyorum"
"Sen misafirsin"
Efsun Elindeki kahveyi tam doldururken, Uraz'ın söylediği şey canını yakmıştı; misafirsin dedi. Gelip geçici bir hissin dedi. Efsun bunları düşünürken fincan yerine parmağının üzerine boşalttığı kahve parmağının yanmasına sebep oldu.
"Ah kahretsin." elini hemen suya tuttuğun da Uraz şaşkınca Efsuna baktı.
"Ne oldu?"
"Yok bir şey işine bak sen. "
Uraz, Efsunun yanına gelip elini tuttu, "Ne oldu dedim sana?" sesi sert ve kırıcıydı. Zorla tuttuğu ele baktığında parmağın kıpkırmızı olduğunu gördü. Uraz, Buzdolabını açıp buzu getirdi. Efsunun Parmağının üzerine koydu .
"Bana niye yardım ediyorsun, niye beni koruyorsun?" Efsunun ağlamaklı çıkan sesi bunun cevabını duymak istiyordu. Uraz, Efsunun gözlerine bakmadan hiç söylememesi gereken kelimeyi söyledi, hataydı ama söylemişti....
"Sen benim hayatımda bir hiçsin. Sana yardım etmemin tek bir sebebi var çünkü... sana acıyorum. "
Efsun dudaklarını ağlamamak için birbirine bastırdı, acımak... Elindeki buzu hızla tezgaha koyup, cezvedeki kahveyi lavaboya döktü ve doğruca odasına çıktı. Uraz, Efsunun arkasından ne seslenmiş ne de gelmişti. Açıklamıştı işte acıyordu ona, Efsunda aptal gibi belki beni sever demişti, çocuk yüreğiyle...
Efsun odaya girip yatağa kapanıp ağladı, ağlarken uyuya kalmıştı, gözlerini açtığında hava kararmıştı. Başının ağrısından beyni zonkluyordu. Merdivenlerden yavaşça indi, her yer karanlıktı. Mutfağa gidip ağrı kesici içip, tekrar merdivenlere yönelmişti ki , salonun ortasında yanan alev kırmızı Uraz'ın orada olduğunu gösteriyordu. Efsun odaya çıkıp çıkmamak arasında kalsa da, merdivenlere yöneldiği sırada Uraz'ın sesi geldi.
"Parmağın acıyor mu? "
"Sana ne." dudakları arasında söylendi. Kızgınlık vardı ses tonunda.
"Acıyor mu dedim? " Uraz'ın dişlerinin arasında tısladığı soru cevapsızdı Efsunda .
"Ne o acıdın mı yoksa yine? Merhamet mi edeceksin bana? "
Uraz son nefesiyle sigarayı tüm ciğerlerine doldurdu.
Efsun tam merdivenlere tekrar yönelmişti ki.
Arkasından seslendi .
"Orada kal."
Efsun derin bir nefes aldı, dalga mı geçiyordu onunla? Yanına gelip elini tuttu ve sıktı, parmağı yanığın acısıyla sızlamıştı.
"Canım acıyor." Efsunun kendisinin bile zor duyacağı tonda söylemişti. Uraz, uzanıp dudaklarının sıcaklığını Efsunun parmaklarına dokundurdu.
"Yapma bunu." Efsun başını yana doğru eğdi, gözleri yine dolmaya başlamıştı.
"Neyi yapayayım?"
"Bana acıma Uraz, yapma. Sen bugün yanımdasın peki ya yarın? Yarın olacak mısın ? Olmayacaksın yapma!"
Efsun elini çekti dudaklarının altından, karşısında bir seni seviyorum demediği kalmıştı.
"Beni bırak gideyim, istemeyecek misin zaten bir gün?" Efsun kendisinin bile zor duyduğu sesiyle içindeki tüm yangını Uraz'a savurdu.
"Benim olmadığım hiçbir yere gidemezsin." Uraz'ın çehresi yine sert duruşunu almıştı.
"Ne sıfatıyla kalacağım yanında Uraz!"
Uraz sakince yaklaşıp, yüzünü avuçlarının arasına aldı.
"İlla sıfat mı lazım yanımda kalman için?"
Uraz dudaklarını yavaşça Efsunun dudaklarının üzerine koydu, Efsun hiçbir şey yapamamıştı ne geri çekilebiliyordu, ne de karşılık verebiliyordu. Uraz, Efsuna dokunduğunda esaretten kurtuluyordu tüm bedeni, arzuları ayyuka çıkıyordu. Ama bu kez Efsunun hissettiği his, ona bağlanmaktan çok korkmaktı, Efsun bir tek annesine bağlıydı o da bırakıp gitmişti çocukluğunda peki ya Uraz?
Efsunun hızla soluk alış verişleri, göğsünün hızla inip kalkmasından, belli oluyordu. Sadece dudaklarına dokunmuştu, ya kalbine dokunsaydı ? Dokunabilir miydi ?
Efsun hızla iki adımda kendini geri çekti, gözünden akan yaşlara aldırmadan soludu nefesini.
"Yapma işte bunu yapma bana!"
Uraz gözlerini kısarak Efsun'a bakarken, Efsun karşısında ağlayarak derdini anlatmaya çalışıyordu.
"Yapamam ben, senin istediğin zaman bana gelmeni istediğin zaman başka kadına gitmeni kaldıramam, bana dokunduğun gibi ona dokunamazsın!" Efsun kollarını tükenmişlikle iki yana savurdu.
"Efsun!" Uraz'ın sesi Efsuna durmasını söylerken aksine Efsun daha da hiddetlenmişti .
"Dur Efsun, gel Efsun, yapma Efsun! Efsun.... Efsun.... Efsun ne Uraz! Bana zarar veriyorsun, kapılıyorum ben sana görmüyor musun!"
Efsun elinin tersiyle gözlerini sildi, ama inatla yenileri yerini alıyordu yanağının yanında...
Uraz karşısında dururken hiçbir belirti yoktu ne gözlerinde ne bedeninde, elini alnına götürüp terini siler gibi yaptı.
"Efsun! Ben kimseye bağlanamam , yapamam"
Söylediği son söz ikisinin de fırtınadan kalma parçalarıydı, elinin tersiyle son akan gözyaşını sildi, alaycı bir gülüş ekledi hemen gamzesinin üstüne. Kalbi bu kez kırgınlığından kaybedişinden hızla atıyordu.
"Bunu senden istemem benim aptallığımdı özür dilerim."
Uraz uzun uzun yüzüne baktı, diyemedi kalbindekileri, birine bağlanmak her şeyi ona adamaktı, yapamazdı Uraz, bir kere çok sevmişti. Yine sevemezdi.
"Seni sevmiyorum... Sevmeyeceğim de."
Efsun başını aşağı yukarı salladı, küçük düşmemişti. Çünkü o sevmişti ilk defa;
"Artık özgürsün."
Uraz dudaklarından çıkan o kelimeye mahkum olacağını bilemedi, dudaklarını birbirine bastırdı. Dememesi gerekiyordu.Ama demişti.
Aptalsın Uraz aptal...
"Artık özgürüm." Efsun tekrarladı sessizce ve burukça gülümsedi, son gülüşüydü.
Uraz hızla Efsunun yanından geçip kapıdan çıkıp gitti, efsun onun ardından derin titrek bir nefes aldı, omuzlarını dikleştirdi, Efsun hiç bu kadar aciz olmamıştı kimsenin karşısında, neden onda tüm kurallarını yok sayıyordu hisleri.
Çünkü ihtiyacı vardı; sevilmeye , korunmaya en çokta sahiplenilmeye. Efsun sevmek için iki kalbe ihtiyaç olduğunu savunurdu. Biri sever diğeri sevmezse imkansız.. iki kişi birbirini severse sevgi.
Eğer iki Kişiden biri sevipte söyleyemezse Azap olurdu. Efsun kahretti yüreğindeki sevgiye. Uraz öyle bir anda çıkmıştı ki, belkide sevmek için bahane aramıştı. Artık Efsun her şeyin farkındaydı. Efsun Uraz'a aşık olmuştu.
Yukarı çıkıp ona ait olan kıyafetini üzerine giyindi. Çantasını alıp aşağıya indi. Montunu alıp, kapıyı açtı. Sakin adımlarla dış kapıya ulaştığında, Ahmet abi yanına geldi.
"Efsun hanım, bir yere mi gidiyorsunuz?"
"Uraz, artık özgür olduğumu söyledi."
Sahte gülümsemesini yanaklarına yerleştirdi.
"Peki Efsun hanım." Ahmet'te başını aşağı doğru eğdi, belli ki Uraz Ahmet'e de söylemişti gidebileceğini.
Ahmet, demir kapıyı açtı, bir nevi esaretinden kurtarmıştı onu. Son kez ardına baktı, ağlamayacaktı. Omuzları dik çıkacaktı burdan ve kalan hayatına devam edecekti Uraz hiç yokmuş gibi....