Last Chapter: THE LETTER
MONYO
Mabigat ang aking ulo nang magising ako. Lumalagos ang kaunting liwanag na nanggagaling sa bintana. Anong nangyari sa akin?
May naaninag akong anino na nakatayo malapit sa bintana - si Henry. Nakatingin siya sa labas ng bintana na tila ba ninanamnam ang kung anong nakikita dito.
Bigla siyang ngumiti at nagsalita. May kakaiba sa ngiti niya. "Tititigan mo na lang ba ako? Hindi ka ba babangon? Di ka pa yata pagod sa pagtulog." sunod-sunod niyang sabi habang nakatingin pa rin sa labas.
Nagtaka ako sa sinabi niya. Hindi ko rin kasi maalala ang huling nangyari sa akin. Pinilit kong ibinangon ang aking sarili. Kasabay ng pagbangon ko ang biglang pagpitik ng sakit sa ulo ko.
"Anong nangyari?" tanong ko hambang unti-unting iniupo ang aking sarili sa kama. Masakit pa talaga ang ulo kaya napahawak ako dito.
Hindi niya sinagot ang tanong ko. Ngumisi siya sabay salita. "Paano hindi sasakit ang ulo mo, dalawang linggo ka nang tulog diyan".
Nabigla ako sa sinabi ni Henry. Anong dalawang linggo? Anong nangyari sa akin?
"You forgot?" his voice shifted into a sad tone.
Wala akong nasagot sa tanong niya. Ang tanging gusto kong malaman sa pagkakataong ito ay kung nasaan si Flex.
"Si Flex?" may garalgal na boses na tanong ko. "Henry? Nasaan si Flex?" galit na ang tono ng pananalita ko dahil hindi pa rin ako sinasagot ng kapatid ko.
Umalis siya sa kinapupwestuhan niya at tumungo sa drawer na malapit sa pintuan. Hinunus niya ito at may kinuha dito. Lumapit siya sa akin at iniabot ang nakatuping papel.
"Ano ito?" pagtataka ko.
"It's the answer to your questions, it's from Flex." tugon niya.
Kinuha ko ang papel sa kamay niya at marahan itong binuksan. Mahaba ang nakasulat sa papel. Sigurado din akong handwriting ito ni Flex. Doon na ako nagsimulang kabahan at malungkot.
Ano to?
Hindi ako sigurado kung ipagpapatuloy ko pa ba ito. Ngunit, sinimulan ko ring basahin ang nakasulat.
Monyo,
Ngumiti ka naman diyan! Cute ka kapag nakangiti!
Hindi ko napigilang mapangiti. The first two sentences ease my mood. Iniisip ko na okay lang siya. Wala to. Buhay si Flex.
I know na hindi na tayo magkasamang dalawa sa oras na mabasa mo ito.
Nasaan ka na ba?
Bumalik ang kaba at lungkot na nararamdaman ko.
You should never ever think that this is a sad goodbye. The two of us know that we will not intentionally leave each other. I can't.
So bakit wala ka dito ngayon sa tabi ko?
I-promise mo na mananatili akong buhay diyan sa puso mo, dapat hinding-hindi ako mawawala diyan.
This makes me cry.
Patay ka na ba talaga Flex?
Unti-unting pumatak ang mga luha sa mga mata ko. Napaupo ako sa kama because of the realization. This can't be it.
Ganito ba talaga kapag nagmamahal? Kailangan ba na makaramdam ng sakit?
"If you really want to experience true love, you should also accept the pain that always links to it." ani Henry na bigla akong niyakap ng mahigpit.
"Alam kong hindi pa siya patay Henry," hinarap ko siya. "I can feel it here!" pointing at my heart.
I can see the empathy in his eyes. He understands me.
"You should continue Ry." titig niya sa sulat na kanina ko pa nalukot sa aking kamao.
Muli kong iniunat ang nalukot na papel. Ipinagpatuloy ko ang pagbabasa.
Naging sobrang masaya ako dahil sa iyo.
Ako rin Flex. Ikaw ang naging kaligayahan ko.
Kahit na naging komplikado ang mga bagay-bagay sa panahong kasama kita ay hindi ako nagsisisi. Promise. Hihi.
Naalala ko na lagi siyang ganito. Mahilig siya sa "Hihi".
Hindi ko makakalimutan ang maraming pagkakataong iniligtas mo ako. Tanda mo pa ba noong una mo kong iniligtas? Ang sungit mo pa non.
Tandang-tandang ko iyon dahil ikaw ang nagtanggal ng pagkamasungit ko.
I didn't save you. You're the one who save me Flex.
Maraming pagkakataong inuuna mo ako kaysa sa sarili mong kapakanan.
Many times but I don't regret it.
Naaalala mo nong nasa taas tayo ng bubong? Ang saya sa feeling non. Yung manunuod tayo sa kalangitan at pagmamasdan ang mga bituin at buwan -- napakarelaxing din iyon sa feeling. Masaya lang. One time pa nga ay nahulog pa ko sa bubong pero nailigtas mo rin naman ako.
One of the many precious memories of you. With me.
Masaya din yung nilagyan kita ng make up? Sobrang cute mo non. Natatawa na lang nga ako kapag naalala ko.
Napangiti ako.
Gusto ko ang mga kagaya niyan ang maalala mo. I want you to be happy kahit wala ako sa tabi mo. That's the reason why I chose your life over mine. Gusto ko na ma-enjoy mo pa ang buhay.
No.
Naging masaya na ako sa buhay ko. Pero ikaw Monyo. Ikaw. Hindi mo pa totally naranasan na maging malaya. Hindi mo pa naranasan na maging ikaw. Lagi ka na lang nagtatago. Takot na ipakita ang tunay na ikaw. Takot kang husgahan ng ibang tao dahil sa hitsura mo. Ngunit ngayon, Monyo kaya mo ng maging malaya. Malaya sa panghuhusga. You already have your chance. Your chance to be normal. At hindi ko kayang ipagkait iyon sa iyo. Dahil mahal kita. Mahal na mahal kita Monyo.
Mahal na mahal rin kita Flex.
May sasakit pa ba dito?
Ang sakit dahil hindi ko na masasabi sa kaniya na mahal ko siya. Na siya lang ang babaeng mamahalin ko. Flex.
This is also your chance to end this. I know you can do it. Find the cure and everything in Hacienda Señeres will back to normal. I have faith in you.
Inisip mo pa rin ang ibang tao. Are you that kind Flex? You sacrifice your life for me and for others. Not knowing that you are my life.
My heart will always growl for you Monyo. I love you.
Yours always,
FLEX
Hindi ko na napigilan pang maglupasay sa sahig. Umiyak ako ng umiyak. Gusto kong ibuhos ang lahat. Gusto kong anurin ng luha ang lahat ng nararamdaman ko ngayon.
I thought that the bravest kind of heart is the one that growls but what I'm feeling right now is not so far from bravery. It is all pain and sadness. Nagiging matapang lang naman ako ng dahil sa kaniya. Dahil kay Flex.
"You shouldn't blame yourself Ry." mahinang sabi ni Henry na muling lumapit sa akin. "Flex made her choice; She chose you." muli niya akong niyakap. Salamat dahil may kapatid ako na nasa tabi ko ngayon.
Hindi ako kumibo at patuloy na umiyak.
Akala ko dati ang love story namin ni Flex parang iyong sa Beauty and the Beast na kahit anong pinagdaanan nila ay may happy ending sa huli. Iba pala sa totoong buhay. Walang ganiyan. In real life, they never had a happy ending because the Beast could not save his Beauty.
***
Matapos ang ilang oras na pagmumukmok sa kwarto ay kinausap akong muli ni Henry.
"You're our chance to end this Ry. I will help you but you need to accept it first. I will let you cry until there's no tear to cry but you should get up and rise after that. We need you." he said it with a sincere voice.
Tama siya. Tama sila ni Flex. Dapat hindi masayang ang buhay ni Flex. I get up.
I will end this for you Flex.
This way I could forgive myself.