Yoongi's Music
Music #69
[BREAKING] JKL Entertainment confirmed Black Muses Park Sunny to be leaving the group and to be departing for America due to health issues this month. Details as follows.
Third Person's POV:
Mag-isang nakatayo sa gitna ng practice room na iyon si Sunny habang tahimik na nakatayo lang sa harapan nya ang mga ka-grupo. Hawak-hawak nya din sa kanang kamay nya ang maleta na tanda ng kanyang nalalabing oras sa Korea.
Padaan lang sana sya sa practice room na ito para magpaalam sa mga ka-myembro pero mukhang walang makapagsalita sa kanilang lahat nang dahil narin sa sobrang pagkabigla nang dahil sa biglaang pag-alis nya.
Pero mukhang hindi na nga nakatagal pa si Hani at sya na ang unang nagsalita.
"Yah, kaya ba hindi ka nakitira sa amin sa dorm at yun ay nang dahil sa sakit mo?" si Hani habang naka-cross arms. "You should have told us before para naman may alam kami sa totoong kalagayan mo. Akala namin..."
She stopped in mid-sentence nang maalala nya ang mga bagay na nasabi nya sa ka-myembro noon. At nang maalala yun ay bigla nalang syang nakaramdam ng awa dito.
"This bitch..." she whispered in an apologetic voice. "...you could have relied on us more"
"Oo nga unnie" ang sambit ni Eunjoo, ang maknae ng grupo. "Kung alam lang sana namin...ay sana ay mas naalagaan at mas naitindihan ka namin..."
"Grupo tayo diba?" si Lyka. "Pero bakit hindi mo sinabi sa amin?"
"Yah unnie, kung sinabi mo lang sana..." si Queenie. "We could have..."
She cut in mid-sentence lalo pa na't nararamdaman na nilang lahat ang pamumuo ng mga luha sa mga mata nila nang dahil sa ngayon lang nila naintindihan ang leader nila.
"At ngayon, kung kailan naitindihan ka na namin ay saka ka naman aalis sa grupo at iiwan kami?" si Hani habang namumuo na ang mga luha sa mga mata nya. "You're a real heartless bitch"
"Unnie..." si Sujin na kanina pa nakikinig lang sa mga kagrupo. "Unnie...alam kong kasalanan ko ang lahat ng ito kaya ako nalang ang aalis at mananagot. Hindi mo na kailangang---"
"Sujin" Yuseon finally spoke on her feet saka sya nagtaas ng mukha at tumitig sa luhaang mukha ni Sujin. "At sa pagkakakilala mo sa akin, sa tingin mo ay titiklop nalang ako ng basta-basta?"
Natahimik naman si Sujin mula sa kinatatayuan nya.
Then Yuseon smirk.
"Stay on the group and prove to me that you can become a better leader than me" Yuseon said with that smirk on her face. "...I guess that is the biggest revenge that you can give to me for stealing your man from you, right?"
For a moment ay natigilan lang silang lahat sa mga kinatatayuan nila nang dahil sa sinabi nya.
Pero maya-maya ay napangiti din si Sujin saka sya nakangiting nagsalita.
"Bitch" ang natatawang sambit nalang ni Sujin saka sya nagtaas ng mukha at nakangiting tumitig sa nakakatandang ka-myembro. "Neh unnie. Just stay put and I will make you see what I'm totally capable of. Magiging proud ka sa akin sa pagdating ng araw na iyon. I will make Black Muses more successful so just wait til you see it"
Ngumiti lang si Yuseon saka sya lumingon sa ibang kasamahan na ngayon ay pare-parehong nakatingin sa kanya ng may pinaghalong awa at sakit.
Kaya napahinga nalang sya ng malalim bago sya nagtaas ng mukha at tumitig sa mga kasamahan.
"Don't feel apologetic for me" she started as she stared into her members teary-eyed faces. "I know that we've been through a lot of times together but I know in myself that I can't stay with the group. Imbis na maawa kayo sa akin ngayon ay mag-focus nalang kayo sa mga pangarap ng grupo natin. I know that I've been a total bitch when it comes to all of you pero ginawa ko yun para mas maging matatag ang mga kalooban ninyo. Ayokong mag-lead ng isang grupo na madaling masira sa kaunting sakit na makukuha nila mula sa ibang tao. We are in the entertainment industry na kahit kaunting pagkakamali ay pwede tayong masira. Of all people, alam ko ang pakiramdam ng inaapi. At ayokong gawin ng ibang tao ang bagay na yun sa mga ka-myembro ko"
Napayuko nalang ang lahat ng mga ka-myembro nya nang dahil sa mga sinabi nya.
"And I won't apologize" ang sinabi ni Yuseon na dahilan para mapataas sila ng mukha. "I won't apologize because somehow, I've raised a very strong and a very beautiful group of girls who are meant to be successful in the future. And I'm so proud of you"
Napaiyak nalang ang mga kasamahan nya nang dahil sa mga sinabi nya. Dahil kahit ano pa man ang mangyari ay sila-sila lang ang naging magkakasama simula pa man noong nasa training palang sila. They've been through thick and thin together at hindi yun basta-bastang mabubura lang ng simpleng hindi pagkakaunawaan.
Naglakad silang lahat papunta kay Yuseon at niyakap sya ng mahigpit.
"Kapag gusto mo ng bumalik, we will gladly welcome you again..." si Hani habang umiiyak na nakayakap sa kanya. "...you heartless stupid bitch..."
"Unnie, magpagaling ka ha" si Sujin habang nakayakap din sa kanya.
"I will..." she happily answered habang yakap ang apat na ka-myembro.
At nasa ganoon lang silang posisyon nang marinig nila ang isa-isang katok na yun mula sa pinto ng practice room nila.
"Yuseon-ah..." ang tawag ni Mrs. Jang sa kanyang anak. "Anak, aalis na tayo"
Napangiti nalang sya saka nilingon ang mga kasama.
"So I guess this is goodbye" ang nakangiting sabi nya sa mga kasama. "Gusto ko na sa pagbalik ko ay kayo na ang nangungunang girlgroup sa buong bansa. I challenge you"
Ngumiti naman si Sujin at nagsalita.
"Just wait unnie" she said then grin. "We will make you proud"
Ngumiti lang sya sa nakababatang ka-myembro.
"I know" she whispered.
And then she turned around and started to walk away.
Saka nya sinalubong ang ina na ngayon ay nakangiti lang habang nakatingin sa kanya.
Babago nya lang napatawad ang ina at iyon ay nang dahil sa nangako sya sa sarili nya na matapos ang huling trahedya na yun sa buhay nya ay pipilitin na nyang maging masaya ulit. At para makamit iyon ay alam nyang kailangan nyang magpatawad. Kailangan nyang tanggapin ang lahat ng pagkakamali ng nakaraan at matuto mula sa mga aral nito.
Kaya ngayon ay para makabawi sa kanya ay iniwan ng kanyang ina ang pagiging CEO ng JKL entertainment para samahan syang ipagpatuloy ang therapy sa America. And this is already a dream come true for her. Ang makasama ang nag-iisang pamilya na mayroon nalang sya.
"Sunny-ah..." ang umiiyak na pagtawag sa kanya ni Jhope mula sa phone habang nasa sasakyan na sila patungong airport.
"Yah oppa" ang natatawang sagot nya dito. "Yah, bakit ayaw mo akong ihatid ngayon ha?"
"Eottoke?" ang umiiyak parin na sagot nito sa kabilang linya. "Hindi kita kayang makitang umaalis kaya hayaan mo na ako"
Naramdaman nalang nya ang pangingilid ng mga luha sa magkabilang mga mata nang dahil sa sinabi nito.
"Yah oppa" ang naiiyak nyang sambit. "When I came back, you will be in big trouble. Ito ang unang beses na hindi kita makakasama kaya lagot ka sa akin"
"Mianhe Yuseon-ah" ang umiiyak parin nitong sagot. "Hindi kita kayang makitang umaalis kaya babawi nalang ako sa pag-uwi mo. Basta magpagaling ka, neh? Hihintayin ka ni oppa"
Naiiyak naman syang tumango na para bang nakikita sya nito.
"Neh oppa" ang naiiyak nyang sambit. "Basta maraming salamat sa lahat-lahat. Uuwi ako kaagad pagkatapos ng therapy kaya ihanda mo na ang sarili mo"
"That's my Yuseon-ah" he said on the phone at alam nyang nakangiti na ito. "I know you will really do great on your therapy. Fighting!"
Napangiti nalang sya nang dahil sa sinabi nito.
"Neh" she whispered. "Bye oppa"
Ilang minuto din itong hindi nagsalita bago ito nagsalita ulit.
"Bye Yuseon-ah..."
At yun na ang huling bagay na sinabi nito bago nito pinatay ang phone.
Napangiti nalang sya.
Marahil ay agad-agad nitong pinatay ang phone nang dahil sa hindi nito kinakaya ang iisipin na aalis sya na hindi nya kasama ito. She knows him that well. Afterall, all these years ay si J-hope lang ang naging kasama nya sa lahat kaya pareho silang naninibago na hindi nila kasama ang isa't isa. But it's better to be this way. She decided to stop relying on him too much. Even as a friend.
Nang makarating silang dalawa ng Mama nya sa airport ay agad na syang bumaba mula doon.
Nagpapasalamat sya at walang media na bumuntot sa kanila papunta doon. Marahil siguro sa sikreto lang ang araw ng pag-alis nya mula sa lahat. Napansin nyang wala ding katao-tao ang airport. Mukhang alam ng manager nya ang araw na walang makakakita sa pag-alis nilang mag-ina dahil ito ang nag-asikaso ng plane ticket nila.
Nakasuot lang silang pareho ng mama nya ng simpleng damit para hindi maka-attract ng atensyon ng ibang tao sa airport na iyon. Nakasuot din sya ng mask para ikubli ang mukha nya sa publiko.
Pero hindi pa man sya tuluyang nakakapasok sa airport ay bigla syang natigil sa paglalakad.
Saka sya dahan-dahang napataas ng mukha.
At sa harapan din ng walang katao-taong airport na iyon ay nakita nya ang gwapong lalaking iyon na ngayon ay mag-isang nakatayo lang doon.
Si Yoongi.
Yoongi's POV:
Ang sabi ko ay tanggap ko na.
Ang sabi ko ay okay lang.
Ang sabi ko ay makakaya ko na.
But from the moment I saw her there, standing right in front of me, holding that big trolley on her right hand, I realized that I wasn't ready for this.
No, I've never been ready for this.
Hah. Ano bang inaakala nya ha?
Na matapos ang lahat-lahat ng mga kaputang-inahan na nangyari sa aming dalawa ay hahayaan ko nalang syang umalis ngayon? Gago, hindi.
Nakita ko nalang ang unti-unting panlalaki ng mga mata nya nang tuluyan na akong makita sa harapan nya. Ni hindi sya nagpaalam sa akin na ngayon sya aalis. Mabuti nalang at tinawagan ako ni Sujin kaninang umaga kaya nalaman ko na ngayon ang alis nya.
Mukhang napansin naman ng Mama nya na kailangan naming mag-usap kaya nilingon sya nito.
"I will wait for you" ang bulong ni Mrs. Jang sa kanya.
Lumingon naman sya sa ina at malumanay na nagsalita.
"Neh, eomma" she whispered.
Ngumiti lang si Mrs. Jang bago sya tumalikod at naglakad paalis.
Kaya ang ending ay naiwan kaming pareho na nakatayo sa gitna din ng airport na iyon. Ramdam ko na may mga flashes ng camera na tumatama ngayon sa mukha ko habang nakatayo ako dito na walang suot na mask. Pero wala na akong pakialam.
Sa ngayon ay pakiramdam ko ay wala na akong pakialam kahit na magunaw pa ang mundo sa mga oras na ito basta't makausap ko lang ang babaing ito.
Nanatili lang syang nakatayo sa harapan ko at base sa itsura nya ay para syang pusa na nahuling nagnananakaw ng pagkain sa plato ng amo nya. At hindi ko alam kung matatawa ba ako o maiinis sa iisipin na aalis talaga sya na wala man lang paalam sa akin. Na iiwan nya ako ulit at sa ganito pang paraan.
Naiinis ako.
Nasasaktan.
Ang dami kong gustong sabihin sa kanya pero ang ending ay ito lang ang lumabas sa bibig ko.
"Yah" ang sambit ko sa inaantok na boses habang nakatitig lang sa kanya. "Hindi ka na ba napapagod na iwan ako ha?"
Hindi sya nagsalita.
"Ito ba talaga ang nagpapasaya sayo ha? Ang iwan ako?" ang dagdag ko pa. "Sige, umalis ka na. Tutal dyan ka naman magaling eh. Ang iwan ako"
I sounded like a total brat.
Puta, para akong teenager na naglalabas ng tantrums ngayon.
But this is just too much.
Akala ko ay makakasama ko na sya ulit pero ano na naman ba 'to ha? Bakit kailangan nya pang pumunta ng America? Mas magaling ba talaga ang mga Amerikanong doctor kaysa sa mga Koreano kaya doon nya pa naisipang magpagamot? Wala na bang hospital sa Korea kaya dapat talagang doon sya pumunta? Puta, hindi ko maintindihan.
"Sige, umalis ka na!" ang sigaw ko pa sa gitna ng aiport din na yun at sa ngayon ay wala na akong pakialam sa lahat ng mga matang nakatingin sa akin. "Iwan mo na ako! Gago, akala mo hahabulin kita?! Padaan lang ako dito kaya ako nandito! Hindi ako nagpunta dito dahil nalaman ko kay Sujin na aalis ka na wala man lang pasabi sa akin! Pupunta lang ako sa store na mayroon dito at bibili lang ako ng soju! Hindi ikaw ang ipinunta ko dito! Putang-ina!"
Puta.
Hindi pa ba matatapos ang lahat ng kaputang-inahan na nangyayari sa amin ngayon?
Akala ko okay na eh.
Akala ko magiging masaya na kami.
Pero ano na naman ba 'to?
Aalis na naman sya at iiwan na naman ako ulit?
Hah.
Putang-ina.
Punong-puno na ako ng frustrations sa dibdib at pakiramdam ko ay sasabog ako ngayon.
Pero naramdamdaman ko nalang ang paninigas ko nang makita ko ang isa-isang pagpatak ng mga luha pababa sa mga mata nya. Fuck, I wasn't ready for that.
Para akong binuhusan ng malamig na tubig nang tuluyan ng tumitig sa akin ang mga luhaang mga mata nya.
Puta, hindi ko sinasadyang paiyakin sya.
"Y-yah..." ang nanlalambot kong sambit. "Y-yuseonie..."
Pero nabigla nalang ako nang bigla nyang ibinaba ang itim na mask na suot nya saka sya biglang sumigaw sa gitna din ng airport na yun.
"Gago ka Yoongi!"
Napakurap ako.
Pero sa una lang yun.
Dahil after nya ring sumigaw ay unti-unti ding bumalik sa akin ang pinaghalong asar at inis.
"Yah! At bakit ikaw ang umiiyak ha?!" ang asar na sigaw ko din sa kanya. "Ako ang iiwan mo pero ikaw ang umiiyak?! Diba dapat ako ang umiiyak ngayon nang dahil sa ako ang maiiwan dito?! Yah Yuseonie, you're being too much. Nasaan ang hustisya dito ha?!"
Pero nagpatuloy lang sya sa pag-iyak sa harapan ko.
"Kaya nga ako aalis ng hindi nagpapaalam sayo eh dahil alam kong iiyak ako kapag nakita kita!" ang umiiyak nyang sabi. "Pero gago ka, bakit nandito ka ha?! Umuwi ka nga!"
Hindi ko mapigilang mapaawang ng bibig ng dahil sa sinabi nya.
"Hah! So talagang balak mong umalis ng hindi nagpapaalam sa akin?!"
"Oo!" ang sigaw nya. "Gago! Kasalanan mo 'to!"
"Yah!"
I can't believe that we are doing this in the middle of this public airport.
Puta, alam kong magiging headlines na namin kami nito sa mga kpop news site.
Pero wala na akong pakialam. Ang mahalaga lang naman sa akin sa mga oras na ito ay sya at ako.
Kaya mas pinili ko nalang na kumalma kaysa sa magpatuloy kami sa pagmumurahan sa gitna din ng airport na ito.
Sa tingin ko ay malaki din naman ang rason nya kaya ayaw nyang magpaalam sa akin.
Well...
Nagtaas nalang ako ng mukha at hindi ko na nga napigilang mapangiti nang makita ko ang luhaan nyang mukha.
...she's still my Park Yuseon afterall.
Ang Yuseon ko na madaling mapaiyak.
She's acting tough and strong all the time.
But for me, she will always be my sweet and gentle Yuseon.
At hindi ko alam kung matutuwa o matatawa ako sa katotohanan na sa akin nya lang ipinapakita ang soft side nya na ito.
"Yah" I softly called her.
Nagtaas naman sya ng mukha mula sa pagkakayuko at tumitig sa akin gamit ang luhaang mga matang iyon.
I stared into her face while trying to see every angle of it.
Puta.
Ngayon ko lang na-realize na memorado ko narin pala kung ilan ang nunal nya sa mukha. Hah. Gagong pag-ibig.
"Yuseonie..." I gently called her name while looking straightly into her eyes. "Bakit ba kailangan mong umalis?"
I think this is the right time that we should have a serious talk.
Hindi naman talaga ako nagpunta dito para makipagmurahan sa kanya.
She didn't talk.
She only continued to stare at me right into my face na para bang katulad ko ay isinasaulo nya rin ang bawat sulok nito.
Saka sya nagbaba ng tingin pero kitang-kita ko parin ang mga luhang hindi parin natutuyo mula sa mga mata nya.
Pero naramdaman ko nalang ang unti-unting panlalaki ng mga mata ko nang dahil sa isinagot nya.
"Because I wanted to be someone you truly deserve" she said.
I was stunned.
Nanatili lang akong naninigas mula sa kinatatayuan ko habang hindi parin ako makapaniwalang nakatitig lang sa kanya. Because I was never been ready for that.
Ang akala ko ay ang isasagot nya ay kaya sya aalis ngayon ay dahil sa gusto na nyang lumayo sa akin at iwan ako ng tuluyan. And I've been readying myself for that. Inihahanda ko na sana ang sarili ko na masaktan sa kung ano ang man ang isasagot nya at sa totoo lang ay nakakaisip na ako ng kung anu-anong kagaguhan para lang mapigilan sya sa pag-alis ngayon. I'm even planning on kidnapping her. Nakahanda na ang kotse ko na malapit dito kapag hindi ko nagustuhan ang isasagot nya. Shit.
Oo, ganun na ako kagago pagdating sa kanya.
"I've been damaged...I've been broken..." she whispered saka sya nagtaas ng mukha at tumitig sa mga mata ko. "That's why I'm planning to fix myself..."
Nagtaas din ako ng mukha at tumitig sa mukha nya na ngayon ay may bahid parin ng mga luha.
"Yoongi-ah..." she whispered. "Gusto kitang mahalin...gustong-gusto kitang mahalin..."
Saka ko nasaksihan ang isa-isang pagpatak ng mga luha pababa ng mga pisngi nya.
"Pero paano ko magagawa yun kung sira ako? Paano kita magagawang mahalin kung kulang na kulang ako? Yoongi-ah..." she whispered with those tears in her eyes. "...how can I love you when I have nothing to give?"
Naramdaman ko nalang ang pagsisimulang pag-iinit ng sulok ng mga mata ko habang nakatitig lang sa kanya.
"Kaya kailangan ko munang umalis at ayusin ang sarili ko..." ang sambit nya habang nakatitig parin sa akin. "I wanted to fix my broken self so that I can love you wholly. Na walang halong sira, na walang halong sakit, na walang halong galit. Kailangan ko munang buoin ang sarili ko bago kita magawang mahalin ng buo"
I turned my hands into fist as I felt those warm tears fell down into my cheeks.
Heto na naman ako.
Puta, heto na naman ako.
Heto na naman ako at ang sarili ko na naman ang naiisip ko.
Hindi ko na naman sya naisip.
I was so caught up at the thought of being with her again that I didn't even think of how does she feels.
Nakalimutan ko ang tindi ng pinagdaanan nya at ang sarili ko lang ang iniisip ko. Ang pagmamahal ko lang sa kanya ang iniisip ko.
Yuseon has been so broken.
So damaged.
And now that she's trying to fix herself, I' am the one who's trying to stop her now. Ang gago ko diba?
Kaya nagtaas ako ng mukha at tumitig sa luhaan nyang mukha.
Para kaming mga tanga.
Lagi nalang ganito eh.
Ilang ulit na ba nangyari ang eksena na ito na magkaharap kaming dalawa habang parehong umiiyak?
Ilang ulit na ba nangyari ang eksena na ito na magkaharap kaming dalawa habang pareho kaming nasasaktan?
And I think this should be stop now.
It has to be stopped now.
Puta, pagod na ako.
Pagod na akong masaktan.
Pagod na akong umiyak.
Tama na ang sakit.
Gago, karapatan naming maging masaya.
Buong buhay namin ay napuno lang kami ng sakit kaya sa tingin ko ay ngayon na ang tamang oras para maging masaya naman kaming dalawa.
At kung ito lang ang tanging paraan para mabuo na kaming dalawa ulit ay sa tingin ko ay kakayanin ko.
Kung ang pag-alis nya lang na ito ang magbibigay ng daan para sa aming dalawa para hindi na maulit pa uli ang eksenang ito kung saan pareho kaming umiiyak ay sa tingin ko ay kakayanin ko.
If losing her now will promise forever, I think I can deal with it.
Kaya nilunok ko ang lahat ng sobrang sakit at sobrang pagkamiss ko sa kanya bago ako nagtaas ng mukha at tumitig sa luhaang mukha nya.
"Yuseonie..." I whispered while looking into her eyes. "...just come back to me"
She didn't speak.
Nanatili lang syang nakatitig sa akin gamit ang luhaang mukhang iyon.
"Promise me that wherever you will go..." I continued while suppressing the great pain into my chest. "...just come back to me"
For a moment she didn't speak.
Pero unti-unti ay nakita ko nalang ang pagsungaw ng ngiting iyon sa labi nya.
"I wouldn't ask for anything else..." I continued while those tears continue to fall from my eyes. "Sa mundong ito na punong puno ng kagaguhan at kaputang-inahan, Park Yuseon..."
Saka ako nagtaas ng mukha at tumitig sa luhaan nyang mukha.
"...ikaw lang ang gusto ko. Ikaw lang ang kailangan ko" I whispered. "So please, come back"
She smiled even more while those tears continue to fall from her eyes. Saka sya nakangiting tumango at masayang nagsalita.
"I promise that when I came back, no one can ever take me away from you..." she said. "...Yoongi-ah..."
Pinunasan ko ang mga luha sa magkabilang pisngi ko saka nagtaas uli ng mukha at napatitig sa magandang mukha nya.
And in that tender voice, I spoke.
"Gago..."
She smiled too.
"Gago..." she answered back.
And after that, I only saw her walking her way towards me as she cupped both of my cheeks and kissed me tenderly on my lips.
This is our goodbye kiss.
But I know that this is not our goodbye.
to be continued...