AN: Red Velvet Joy as Kang Jana
Yoongi's Music
Music #67
Sujin's POV:
Hindi ako makapaniwala.
Hindi ako makapaniwala sa mga nangyayari ngayon.
How could everything end like this?
Matapos akong umalis mula sa hospital ay hindi ko na matandaan kung paano pa ba ako napunta dito. Basta't natagpuan ko nalang ang sarili ko na nakatulala at umiiyak na nakaupo sa sala ng apartment ni Jana unnie. Siguro dahil sa wala akong mapuntahan kaya sa apartment nya ako napunta.
Gusto ko sanang tawagan si Suga oppa para magpaliwanag pero ang sabi ni Jimin oppa ay mas mabuting hayaan ko muna sya sa mga oras na ito.
Hanggang ngayon ay hindi parin ako makapaniwala sa sobrang galit nakabaha sa mukha ni Suga oppa habang ipinagtatabuyan ako.
But why?
Why does he care so much for that bitch?
Why does it have to be always her?
Pakiramdam ko ay punong-puno ng sakit ang dibdib ko habang mag-isa parin akong umiiyak doon. Kanina ko parin hinihintay si Jana unnie para humingi ng tulong sa kanya. Gusto kong humingi ng tulong kung paano ko ba maibabalik ang loob sa akin ni Suga oppa.
It's her own idea anyway to send those pictures and hospital documents to the media.
Ang sabi nya ay kapag ginawa ko yun ay mandidiri na sa kanya si Suga oppa at mamahalin na nya ako ng buo.
Pero bakit?
Bakit ganito ang nangyari?
I've never saw Suga oppa to be that mad.
At ngayon ay hindi ko na alam kung paano ko pa ba sya maibabalik sa akin.
Umiiyak lang ako doon ng mag-isa nang bigla kong mapansin ang brown envelope na iyon na nakapatong sa mesa.
Huh?
Bahagyang nakabukas yun at nakita ko na nakalabas pa ang ibang bahagi ng papel.
But something caught my attention.
Parang may pictures na nakaipit sa papel na nasa loob nun.
Out of curiosity ay kinuha ko ang envelope na yun at tinignan ang laman.
Pero hindi ko inaasahan ang mga makikita at malalaman ko sa araw na iyon na tuluyang nagpagunaw ng mundo ko.
Third Person's POV:
Nang matapos i-park ni Jana ang kanyang kotse sa harapan ng apartment nya ay tahimik lang syang lumabas mula doon at tumayo sa tabi ng kotse nya.
Saka sya naglakad patungo sa apartment na inuupahan nya pero hindi pa man sya nakakalapit ay napansin nya na nakabukas ang pinto nito. And that made her brows met.
Pero nang maalala nya na may susi rin pala ng apartment nya ang nakababatang kapatid ay doon na nawala ang pangamba sa dibdib nya.
Nagpatuloy nalang syang naglakad papasok ng apartment nya at tahimik na binuksan ang pinto.
Pero naramdaman nalang nya ang paninigas at tuluyang panlalamig ng buong katawan nang dahil sa nadatnan nya.
Si Sujin.
Si Sujin na nakatulalang nakaupo sa sofa ng sala nya.
Pero ang tuluyang nagpakaba sa kanya ay nang makita ang mga nagkalat na mga papeles at mga larawan na iyon na nasa sahig. Naalala nya na naiwan nya ang mga bagay na iyon sa mesa nya pero hindi nya akalain na makikita iyon ng nakababatang kapatid.
At bago pa man sya makapagsalita ay narinig nalang nya ang walang kabuhay-buhay na boses ni Sujin.
"Why did you do this?" she whispered.
Hindi sya makapagsalita.
Ano ba ang dapat nyang isagot sa kapatid nya ngayong nakita na nito ang lahat ng ebidensya na limang taon na nyang itinatago?
Yes, those papers and pictures that Sujin just saw inside that envelope is the evidences of the crime that she did five years ago. At ngayong nakita na ito ng sariling kapatid ay pakiramdam nya ay bigla syang binaha ng sobrang takot at kaba.
"Tinatanong kita..." ang nakatulala at hindi parin lumilingong tanong ni Sujiin sa kanya. "...why did you do this?"
Hindi nya alam kung ano ang isasagot.
Ano nga ba ang pwede nyang sabihin na pwedeng magpakalma sa kapatid nya?
"S-sujin..."
Pero doon na mabilis na lumingon sa kanya si Sujin at galit na galit na ibinato sa kanya ang ibang papel na hawak parin nito.
"WHY DID YOU DO THIS?!" ang nagpupuyos sa galit na sigaw nito sa kanya. "WAE?! WAE?!!"
Pero kahit ganun ay mabilis parin syang lumingon sa nakababatang kapatid.
"Because I've always hated her" she answered bravely. "Just like you, I've always hated Park Yuseon"
Isang hindi makapaniwalang tingin ang naisagot nalang ni Sujin sa kanya. At hindi na nga napigilan ni Sujin na mapaiyak nang dahil sa nalaman nya na ginawa ng nakatatandang kapatid.
"Wae?" she whispered."Unnie! Bakit ganito nalang ang galit mo sa kanya na kinailangan mo pang sirain ang buhay nya?!"
Tumayo lang sya ng maayos mula sa kinatatayuan nya at pinag-krus ang mga braso nya.
Saka sya tumitig sa luhaang mukha ng nakababatang kapatid.
"There will always be a reason of why do you hate someone's existence so much. But in case of Park Yuseon..." she said then looked directly at Sujin's eyes. "...I just hate her. I just hate her whole existence and I want her out from this world"
Hindi makapaniwalang napatitig nalang si Sujin sa nakakatandang kapatid.
Hindi sya makapaniwala na nanggaling mismo sa bibig ng ate nya ang mga salitang iyon.
Hindi sya makapaniwala na nagawa yun ng nakakatandang kapatid na sobrang minahal at sobrang inirespeto nya simula pagkabata.
Nanghihina nalang syang napataas ng mukha at lumuluhang napatitig sa mukha nito.
"But I've always looked up to you..." she whispered while those tears continue to fall from her eyes. "Unnie...I've always looked up to you...I've listened to everything that you said. I even...I even..."
Natigil sya sa pagsasalita nang maalala nya ang nagawa nya kay Yuseon na dahilan para magpakamatay ito. Napatulala nalang sya nang tuluyan na nyang maintindihan kung bakit yun ang itinuro sa kanya ng ate nya na dapat nyang gawin para mapunta na sa kanya ng buo ang loob ni Yoongi.
Ngayon naintindihan na nya....
Naglakad nalang papalapit sa kinauupuan nya si Jana saka hinaplos ang mahabang buhok nya.
"Oh honey..." she whispered in Sujin's head. "...this is how world really works. If you despise someone, you have to find ways to make her disappear. I only did what I think will make you happy"
Hindi parin sya makapagsalita.
Pakiramdam nya matapos nyang malaman ang lahat ay bigla nalang syang nawalan ng lakas.
Pakiramdam nya ay bigla nyang syang nagising.
Naramdaman nalang nya ang pag-pat ng nakakatandang kapatid sa ulo nya.
"Now, just forget about this thing, alright?" ang nakangiting sabi nito sa kanya. "And clean up this mess before you go"
Yun lang ang sinabi nito bago ito tumayo at naglakad paalis papunta sa kwarto nito.
Pero nang makaalis ito ay doon na sya napakuyom ng mga kamay at napatingin sa mga nagkalat na ebidensya na nasa harapan nya.
Sujin's POV:
I didn't mean it.
Unnie, I didn't mean it...
Yan lang ang umaalingawngaw sa isipan ko habang nakatulala akong naglalakad sa hallway ng hospital na iyon.
Unnie...maniwala ka sa akin...
Hindi ko sinasadya ang lahat...
Unnie...
Please forgive me...
Mas hinigpitan ko pa ang pagyakap sa envelope na nasa dibdib ko na para bang mawawala yun kapag hindi ko ginawa yun.
Yuseon unnie...
Suga oppa...
Please forgive me...jebal...
Hindi ko sinasadya ang lahat.
Kung alam ko lang ang lahat ng ito noon pa man ay sana...sana hindi ko na nagawa pa ang lahat ng iyon kay Yuseon unnie.
I've only wanted to be loved by Suga oppa.
I never wanted her to die.
I never wanted to kill someone.
I don't want to become a murder just like my sister...
Unnie, please forgive me.
Since the day I first met Yuseon unnie, I've always hated her.
I hated her at the fact that she's always one step ahead of me at everything. Kahit noong mga trainee palang kami ay lagi nalang sya ang napapansin. Lagi nalang sya ang bida. Lagi nalang sya ang lahat.
Kaya nang malaman ko na kahit sa lalaking mahal ko ay sya parin ang mangunguna sa akin ay ginawa ko ang lahat para sirain sya. Pero hindi ko alam...
Unnie, hindi ko sinasadya...
Nang makarating ako sa pintuan ng kwarto nya ay tumayo muna ako doon at napatitig sa pintuan. Narinig ko rin sa mga nurses na okay na daw ang kalagayan nya pero ngayon ay hindi parin sya nagigising.
Pero pakiramdam ko ay hindi ko na alam kung paano ko pa ba sila haharapin ngayon.
How could I face them knowing that my older sister is the cause of all of this?
How could I face them knowing that after my sister, I made her life more miserable?
Namalayan ko nalang na umiiyak na akong mag-isa habang nakatingin parin sa pintuan ng kwarto ni Yuseon unnie.
Punong-puno ako ng pagsisisi sa mga bagay na nagawa ko sa kanya.
Kung alam ko lang sana.
Kung may ideya lang sana ako.
Kung alam ko lang sana ang lahat ay hindi na ako maglalakas loob na saktan sya.
How could I do this?
How could I do this to a broken girl who have only wished for one thing and that is to have Yoongi?
Unnie, it's okay now.
Hinawakan ko ang doorknob ng pintuan ng kwarto na iyon saka iyon pinihit pabukas.
Unnie, you don't have to worry for anything...
Nang mabuksan ko ang pinto ay agad na napataas ng mukha si Yoongi oppa na ngayon ay mag-isang nakaupo lang sa tabi ng natutulog parin na si Yuseon unnie.
Unnie...I will pay for this.
Nakita kong nakahawak sya ng mahigpit sa kamay ni Yuseon unnie pero pakiramdam ko sa mga oras na ito ay wala na akong karapatan na masaktan o magalit pa.
Yuseon unnie...
Nang makita nya ako ay isang blangkong tingin lang ang ibinigay nya sa akin. But I deserve it. I deserve it all.
I will give you justice...
"Oppa..." I whispered while clutching that envelope into my chest.
...and give you back all the things that are truly meant for you.
"Oppa, may dapat kang malaman..."
to be continued...
AN: Hello po! Sa tantya ko po ay baka two or three chapters nalang ay aabot na tayo sa Epilogue~
Btw. The new cover was created by @saerious. Ang ganda diba? Thank you for this girl. Mwa mwa. Huehuehue~
Thank you for reading!