Yoongi's Music
Music #58
Park Yuseon's POV:
Lagi kong naitatanong sa sarili ko noon kung ano nga ba talaga ang ibig sabihin ng mabuhay...
"Uh...hello" ang nakangiting bati sa akin ng lalaking unang nabungaran ko noong umagang iyon sa loob ng hospital. "Uh...a-ako n-nga pala si H-hoseok...J-jung Hoseok. Uh...a-ano...a-ako yung...ako yung kaibigan mo na nakilala mo noon sa may bus stop...diba pinangalanan pa kitang Sunny? Haha, ah....a-ano...itinakbo ka dito kagabi at dahil hindi namin alam kung sino ang kokontakin ay binantayan muna kita dito. Uh...wag kang mag-alala! Uh...hindi kita iiwan hangga't sa hindi pa dumarating ang guardian mo. Nandito lang ako Sunny, hehe"
But when I met J-hope, he made me realized of what is it really like to live.
Of what is it really like to have a life.
"Park Yuseon was diagnosed with post-traumatic stress disorder due to her traumatic incident. So I recommend her to stay for series of therapies in this mental institution" the doctor announced on that day that crashed my whole world into pieces.
I've never known life...
"BITIWAN NYO AKO!" ang umiiyak kong sigaw habang nagwawala sa mga gapos ng mga nurses sa akin. "AYOKO DITO! PALABASIN NYO AKO DITO! PALABASIN NYO AKO!"
"Miss! Kailangan mo munang tapusin ang therapy mo bago ka pwedeng lumabas!" ang sigaw ng isang nurse habang gapos ako.
But when I was with him...
"SUNNY!" ang biglang sulpot ng boses nya sa may pinto dahilan para matigilan ako. "Teka, anong nangyayari dito?!"
...I felt like I' am actually living.
That I actually have a life.
Agad naman syang nilingon ng isang nurse.
"Sir! Nagtangka na naman po syang magpakamatay!"
Napatingin naman sya sa akin. At nang magtama ang mga mata naming dalawa ay nakita ko kaagad ang unti-unting pagguhit ng matamis na ngiti na iyon mula sa labi nya.
At hanggang ngayon ay hindi ko parin maintindihan kung bakit lagi nalang akong nakakalma sa tuwing ngumingiti na sya sa akin...
"Aigoo...!" ang nakangiting lapit nya sa akin. "Aigoo...nagwawala na naman ang Sunny ko...aigoo..."
Maybe it is because...
Saka nya hinawakan ang magkabilang pisngi ko at nakangiting nagsalita.
"Diba sinabi ko naman sayo na mas gumaganda pa ang Sunny namin kapag nakangiti lang sya?"
...he is the only person in this whole wide world who has ever given me those bright and warm smiles and I can't take to see those happy smiles vanished from his lips all because of me.
"Kaya dapat lagi ka lang nakangiti okay?" ang masayang sabi pa nya saka ako niyakap ng mahigpit. "Aigoo...mahal na mahal ka ni oppa..."
His happy smiles and tender love healed all the wounds and scars that were brought to me by my past.
When I was with him, I feel like I'm complete.
Na para bang hindi ako nasira.
Na para bang hindi ako nasaktan.
"WAAAAAAAAAAHHHHH!!! SUNNY!!! IBABA MO ANG GAGAMBA! IBABA MO!!!" ang naiiyak na nyang sigaw habang nakatingin sa akin. May hawak-hawak akong gagamba habang nasa loob kami ng hospital at balak ko sanang ipakita yun sa kanya pero hindi ko alam na ganun ang magiging reaksyon nya.
And while seeing him like this...
For the first time...
Yes, for the first time since Park Yuseon died...
"HAHAHAHAHAHA!" I burst into laughter. "HAHAHAHAHA! HINDI KO ALAM NA MATATAKUTIN KA RIN PALA! HAHAHAHAHAHA!"
He was stunned.
Pero hindi ko inaasahan ang sumunod na makikita ko.
Dahil nakita ko nalang ang unti-unting pamumuo ng mga luha sa mga mata nya habang nakatitig parin sa akin. At hindi pa man ako nakakapagsalita ay bigla nalang syang naglakad papalapit sa akin at niyakap ako ng sobrang higpit. Samantalang nanigas naman ako mula sa pagkakayakap nya sa akin.
"Mianhe..." ang masayang sambit nya sa tenga ko. "Ngayon lang kasi kita nakitang tumawa ulit kaya sobrang saya ko..."
Natigilan ako.
And before I knew it, I just felt those warm tears that slowly fell down from my cheeks.
And that day, we both cried.
All the people that I've loved and trusted left me.
But when it comes to J-hope...
"Hindi ko na kaya...!" I cried into his chest habang gapos-gapos nya ako at ang isang kutsilyo na balak ko sanang isugat sa sarili ko. "Just let me die! Jebal! Jebal...!"
Even though how painful it is...
He just smiled at me and wiped all my tears away. Saka nya hinawakan ang magkabilang pisngi ko at naluluhang napatitig sa akin.
Even though how hard it is...
"Eottoke?" he whispered tenderly into my face then a sad smile drew up into his face. "You wanted to die but I guess I can't just let you go that easily..."
...he is the only person in this whole wide world who stayed by my side and made me feel of what is really like to be loved.
Of what is really like to be cherished.
And for five years...
"Ang lahat ng sakit na dinaramdam ng jagiya ko ay nararamdaman ko rin kaya kapag nasasaktan ka, tandaan mong nasasaktan din si oppa, okay?"
...ay unti-unti nya akong pinuno ng pagmamahal na hindi ko natanggap mula sa ibang tao noon.
"Aigoo...kung maisipan mong magpakamatay, isipin mo ako, okay? Jagiya, iiyak talaga ako kapag namatay ka, gusto mo ba yun ha? Gusto mo bang umiyak ako?"
Sya lang ang mayroon ako.
"I know you will really do great in your debut. Basta nandito lang lagi si Hope oppa para suportahan ka lagi. Fighting!"
Park Yuseon died.
"Jagiya" he said then smiled at me. "Kapag may mga bagay na sa tingin mo ay hindi mo na kaya...tandaan mong lagi lang akong nandito, okay?"
But he made Park Sunny lived.
"Kahit ano pa man ang mangyari..." he said then smiled. "...ay tandaan mong ako ang Hope mo. Ako ang Hope oppa mo na magtatanggal ng lahat ng masasakit na bagay sayo kaya magtiwala ka lang sa akin, okay?"
But now, that Hope...is slowly dying right in front of me.
That Hope...is slowly being crushed by me.
He gave me love.
He gave me life.
But all I gave in return is this great pain that I'm seeing right through into his face right now.
Nakaupo lang sya sa isang sofa na nasa harapan ko habang tahimik lang akong nakatayo sa harapan nya. Simula nang umalis kami mula sa vacation house ni Yoongi ay hindi na nya ako kinausap pa. Hindi na nya ako tinignan pa.
At mukhang naisipan nyang kailangan muna naming mag-usap na kaming dalawa lang kaya dinala nya ako sa loob ng hotel na nasa lugar na ito.
And he never had spoken even a single word.
But I deserve this treatment.
I deserve to be treated like this after the unforgivable thing that I just did.
Kung ilang minuto lang kaming nasa ganoong posisyon ay hindi ko na matandaan.
All I could see into his face right now is the great disappointment and the great pain that I've caused him.
And I can't even look up.
I can't even see him.
Pakiramdam ko ay hindi ko kakayaning makita ang sobrang sakit na alam kong nakabaha parin ngayon sa mukha nya.
At sobrang nahihiya ako.
Sobra-sobrang nahihiya ako sa malaking kasalanan na nagawa ko sa kanya.
I know I've been unfair with him in so many ways and I can't even stand to think of how unfair I was.
Because here he is, the man who picked up all my shattered pieces and the man who put me back whole again but this is the only thing that I gave in return.
I've never wanted to hurt him.
God knows that I've never wanted to hurt him. But from the moment that I let myself gave in for the great love that I'm feeling for Yoongi, I know that the great pain that I'm seeing right now into his face is inevitable.
I know that I can't prevent him from hurting anymore.
Kahit gaano sya kaimportante para sa akin ay alam kong hindi ko na sya mailalayo pa sa sobrang sakit na naibigay ko sa kanya.
Gusto kong magsalita.
Gusto kong mag-explain.
Pero alam kong matapos ko syang saktan ng ganito katindi ay alam kong nawalan narin ako ng karapatan pang magsalita. Lalo na't hanggang ngayon ay kitang-kita ko parin ang medyo pamumula ng mga mata nya dala narin ng pag-iyak.
Yes. I just made my precious Hope cry and I totally hate myself for this.
Galit ako sa sarili ko dahil sinaktan ko sya ng ganito katindi matapos ang lahat ng mga bagay na nagawa nya para sa akin.
He let me live. But I killed him in return.
Ilang minuto rin kaming nasa ganoon posisyon bago ko sya narinig na huminga ng malalim. Pero hindi parin ako nagtaas ng mukha. Hindi ko parin sya kayang tignan.
Saka ko naramdaman ang paglingon nya sa akin at ngayon ay alam kong nakatingin na sya sa akin ng mabuti. He stared at me but I can't even look back at him.
Narinig kong napahinga sya uli ng malalim bago ko narinig ang malumanay na boses nya.
"Masaya ka ba?" he whispered.
Itinanong nya yun sa kalmadong paraan.
Itinanong nya yun sa paraan na walang bahid ng galit ang boses nya.
Itinanong nya yun sa paraan na para bang hindi ko sya nasaktan.
And by just hearing him talk to me in that way, I can't help but to feel those warm tears that are starting to form into my eyes.
I've hurt him.
I've disappointed him.
But through it all, he still can't get mad at me. And that thought hurts a lot more.
"Masaya ka ba sa kanya?" ang dugtong nya pa.
At after kong marinig ang tanong nyang iyon ay hindi ko na napigilan pang mapaiyak mula sa kinatatayuan ko.
Hindi ko na sya kayang saktan pa.
He has given the whole world to me. But what did I give in return? I gave him tears. I gave him pain. At sobrang sakit at sobrang hirap na nakikita ko syang nasasaktan ng ganito katindi. But I know that I can't lie anymore. I can't live like this anymore. I can't let him live like this anymore.
Kaya habang nakayuko parin at habang ramdam ko parin ang pagbuhos ng mga luha sa magkabilang pisngi ko ay inipon ko na ang buong lakas ng loob ko na sabihin sa kanya ang totoo.
"S-sobrang s-saya..." I whispered.
Telling him the whole truth.
Telling him what I truly feel.
"...s-sobra-sobrang saya na natatakot ako na n-nasasaktan na kita..." I continued.
Hindi sya nagsalita.
Habang patuloy lang ako sa pag-iyak sa harapan nya at katulad kanina ay hindi parin ako makatingin sa kanya.
I told him the truth.
I told him the truth that I've been the happiest when I was with Yoongi but I know very well that the truth will only break him into pieces. But I just can't lie anymore. I just can't do this to him anymore.
I heard him sigh before speaking again.
"Natatandaan mo pa ba kung bakit Sunny ang ipinangalan ko sayo dati ha?" he asked in that gentle voice.
But I can't talk.
Pakiramdam ko ay nahihiya na akong magsalita pa.
I didn't answered and so he continued talking again.
"Tinawag kitang Sunny..." he gently whispered before that simple smile drew up into his face. "...at yun ay dahil sa kasing liwanag ng araw ang mga ngiti mo"
Oo, lagi nyang sinasabi sa akin ang bagay na yun.
Naalala ko na lagi nyang sinasabi sa akin kung gaano kaganda ang mga ngiti ko na katulad ng sa araw kaya Sunny ang ipinangalan nya sa akin. And I used that name to slowly stand on my feet again. I used that name as an escape from my painful reality.
Pero pakiramdam ko ay bigla akong natigilan sa sumunod na sinabi nya.
"At gusto ko na simula ngayon..." he continued before looking at me again. "...ay makita ko na ang totoong ngiti mo...Park Yuseon"
I froze.
Saka ako mabilis at hindi makapaniwalang napatitig sa nakangiting mukha nya.
Wait...
Did he just...?
"Aish...! Wag mo na akong isipin!" ang masiglang sabi nya na mas nagpabigla sa akin. "Kung talaga ngang mas masaya ka sa kanya ay mas mabuting sumama ka na sa kanya. Aigoo...okay lang ako. Nabigla lang siguro ako sa mga nangyari kaya ganun ang naging reaksyon ko. Pero okay lang talaga ako! Aigoo...haha, wag mo na akong isipin! Okay lang talaga ako!"
Saka sya biglang tumawa ng malakas mula sa kinauupuan nya.
Samantalang hindi parin ako makapaniwalang napatitig sa kanya mula sa kinatatayuan ko.
Hindi lang ako makapaniwala na naririnig ko ang lahat ng ito mula sa lalaking alam kong sobrang nasaktan ko.
"Matagal ko ng alam na sya ang lalaking matagal mo ng hinihintay" ang nakangiti pang dugtong nya na dahilan para tuluyan na akong manigas mula sa kinatatayuan ko.
Matagal na nyang...alam?
Pero bakit...
Bakit...
"This is great, right?" ang masayang dugtong nya pa habang nakatingin parin sa akin. "Nagkita na kayo ulit ng lalaking mahal mo kaya wag mo na akong isipin. Okay lang ako Yuseon-ah. Kaya dapat simula ngayon ay maging masaya ka lang, okay?"
Hindi ako makapagsalita.
Hindi ako makagalaw.
Basta't naramdaman ko nalang ang isa-isang pagbuhos ng mga luhang iyon mula sa magkabilang pisngi ko habang nakatingin parin ako sa masayang mukha nya.
How can someone love me so selflessly like this?
How can someone love me this much?
Hanggang ngayon ay napapaisip parin ako kung ano nga ba ang nagawa ko sa buhay ko to deserve someone like him.
At nang makita nya ang pag-iyak ko sa harapan nya ay napangiti nalang sya bago sya nagsalita ulit.
"Aigoo..." ang nakangiting sabi pa nya habang nakatitig sa akin. "...wag ka ng umiyak. Dapat simula ngayon ay maging masaya ka lang sa buhay mo. Maging masaya ka lang sa mga bagay na pipiliin mo. Yuseon-ah, sana malaman mo na sa limang taon na nagkasama tayo ay wala na akong ibang hinangad pa para sayo kundi ang maging masaya ka lang. Kaya dapat maging masaya ka na ngayon, okay?"
At nang marinig ko yun ay hindi ko na napigilan pang mas mapaiyak mula sa kinatatayuan ko.
Masakit.
Nasasaktan ako sa iisipin na alam kong sobrang nasasaktan sya ngayon pero katulad ng dati ay inuuna parin nya ang kaligayan ko. Inuuna parin nya ang kapakanan ko. At sobra-sobrang sakit na alam kong hindi ko kayang suklian ang lahat ng nagawa nya para sa akin. Hindi ko kayang suklian ang sobrang pagmamahal na ibinibigay nya sa akin.
Natagpuan ko nalang ang sarili ko na mabilis na naglakad papunta sa kanya saka ko sya niyakap ng sobrang higpit.
For five years, we only have each other.
I only have him.
And letting him go now seems like letting my other self go too.
He's been my another half for how many years.
He's been my only partner in taking care of my pain.
And this is hard for me.
God knows that this is hard for me.
I've relied on him for too long that I can't even imagine losing him.
But I know very well that I can't stay anymore.
Lalo pa na't alam kong may isang Yoongi na naghihintay sa akin.
"Thank you..." I whispered into his ear. "Thank you...Hoseok-ah..."
Doon naman sya kumalas mula sa pagkakayakap sa akin saka nya hinawakan ang magkabilang pisngi ko at nakangiting tinitigan ako sa mukha. Nakikita ko pa ang pamumula ng mga mata nya na para bang pinipigilan nyang mapaluha bago sya nakangiting nagsalita uli.
"You deserve this happiness..." ang nakangiting bulong nya sa akin habang hinahaplos nya ang buhok ko. "You deserve this happiness that's why I'm setting you free Yuseon-ah"
I can't talk.
Nagpatuloy lang ako sa pag-iyak habang nakatitig parin sya sa mukha ko.
"Basta't lagi mo lang tatandaan..." ang sabi pa nya saka nya hinawakan ang magkabilang pisngi ko at naluluhang tinitigan ako sa mukha. "...na nandito lang lagi si Hope oppa para sayo, okay?"
Umiiyak akong tumango lang saka ko sya niyakap ulit ng sobrang higpit.
And in the middle of that place, I embraced my Hope for the very last time.
And I will only remember him like this.
My warm and happy Hope.
Suga's POV:
I've cheated.
And this is not what I'm expecting to see.
This is not what I'm expecting to get.
Ini-expect ko na sasaktan nya ako.
Mumurahin.
Sasampalin.
I fucking cheated on her and I've already expected all the worst things that she could ever do to me. At handa na ako. Handa na akong mamura, masampal, at masaktan. Afterall, I totally deserve it all for being such an ass.
But she's not.
Matapos kaming pumasok sa loob ng vacation house ko ay naupo lang sya sa isang silya na nandoon at nagsimulang umiyak.
Ni hindi nya ako sinisi.
Ni hindi nya ako minura.
Ni hindi nya ako sinaktan.
At mas masakit yun.
Puta, mas masakit na makitang umiiyak lang ang taong sobrang nasaktan mo habang wala kang magawa na nakatingin lang sa kanya.
Mas masakit na makitang umiiyak ang taong sobrang nasaktan mo pero afterall ay hindi ka parin nya sinisisi sa malaking kasalanan na nagawa mo.
And somewhere in the back of my mind, I'm still wishing na sana ay magalit nalang sya. Sana ay isisi nalang nya sa akin ang lahat ng kagaguhan na nagawa ko sa kanya. Puta, mas matatanggap ko pa yun. Mas matatanggap ko pa ang mga sampal, mura, at sakit na pwede nyang ibigay sa akin kesa sa ganito. God, not like this. Anything but this.
But maybe this is her punishment for me.
This is her way of torturing me.
Seeing her like this, crying in pain right in front of me is the biggest punishment that she could ever give to me. And I hate myself. I totally hate myself that I have to do this to her.
At hindi ko na nga kinaya pa.
Natagpuan ko nalang ang sarili ko na naglalakad papalapit sa kanya saka ko sya niyakap ng sobrang higpit. Samantalang walang salita lang syang nagpatuloy sa pag-iyak habang nakatakip parin sa mukha nya ang dalawang kamay nya.
"Hit me" I whispered into her head.
Pero hindi parin sya natinag.
Umiyak lang sya sa dibdib ko at ayoko nito.
Puta, ayoko nito.
I want her to slap me.
Hit me.
Call me names.
Call me a cheater.
Or anything.
Gusto kong isisi nya sa akin ang lahat ng ito.
Gusto kong ilabas nya ang lahat ng galit at sakit na nararamdaman nya para sa akin ngayon. Afterall, there is nothing I can do anything for her anymore. Especially now that I finally made my choice.
Pero hindi ko inaasahan ang sumunod na sasabihin nya.
"S-sya ba si Y-yuseon?"
I was stunned.
I was speechless.
"S-sya ba yung ex mo ha?" ang dugtong nya pa na dahilan para tuluyan na akong manigas mula sa pagkakayakap sa kanya.
Hindi ako nagsalita.
Hindi ako nagsalita dahil ayoko ng dagdagan pa ang sakit na nararamdaman nya ngayon.
Samantalang doon naman sya nagtaas ng mukha at lumuluhang tumitig sa akin.
"Oppa..." ang umiiyak parin nyang sambit saka tumitig sa mga mata ko. "...s-sya ba y-yung first love mo ha?"
I can't do this.
I can't hurt her anymore.
But lying to her right now will only make it worst.
Ayoko na sanang dagdagan pa ang matinding sakit na nararamdaman nya ngayon pero sa tingin ko ay kailangan ko naring sabihin ang totoo.
And so I spoke.
"Oo..." ang mahinang sambit ko saka ako napayuko dahil pakiramdam ko ay hindi ko kakayanin ang magiging reaksyon nya. "S-sya si Y-yuseon..."
At nang marinig nya yun ay nakita ko nalang ang mas lalong pag-iyak nya mula sa kinauupuan nya. Samantalang napayuko nalang ako nang dahil sa hindi ko na kinakaya ang eksenang ito.
Fuck, her tears is killing me.
Sujin is so precious to me but I know in myself that I can't stop her from hurting anymore.
Sya ang pinakahuling tao na gusto kong saktan pero sa tingin ko ay hindi ako pwedeng maging masaya na hindi ko nagagawa yun. In order to get happiness, I have to hurt this precious girl right in front of me. It's like a balance of happiness and pain that in order to get happiness, I have to hurt the most precious people into my life. And that includes this girl.
Umiyak lang sya bago sya nagtaas uli ng mukha at lumuluhang nagsalita ulit.
"S-sabihin mo sa akin ang totoo..." ang umiiyak parin nyang sambit saka ko naramdaman ang paghawak nya sa damit ko. "...oppa, mahal mo pa ba sya ha? M-mahal mo parin ba sya?"
God.
I can't do this.
Telling her the truth will only kill her.
Pero kailangan ko ng sabihin ang totoo.
Kailangan ko na syang mas lalong saktan pa.
"Yes..." I whispered feeling every little bit of courage that I still have left on my body. "I still love her..."
And those words are enough.
Those words are enough to break her instantly and make her cry more from where she is sitted.
Naramdaman ko nalang ang biglang pagyakap nya sa akin ng sobrang higpit at ang biglang paghagulgol nya ng iyak sa dibdib ko. And seeing her like this, brought those warm tears that are starting to build into my eyes. God, why do I need to do this? Why do I need to hurt her like this?
"P-pero a-akin ka..." ang umiiyak na sambit nya saka nya pinagpapalo ng mahina ang dibdib ko. "A-akin ka..."
"Sujin-ah..."
"Akin ka oppa..." ang patuloy nyang hagulgol sa dibdib ko. "A-akin ka...a-akin ka..."
She kept on repeating those words like she's trying to mark them into my head.
Na pagmamay-ari nya ako.
Na hindi ako pwedeng mapunta sa iba.
Na sya lang ang nag-iisang nagmamay-ari sa akin. Hindi ang ibang babae. Hindi si Yuseon. Sya.
And seeing her like this just worsen the pain into my chest.
Alam kong nakapag-desisyon na ako.
Pero bakit masakit?
Bakit ako nasasaktan?
"Oppa, akin ka..." ang paulit-ulit parin nyang sambit habang patuloy lang sya sa pag-iyak sa dibdib ko. "Akin ka...akin ka oppa..."
God, Sujin.
Napapikit nalang ako habang hinahayaan ko lang syang umiyak sa dibdib ko. Afterall ay alam kong wala na akong magagawa pa para matanggal ang sobrang sakit na ibinigay ko sa kanya.
Pero nagsalubong ang kilay ko nang maramdaman kong bigla nalang syang tumigil sa pag-iyak.
"Sujin..." I called her.
But I got no response from her and that confuse me.
Kaya dahan-dahan ko syang nilingon habang nakapatong parin ang mukha nya sa balikat ko. Pero nang maramdaman ko na para bang unti-unti na syang nahuhulog mula sa pagkakayakap sa akin ay doon ko lang naintindihan ang lahat.
"SUJIN!"
to be continued...
AN: Sorry na kung masyadong madrama ang chapter na 'to. XD Nagiging madrama na ata ako ngayon nang dahil sa dalawang Daesang ng BTS. Emeghed~ Congratz sa BTS and ARMYs. We did it guys! Sorry din pala sa matagal na ud. Mas nagiging busy na sa work si lola ngayon. Mianhe and just say something, okay? Kamsahmnida~