AN: Sorry talaga kung ngayon lang. At thank you sa mga bumaha ng comment sa last chapter. Thank you and enjoy reading! Birthday ni baby J-hope noong Feb. 18 pero hindi man lang ako naka-update. Huhu...mianhe~
Yoongi's Music
Music #42
"Yah! Aish...this kid!" yan lang ang lumabas sa bibig ko nang bigla akong yakapin ni Sujin habang papasok kami ng agency nila.
Pinagtitinginan narin kami ng mga taong nakakakita sa amin na kasabay naming pumapasok pero wala ata talagang balak na bumitaw sa akin ang batang ito.
Napalingon nalang ako sa kanya habang para syang bata na nakayakap sa bewang ko at patuloy parin kaming naglalakad papasok.
"Yah, bitiwan mo ako. Pinagtitinginan na tayo o" ang sabi ko.
Pero ngumiti lang sya sa akin ng napakatamis bago sya nagsalita.
"Ayoko~~" she sang. "Mahal ni Sujin si Oppa~kaya hindi bibitiwan ni Sujin si oppa~"
Aish, this kid. Minsan talaga ay hindi na sya marunong pumili ng tamang lugar kung saan pwede nya akong lambingin. But I can't help but to smile at the thought na ganito sya ka-sweet sa akin kahit nasa harapan na kami ng ibang tao. It's like she's announcing to the whole world that I'm already hers and that's the sweetest thing.
Alam din naming dalawa na matagal ng mainit ang usapin na talagang nagdi-date kami pero mas pinili nalang naming wag munang magsalita dito. We still have our private life that we needed to keep afterall. And I don't give a shit to all those netizens.
"Aish" ang kunyaring naasar kong sambit but I can't no longer hide that smile into my face.
God, this girl is too sweet that I can't even...
She's grinning playfully at alam kong kahit anong sabihin ko sa kanya ay hindi na nya ako bibitiwan kaya hinayaan ko nalang sya. Kahit na nagmumukha na kaming mga tanga na naglalakad sa gitna ng lobby at patuloy naming nakukuha ang atensyon ng lahat.
Damn. I'm too close.
Too close to fall in love with her. If she continued being like this, one of this days ay baka tuluyan na akong mahulog sa kanya. And that's a good thing. Yun naman talaga ang hinihintay naming dalawa and she's not making it hard for the both of us.
Tumigil lang kami sa paglalakad nang makarating na kaming dalawa sa harapan ng elevator. Tumayo lang kaming dalawa doon habang hinihintay na bumukas ito. Nangingiti nalang akong napabulsa ng dalawang kamay sa loob ng pants ko habang nakayakap parin sya sa akin ng mahigpit. Aishh...ang batang ito.
Nasa ganoon kaming posisyon nang bigla syang lumingon sa likod at masayang nagsalita.
"Sunny unnie!" she exclaimed.
Hindi ko alam kung bakit bigla akong natigilan nang marinig ko ang pangalan na yun.
"Sunny unnie! Nandito ako!" ang patuloy nyang tawag at binitiwan nya pa ako para kumuway.
Dahan-dahan naman akong napalingon sa likuran naming dalawa para tignan ang babaing kinukuwayan nya.
And there she is.
Standing all alone in the entrance of the lobby.
Oo, ang babaing inilibing ko na sa nakaraan ko. Ang babaing pinili kong palayain para maging masaya na ako.
Napatitig lang ako sa mukha nya pero kay Sujin sya nakatingin. And as usual, her eyes are both cold and emotionless habang nakatingin sa girlfriend ko.
She's wearing normal clothes at nakatali pa ang mahaba at blond na buhok nya.
"Unnie! Aakyat ka na rin ba ha?!" Sujin asked her excitedly.
Pero hindi sya sumagot kay Sujin. Instead, her cold eyes turned to me and I didn't move a muscle when our eyes met.
But I feel something different. I feel something new.
Because right now, while looking into her eyes, I feel...nothing.
Ganun siguro talaga kapag tuluyan mo ng natanggap sa sarili mo na wala na kayo ng isang tao. Kapag natanggap mo na sa sarili mo na wala ng pag-asa. The only thing that kept me from loving her for a long time, is the hope that we could still be back together. But she proved me wrong and now I finally accepted things. I finally buried all those hopes and feelings I have for her.
Moving on is not an easy thing to do. But Sujin is making it easier for me.
Afterall, she pushed me too far na tuluyan narin akong nalayo sa kanya.
Ngayon ko na-realize ang isang trait ng isang tao. That if you kept on pushing people away from you, ay darating ang araw na mapapagod at lalayo rin sila. And love is not enough to say that you can continue to hold on. Believe me. Because I tried.
She kept on pushing me.
I got tired.
I let go.
And now, I'm backing up on my feet with the help of Sujin.
I'm just a human. I have limitations and I just finally met mine. Yun ang dahilan kaya nakakaya ko syang tignan ngayon na wala ng halong sakit at galit sa dibdib ko. And behind this thoughts, I'm happy that I could able to look at her right now without feeling anything.
Mukhang napansin naman ni Sujin ang pagtititigan naming dalawa kaya agad syang masayang nagsalita.
"Oh unnie! Si Suga oppa pala! Ang boyfriend ko! Alam kong kilala mo na sya dahil magkagrupo sila ni J-hope oppa pero ipapakilala ko parin sya sayo ng formal" she said then giggled. "Hihihi. Ang gwapo nya noh? Hihi"
Pero katulad ng inaasahan ko ay isang malamig na tingin lang ang isinagot nya.
"Mauuna na ako" ang maikling paalam nya saka sya lumiko at naglakad paalis.
My brows met.
Saan sya pupunta eh dito lang naman ang may elevator sa lugar na 'to?
"Aish, this bitch. Hindi talaga sya marunong tumrato ng kapwa nya..." ang rinig kong asar na bulong ni Sujin sa sarili. "Yah! Kung may magpapakilala ng boyfriend sayo ay kahit sana ngumiti ka man lang! Aish..."
Pero nanatili lang akong nakatitig sa likuran ng babaing yun. And I wonder kung paano ba nya nagagawang mabuhay sa ganung klase ng ugali nya? Oh right, she's not the Park Yuseon that I've used to know so why am I even thinking about her?
Bigla namang bumukas ang elevator na nasa harapan namin kaya nilingon ko nalang ang mukhang naaasar parin na si Sujin at inakay ko nalang sya papasok.
"Yah" ang sambit ko saka ko sya inakbayan. "Alam mo bang masama yang ginagawa mo ha?"
The elevators closed at pinindot narin nya kung saang floor kami bababa.
She just pout and I can't help but to smile while looking at her cute face.
"Saan naman doon oppa?" ang tanong nya.
Hindi ko na napigilan ang sarili ko na kurutin ang nakanguso parin na labi nya at doon ako nakangiting nagsalita.
"Yang pagmumura mo sa ibang tao habang nakatalikod sila"
"Aray! Aray! Oppa!" ang iyak naman nya habang pinanggigilan ko paring kurutin ang labi nya. "Arrasseo! Hindi ko na uulitin!"
Natatawa ko namang binitiwan ang labi nya at doon ko na ini-pat ang ulo nya.
"Good girl" ang nakangiting sabi ko. "Wag mo ng uulitin yun, okay? I don't wanna hear my cute kitten cuss again, arraseo?"
She just pout at parang batang yumakap nalang sa akin. God, why is she's so cute?
"Neh oppa..." she pout.
Nangingiti ko nalang na ginulo ang buhok nya habang ngumiti lang sya sa akin.
Pero ngayon ko lang naalalang itanong sa kanya.
"Oh, akala ko ba magpa-practice kayo ngayon?" ang takang tanong ko. "Eh saan pupunta yung leader nyo?"
I'm really amazed of how I can talk about that girl without feeling any slightest pain into my chest. And this is a good sign.
"Hmmp...sa hagdan sya dadaan oppa" ang naka-pout na sagot nya.
Mas lalong nagsalubong ang kilay ko pero bago pa ako makapagsalita ay bigla ng tumunog ang elevator na ang ibig sabihin ay dumating na kami sa floor na iyon.
Bumukas naman ito at sabay na kaming lumabas na pareho.
She held my hand playfully saka kami nagpatuloy sa paglalakad sa floor na iyon.
"Ha? Bakit sa hagdan pa sya dadaan? Eh may elevator naman?" ang takang tanong ko habang patuloy parin kami sa paglalakad.
Nilingon naman nya ako at doon ko nakita ang paglungkot ng ekspresyon ng mukha nya.
"Hindi mo pa siguro alam oppa dahil hindi mo pa nababasa ang biography nya..." she said.
My brows met.
Ano ang hindi ko alam?
She stopped from walking saka sya lumingon sa akin at tinitigan ako sa gitna ng daanan na iyon.
Then she took a deep breath na para bang may sasabihin sya na napaka-importante. At hindi ko alam kung bakit kinakabahan ako doon.
"Alam mo kasi oppa..." she whispered saka sya yumuko. "...claustrophobic si Sunny unnie. Takot sya sa madidilim at masisikip na lugar na katulad ng elevator kaya sa hagdan nalang sya dumadaan"
Claustrophobic?
At kailan pa nangyari yun?
I remembered well noong kami pa na lagi rin kaming sumasakay sa elevator noon kapag nagdi-date kami sa malalaking buildings. So why now?
I guess some people just tend to change as time passes by. Time separated us so far that I could no longer reach her. And I decided to stop that. Ayoko ng magpakapagod na abutin ang isang taong ayaw namang magpaabot.
"Oh oppa, dito na pala ang practice room namin" ang nakangiting sabi nya.
Nakangiti ko naman syang nilingon at tinitigan. Then I gently patted her head.
"Arrasseo" I said then put my hands inside my jeans. "Tawagan mo lang si oppa kapag may kailangan ka"
She just gave me that cute smile.
"Neh" she said at napakurap pa ako nang bigla nya akong halikan sa lips. "I love you..."
For a moment ay natigilan ako sa kinatatayuan ko pero later on ay nangingiti ko nalang na ginulo ang buhok nya. This girl is too precious...
"Konti nalang..." I whispered.
Oo, konting-konti nalang at mahuhulog na ako sa kanya.
Konting-konti nalang at mapupuno na ang big cup of love ko.
Konti-konti nalang...
At nang marinig nya yun ay bigla nalang nanlaki ang mga mata nya at masayang napangiti.
"Talaga oppa?! Waaaaahhh!!! I love you! I love you! I love you!" ang masayang sigaw nya at natawa nalang ako nang bigla nya akong paliguan ng halik sa mukha.
"Yah!" ang natatawang sigaw ko. "What are you doing?!"
"Ang sabi mo konti nalang kaya pupunuin ko na ngayon para ma-inlove ka na sa akin!"
"Yah!" ang natatawang saway ko na sa kanya saka hinawakan ang dalawang kamay nya. "Aish, this kid"
She stopped from giving me kisses and grinned at me playfully. At hindi ko rin mapigilang matawa habang nakatitig sa masayang mukha nya.
"Basta magpakabait ka lang, okay?" ang nakangiting sabi ko then I gently touched her face. "Darating din tayo doon. So, just wait for me..."
Isang masayang ngiti lang ang isinagot nya sa akin. Saka nya ako biglang niyakap.
"Neh oppa..." ang masayang sabi nya. "I'll wait for you kahit na ilang taon pa ang abutin..."
I just smiled and kissed her tenderly on her forehead.
"Oh, sige na. Pumasok ka na sa loob" ang nakangiting sabi ko at doon ko na sya binitiwan.
Binitiwan nya rin ako saka sya nakangiting kumuway sa akin.
"Bye oppa! Call me later, okay?!" ang masayang sigaw nya. "Sige ka, pag hindi mo ako tinawagan, hindi ka makukuha ng kiss sa akin!"
Hindi ko mapigilang matawa nang dahil sa sinabi nya.
"Yah!" ang natatawang sigaw ko.
I can't believe na nagagawa nyang sabihin ang bagay na iyon. Aish, this kid really...
Pero hindi ko parin mapigilang mapangiti at mapabulsa ng dalawang kamay ko habang nakatitig sa kanya.
"Arrasseo..." ang nasabi ko nalang. "I'll call you later para makakuha ako ng kiss, now, happy?"
She grinned at me playfully.
"Neh oppa! Annyeong!" saka sya kumukuway na pumasok na sa loob ng kwartong iyon.
Nangingiti nalang akong kumuway sa kanya at doon na nya isinara ang pinto.
Hay...I think I can live like this. I wanted to live in this happy fairytale forever.
Sobrang saya ko dahil nagkaroon ako ng chansang magkaroon ng girlfriend na katulad nya. I mean, not everyone is lucky enough to have someone like Sujin.
She is so cute and so sweet that I think I'd die.
Nagsisimula na nga akong ma-spoiled sa atensyon na nakukuha ko mula sa kanya. I'm her everything and she's now starting to have a space in my heart. And I'm glad for that.
Sa lahat ng sakit na natanggap ko sa limang taon, ay pakiramdam ko ay si Sujin ang naging kabayaran ng lahat ng iyon. I think people have enough share of pain and happiness. I finally get over the pain so now I'm getting my equal amount of happiness.
Kung gaano kalaki ang amount ng sakit na naramdaman ko dati ay ganun din ang amount ng sayang ibinibigay sa akin ni Sujin ngayon.
Napahinga nalang ako ng malalim habang nakatingin parin ako sa nakasarang pinto ng practice room nila. Pero hindi ko alam kung bakit unti-unti ay nawala na ang ngiting iyon sa labi ko.
Pero bakit ganun?
Bakit pakiramdam ko ay parang may kulang?
Sa likod ng lahat ng sayang nararamdaman ko ngayon...why do I feel so empty?
"Oh neh oppa, nakarating na ako sa agency"
Agad akong napataas ng mukha nang marinig ko ang pamilyar na boses na iyon. At ang sumalubong sa paningin ko ay ang malalamig na mga matang iyon ng babaing nakatayo sa harapan ko.
Si Sunny.
*****************
I decided to call her Sunny dahil sa tingin ko ay wala ng pag-asa na maging si Yuseon pa sya uli.
But in the back of my mind ay alam kong hindi ko parin matanggap na sya nga ang babaing yun. Na ang babaing ito na nakatayo sa harapan ko ang babaing minahal ko noon.
But I decided not to think much of it. Wala namang magbabago kahit na hindi ko pa matanggap na sya nga ang babaing minahal ko noon. Wala syang pakialam at wala narin akong pakialam. As easy as that.
Nakita kong nakadikit ang phone nya sa tenga nya na para bang may kinakausap sya. She stopped from walking when she saw me at doon nagtama ang mga mata naming dalawa. At katulad ng dati, sa tuwing nagtatama ang mga mata namin ay ang malamig na ekspresyon lang na iyon ang ibinigay nya sa akin.
And I just want her to stop doing that.
Ang gusto ko nalang ngayon ay magkaayos kaming dalawa. Afterall ay may pinagsamahan din naman kami so I want her at least to become my friend.
"Neh, I love you too" she said then hanged up.
At after nyang ibaba ang phone nya ay nagbaba nalang sya uli ng tingin na para bang hindi nya ako nakita at naglakad na sya uli sa direksyon ko.
Saka sya dire-diretsong naglakad patungo sa pinto ng practice room pero bago pa man nya mapihit pabukas ang pinto ay agad na akong nagsalita.
"Can we talk?" I said in my usual sleepy voice.
And I'm so amazed na wala na akong nararamdaman ngayon habang kaharap ko sya. Maybe I'm slowly getting used of not having her around. Tuluyan na siguro talaga akong naka-move on. And I want to confirm it.
Nakita kong natigilan naman sya mula sa kinatatayuan nya. At unti-unti ay napalingon narin sya sa akin kaya ngayon ay magkaharap na kaming dalawa.
The cold expression on her eyes didn't fade away pero masaya na ako na lumingon parin sya sa akin which means na okay lang sa kanya na kausapin ko sya.
Then I looked straight into her eyes. Gusto ko lang talagang kompirmahin kung tama nga ba ang iniisip ko.
And I was amazingly right.
Kung dati ay nasasaktan pa ako habang nakatitig sa kanya ay iba na ngayon.
I feel nothing.
I feel no pain. No anger. No sadness.
I feel...blank and empty.
"I'm dating Sujin..." I said.
Oo, gusto ko lang ipaalam sa kanya. Kahit na alam kong wala naman syang pakialam ay sa tingin ko ay may karapatan parin syang malaman. She's still my ex afterall.
She just stared back at me with her cold and emotionless eyes.
"I heard" all she managed to say.
Napahinga nalang ako ng malalim saka napasandig sa pader na nasa likuran ko. Then I placed both of my hands inside my pocket at napatitig sa kanya.
"I just wanted to talk to you dahil gusto ko lang kompirmahin ang isang bagay..." ang sambit ko habang nakatitig parin sa kanya.
She crossed her arms and looked at me intently too.
"And what is that?"
Napatitig lang ako sa kanya and I didn't spoke a thing. But slowly, that simple smile curved up on my lips before I spoke again.
"...if I'm finally over you..." ang sagot ko. "And you know what? I realized that I finally did"
Ang sabi nila, ang isa sa mga signs na tuluyan ka ng naka-move on sa isang tao ay ang feeling na nakakaya mo na syang kausapin na walang halong sakit o galit. At iyon ang nararamdaman ko ngayon. And I feel so proud of myself for feeling like this.
Hindi sya nagsalita.
Nanatili lang syang nakatayo sa harapan ko habang naka-cross arms at habang nakatitig sa akin ang malalamig na mga mata nya. For a split second, I thought na may nakita akong kakaibang emosyon sa mga mata nya matapos kong sabihin yun. Pero sino ba ang niloloko ko? All my life, I've been fooling myself for her, but now...it's finally over.
I realized that I've finally moved on.
All of my stupidity and foolishness has finally come to its end. And now, I'm finally free.
Her cold emotionless eyes just stared me.
"Well then, congratrulations" she said saka sya tumalikod at pipihitin na sana nya uli pabukas ang pinto pero nagsalita pa ako.
"Sunny..." I called her.
Yes. I decided to let go. At ngayong na-realize ko na wala na akong nararamdaman para sa kanya ay mas maganda sigurong tanggapin ko narin na hindi na sya si Park Yuseon.
That girl is now only into my past. And if she wants to be Park Sunny now ay irerespeto ko yun.
Hindi sya nagsalita kaya nagpatuloy ako.
"Pwede ba kitang maging kaibigan?" I asked.
Well, I asked her that dahil gusto ko ng matapos ang lahat ng samaan ng loob na mayroon sa aming dalawa. From now on, I just wanted to live my life happily. Na walang halong galit at sakit sa ibang tao. And I guess I'll start with her.
She didn't speak a word.
But then slowly, ay napalingon sya sa akin and then...that smirk drew up on her face.
I was stunned. I just can't believe that I'm seeing that sarcastic smirk on her face again.
"It's amusing..." she said sarcastically then crossed her arms. "...that you wanted to be friends with me"
Hindi ako makapagsalita lalo pa na't hindi ko inaasahan yun. God, I'm just trying to be nice to her but how can she manage to change our mood in just a snap of a finger? But I just wanted to end this. Pagod na akong magalit at pagod narin akong mainis sa kanya. I'm just so tired with all of this shits.
Even though I've finally moved on from her ay alam kong mapipikon at mapipikon parin ako sa kanya nang dahil sa ugali nyang ito. Pero ayoko na nun. Ang gusto ko nalang ngayon ay ang kaibiganin sya.
Napalunok nalang ako mula sa kinatatayuan ko bago ako nagsalita uli.
"A-and what do you---"
"No" she said that stunned me. "Ayokong magkaroon ng kaibigan na katulad mo"
And what she said marked the start of this another war.
Fuck.
Here I'am and raising my white flag to her pero sya itong matigas ang ulo.
I'm trying to be nice.
I'm trying not to be pissed.
But she just crossed the line and now, my blood is starting to boil. She's really making it hard for the both of us.
At ngayon ko lang naitanong sa sarili ko kung saan nya ba hinuhugot itong matinding galit nya sa akin? Dahil ba yun sa iniwan ko sya?
Hindi ko na napigilang mapaawang ng bibig mula sa kinatatayuan ko. At sa totoo lang ay ang kaninang cool na mood ko ay unti-unti ng napapalitan ng inis.
Pero kahit ganun ay nagtitimping napatingin nalang ako sa kanya. No Yoongi, don't let her do this to you. You have to remain calm and reasonable.
"Why?" I asked.
Yes. I know that's a stupid question but I can't help to ask that.
Why can't we be friends?
Why are you so mad at me?
Why are you acting like this?
Why can't we just end this fucked up conflict between us?
Just why?
Ang dami kong gustong itanong pero sa sobrang inis ay ang isang salita lang na iyon ang lumabas sa bibig ko.
Her cold and emotionless eyes looked at me intently in my eyes and what she said next froze me.
"Because I despised you" she answered with that cold voice.
Sinabi nya yun gamit ang galit na boses nya kaya tuluyan na akong hindi nakagalaw mula sa kinatatayuan ko.
And I can't believe she just said that.
How it is so easy for her to tell me that she despises me?
This girl is just too unbelieavable. Grabe.
I couldn't find words to say. Maybe because I'm not ready for that answer at akala ko ay kapag kinausap ko na sya ng matino ay magiging okay na kami. But again, I was wrong.
Hindi lang ako makapaniwala na ang dali lang para sa kanya na sabihin sa akin ang bagay na iyon. Ang dali lang para sa kanya na ipamukha sa akin kung gaano ako kababa sa paningin nya. Ang dali lang para sa kanya na tapak-tapakan ako ng ganito. Pero ang pinaka-nakakagago sa sitwasyon ko ngayon ay katulad ng dati ay hindi ko parin magawang ipagtanggol ang sarili ko sa kanya.
And I totally hate myself for that.
"Please don't get too friendly with me...diba..." she said in that sarcastic smile but I can still that visible anger into her eyes. "...POKPOK lang ako sa paningin mo?"
Pain.
Pain suddenly shot through me at tuluyan na akong nawalan ng guts na lumaban pa sa kanya sa pag-uusap na 'to. Oo, paano pa ako lalaban kung agad na napuno ng guilt ang dibdib ko nang dahil sa sinabi nya? Lalo pa na't...lalo pa na't yun ang bagay na huli kong nasabi sa kanya...bago ko sya iniwan noon...?
Pero yun ba ang dahilan kaya sobrang galit sya sa akin?
It was like she's making my words into stones and she's not hesitant to throw it back into my face. And I hate that.
"Simula ngayon ay wag mo na akong kakausapin, wag mo na akong titignan, at ni wag mo na akong iisipin..." ang sambit nya saka nya ako pinamulatan ng mga mata. "...dahil hanggang ngayon ay hindi ko parin masikmura ang iisipin na minsan sa buhay ko ay naniwala ako sa isang taong katulad mo"
Hindi ako makapaniwalang napatitig sa mukha nya.
And after hearing those words ay doon na unti-unting nawala ang guilt sa dibdib ko at unti-unting napalitan yun ng galit.
Hah.
Putang ina.
I'm trying hard to make things right for the both of us pero pakiramdam ko ay wala syang balak na makipagkasundo sa akin.
And now I'm pissed. Pissed as hell. And I have the every right to feel this. Kahit sino namang tao na tatratuhin mo ng ganito ay ganito rin ang mararamdaman.
I just wanted to end this conflict pero ito lang ang ipapamukha nya sa akin? Kung gaano ako kababa sa paningin nya? Hah. Fuck this shit. She's being too much.
She just turned around at pipihitin na sana nya pabukas ang pinto but I was so mad that I grabbed her arm and pulled her back from where she's standing.
Damn it.
I don't wanna do this but I think I can't hold it any longer.
Kaya ngayon ay pareho kaming nanggagaliiti sa galit na nagtitigan sa gitna ng hallway na iyon habang hinahawakan ko ng mahigpit ang braso nya. Ayoko ng magalit sa kanya but she's making it hard for me.
"Talaga bang hindi ka na titigil ha?" I hissed into her face.
She just smirk.
"It's really amazing of how can I easily piss you like this" she whispered into my face using that sarcastic voice. "Just because you're getting friendlier today ay hindi mapapalitan nyan ang tingin ko sayo. You're still that pathetic and worthless Min Yoongi na nakilala ko"
Tuluyan na akong nanigas mula sa kinatatayuan ko nang dahil sa sinabi nya. At hindi ako makapaniwalang napatitig sa galit na galit na mga mata nya.
Pathetic?
Worthless?
Yun ang tingin nya sa akin?
"You--!"
Pero natigilan ako nang may nakakuha ng atensyon ko mula sa wrist nya. Agad na nagsalubong ang kilay ko at mabilis na itinaas yun para mas makita ko ng mabuti ang malaking peklat na yun.
Mukhang napansin nya rin yun at nang makita nya kung ano ang tinitignan ko ay mukhang nataranta sya. Pinilit nyang hilain ang kamay nya pabalik but she failed dahil hindi ko sya binitiwan. Then I looked at the scar on her wrist closely habang hindi na sya nagsalita.
It looks like a cut.
Na para bang...
Na para bang...
Agad na nanlaki ang mga mata ko at mabilis na napatingin sa kanya.
"What is this?" ang nanghihinang bulong ko sa kanya.
God, hindi naman sana...
She didn't spoke. She continued looking at me with that full sarcasm drawn up into her face and that made me angrier.
"I'm asking you, damn it!" ang galit na galit na sigaw ko sa mukha nya.
Para akong binuhusan ng malamig na tubig.
Pakiramdam ko ay matapos kong makita ang peklat na yun sa wrist nya ay bigla nalang naglaho ang lahat ng galit na nararamdaman ko para sa kanya. At agad na napalitan yun ng pinaghalong pag-aalala at sakit nang dahil sa nakita ko sa wrist nya.
Pero bakit ko ba nararamdaman ito? Bakit pakiramdam ko ay nawalan ako ng lakas nang makita ko ang peklat na yun sa wrist nya na para bang sinugatan nya yun? Why I feel so scared at the thought that she tried to kill herself?
She just smirk.
Saka nya mabilis na hinila pabalik ang kamay nya at napatingin sa akin with full sarcasm into her eyes.
"Why?" she whispered with sarcasm into her voice. "Bakit? Nag-aalala ka na sa akin ngayon?"
Natigilan ako at hindi ko alam kung ano ang isasagot ko.
Nag-aalala ba ako?
Pero habang nakatingin ako ngayon sa mga mata nya ay ramdam na ramdam ko parin ang mabilis na pagkalabog ng dibdib ko. And I can't understand why am I feeling this...
Napalunok nalang ako habang nakatitig parin sa mukha nya.
"Just tell me..." I whispered in a calmer voice. "Did you cut yourself?"
But she just smirk at sa totoo lang ay wala na akong pakialam sa smirk na yun. Ang tanging gusto ko lang ngayon ay ang malaman kung saan nanggaling ang malaking peklat na yun sa wrist nya. That's all that matters to me now.
Wala na akong pakialam kung ako na naman ang magbababa ng pride sa aming dalawa ngayon. Ang gusto ko lang ay sagutin nya ang tanong ko.
"Wala kang pakialam..." she whispered with sarcasm into her voice. "Diba ang sabi ko naman sayo ay wag mo na akong pakikialaman kahit na mamatay pa ako---"
"Park Yuseon!"
"Don't act like you care about me dahil hindi na ako maniniwala pa sa kahit ano mang ipapakita mo o sa kahit ano pa mang sasabihin mo" ang galit na galit na putol nya sa akin. "Kahit mamatay ako ay hindi ko gugustuhing makita ang mukha mo sa libing ko dahil pakiramdam ko ay para na akong sinusunog sa impyerno sa tuwing nakikita kita"
Hindi ako makapaniwalang napatitig sa mukha nya.
Paano nya ba nasasabi sa akin ang lahat ng bagay na 'to?
God, why does she hate me this much? Saan ba nanggagaling ang lahat ng galit nya sa akin? Nang dahil lang ba sa iniwan ko sya?
Pero tuluyan ng umatras ang dila ko nang dahil sa pinaghalong pag-aalala at sakit na bumabalot parin sa dibdib ko nang dahil sa nakita ko.
Because I know, that cut is not an accident. Halatang sinadyang hiniwa yun at sa iisipin na yun ay mas lalong tumitindi ang pag-aalala ko.
Fuck.
Why does she even have a cut on her wrist? What was she even thinking?
"And now, if you excuse me, I have some practice to attend to..." she said and then with full sarcasm, she bowed at me. "...sunbae-nim"
At tuluyan na akong walang nagawa nang tumalikod na sya at mabilis na naglakad papasok ng kwartong iyon.
While I was left all alone on that place habang may kakaibang emosyon paring bumabalot ng dibdib ko.
Saka ako nagtaas ng mukha at napatitig sa pinto kung saan sya pumasok.
Park Yuseon...ano ba talaga ang nangyari sayo?
to be continued...